Δεν θα έδινα την ψήφο μου στον Αλέξη Τσίπρα διότι αφενός δεν με καλύπτει το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, αφετέρου ιδεολογικά δεν με εκφράζουν οι συνιστώσες του. Παρακολουθώ ωστόσο τον πολύ λόγο που γίνεται για τα αγγλικά του χωρίς καμία ψυχραιμία από μέρους μας. Ήταν κατά τη γνώμη μου λάθος που δεν ζήτησε τη βοήθεια κάποιου και διαφωνώ με όσους λένε ότι «αυτά τα αγγλικά ξέρει, μ’ αυτά μίλησε». Δεν απευθύνθηκε στην παρέα του. Μίλησε εκ μέρους της χώρας και ίσως ως ο επόμενος πρωθυπουργός. Δεν θα ήταν κατακριτέο να έχει κάποιον μαζί του στη μετάφραση. Θα έδειχνε και ότι ξέρει τις δυνατότητές του. Το ως πού μπορεί να φτάσει.
Αυτό που μ’ ενοχλεί είναι η πολλή πλάκα που γίνεται -κυρίως στο internet- για το γεγονός. Πολλά σχόλια, πολύς λόγος. Στην τηλεόραση την οποία συχνά τώρα πια αντιμετωπίζουμε με απαξίωση δεν είδα κάτι ανάλογο. Το ίδιο γινόταν και με τα ελληνικά του Γιώργου Παπανδρέου. Δεν θεωρώ τον Τσίπρα πιο λίγο από τους άλλους, τον βρίσκω όμως με λιγότερη εμπειρία. Όπως έγραψε και ο κ. Γραμματικάκης προχθές, είχε την ευκαιρία αλλά δεν…
Η αισιόδοξη σκέψη είναι πως «μικρός είναι, θα μάθει». Πρέπει να μάθει, αφού οι βλέψεις του είναι τέτοιες. Η μία του διαφορά από τους άλλους είναι το κουστούμι. Δεν βρέθηκε με το κουστούμι του ικανού -οι άλλοι είναι λες και γεννήθηκαν μ' αυτό!- και πρέπει να το φτιάξει μόνος του. Η ευχή είναι να δουλέψει στα βασικά πατρόν, χρησιμοποιώντας όμως τα πολύ προσωπικά του υλικά. Όχι «ένας ακόμη», αλλά «ένας άλλος».
Υγ: Αυτό που εγώ καταλαβαίνω από τις δημοσκοπήσεις, δεν είναι ότι οι Έλληνες θέλουν τον Τσίπρα αλλά θέλουν και το ευρώ. Ποιος αποφασίζει ότι αυτά τα δύο είναι σε κόντρα; Οι Έλληνες θέλουν τη συνεργασία όλων. Και του Τσίπρα.