Υπερήφανα τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ διατυμπανίζουν προεκλογικά την αγαστή συνεργασία που κατάφεραν με τους ΑΝΕΛ παρά τις ιδεολογικές μεταξύ των δύο διαφορές. Και είναι να αμφιβάλλει κανείς αν ποτέ μπόρεσαν διάλογο, πέρα απ’ τον αρχικό της μοιρασιάς. Της συναλλαγής δηλαδή. Σου βάζω πλάτη για να κάνεις κυβέρνηση, μου δίνεις υπουργεία. Και ο καθένας την ησυχία του. Γιατί άλλη συνεργασία από αυτήν δεν είδαμε. Δεν είδαμε τους Ανεξάρτητους Έλληνες να έχουν λόγο στις διαπραγματεύσεις, μόνο κάτι υποστηρικτικές στη συγκυβέρνηση κραυγές από τις βόλτες στα πάνελ, αλλά και αγωνία -πολλή αγωνία- να μην πειράξουν τα υπουργεία της ευθύνης τους.
Σήμερα, o Νίκος Παππάς είπε στο MEGA ότι όπως βλέπει οι ΑΝΕΛ και θα μπουν στη Βουλή και θα σχηματιστεί ξανά το ίδιο κυβερνητικό σχήμα. Αν η χώρα δεν ήταν σ’ αυτήν την κατάσταση θα το άκουγε κανείς και ως χαριτωμένο -ή απλώς αφελές- και θα πήγαινε παρακάτω. Στην παρούσα φάση, όμως, είναι τραγικό να το λες δημοσίως και ειδικά όταν αποκλείεις άλλες και άλλες συνεργασίες. Μ’ έναν τρόπο δε, θυμίζει τον τύπο του θρίλερ που συζεί με μια πλαστική κούκλα. Τη βάζει απέναντί του στο δείπνο, ξαπλώνουν παρέα, της μιλά με τις ώρες χωρίς να παίρνει απάντηση και είναι ο κυρίαρχος στο παιχνίδι της σχέσης τους. Ποιος πλένει τα πιάτα δεν το μαθαίνουμε ποτέ. Πιθανά κάποιος τρίτος σε ώρες ευθύνης και μεγάλης -εθνικής- ανάγκης.