Αν ένα καλό της κακόζηλης αυτής προεκλογικής εκστρατείας ήταν ότι υπήρξε σύντομη, ένα ακόμη μεγαλύτερο καλό της μετεκλογικής φάσης είναι ότι οι πανηγυρισμοί δείχνουν να κρατούν λίγο, αφότου, ας πούμε, η Ρένα Δούρου υποδέχτηκε τον θριαμβεύσαντα Αλέξη Τσίπρα στο νέο σκηνικό πολιτικής επιτυχίας που καθιερώνεται στα ελληνικά πράγματα: τα Προπύλαια. Είναι υπερβολή ίσως να το πει κανείς τόσο νωρίς, όμως μπορεί να πρόκειται για ένα αντανακλαστικό άμυνας των νέων συστημάτων εξουσίας, να μην εγκαθίστανται σε πολλές φανφάρες ή/και για πολύ.
Πάμε λοιπόν κι εμείς άμεσα στον πυρήνα εκείνου/εκείνων που θα κρίνουν -θαρρούμε- τα επόμενα βήματα. Πρώτον, η συμβατότητα/ασυμβατότητα των συμμετόχων στην εξουσία ΣΥΡΙΖΑ-ΑνΕλλήνων: υπάρχει μια βαθύτερη ασυμβατότητα εικόνας, θα λέγαμε σχεδόν αισθητικής αλλά δεν είναι πολιτικά κόσμια η διατύπωση, στην συμπόρευση Τσίπρα-Καμμένου, Γλέζου-Χαϊκάλη, Δραγασάκη/Σταθάκη (έστω και Βαρουφάκη)-Μαριά. Υπάρχει και η ασυμβατότητα ουσίας, διάβολε, σε ένα μέτωπο π.χ. όπως της μετανάστευσης όπου η Τασία Χριστοδουλοπούλου θα έχει να αναμετρηθεί με ξέρω κι εγώ τι!
Δεύτερον, η ασυμβατότητα του πλαισίου διαπραγμάτευσης της νέας εξουσίας στην Αθήνα με την πολυδιασπασμένη, αλλά συνάμα τοίχο-μπετόν των Βρυξελλών/Φρανκφούρτης/ Βερολίνου (κάπου παραπέρα υπάρχει η ασυμβατότητα της αντι-ΔΝΤ ψύχωσης όχι μόνο του ΣΥΡΙΖΑ αλλά των περισσοτέρων στην Ελλάδα, με την πραγματικότητα ότι μόνον στην Ουάσινγκτον συζητείται αληθινά η μη-βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους, του χρέους που η «Ευρώπη» και οι χθεσινοί συντελεστές εξουσίας στην Αθήνα υμνούσαν ως βιώσιμο). Εδώ, περισσότερο κι από την ασυμβατότητα μεταξύ pacta sunt servanda ή/και «συνταγής» Προγράμματος Προσαρμογής και, π.χ., Προγράμματος της Θεσσαλονίκης, υπάρχει μια χρονική ασυμβατότητα: ο ΣΥΡΙΖΑ μιλά για διαπραγμάτευση γύρω από το χρέος -αυτό σημαίνει μήνες, θέλει διεθνείς διασκέψεις. Ακόμη πιο μακριά, του συμβουλεύεται να επωφεληθεί της μεγάλης συζήτησης για το ενιαίο φορολογικό σύστημα/για την Κοινωνική Ασφάλιση και τα αδιέξοδά της στην «Ευρώπη»- αυτά όμως σημαίνουν χρόνια, πλην, η κόντρα για το σημερινό Πρόγραμμα της Ελλάδας, και η συνακόλουθη αναζήτηση λύσης για τον άμεσο στραγγαλισμό της ρευστότητας στην οικονομία είναι ζήτημα εβδομάδων, κυριολεκτικά.
Μια άλλη ασυμβατότητα κινδυνεύει να αναδειχθεί ανάμεσα στις προσδοκίες που χτίστηκαν στη διάρκεια της προεκλογικής καμπάνιας ΣΥΡΙΖΑ και τη βιωμένη καθημερινότητα των πραγματικών ανθρώπων. Αύριο, μεθαύριο, παραμεθαύριο. Εδώ, οι Συριζαίοι χρήσιμο θα ήταν να δουν με λίγη στοργή όχι τόσο τι πληρώνει η Ν.Δ. για την δική της εσωτερική ασυνέπεια (αυτό, τουλάχιστον αντισταθμίζεται από την παραζάλη στα ηγετικά κλιμάκια της ΝΔ που χαρίζει χρόνο στην αυριανή διακυβέρνηση), όσο τη συνεχιζόμενη αποδιάρθρωση στο άλλοτε διαλάμψαν ΠΑΣΟΚ (όπου να δούμε τι θα απομείνει από την περίοδο Βενιζέλου, είδαμε ήδη την πορεία ΓΑΠ στη σύντομη έρημό του). Και βέβαια, και ασφαλώς, τον απόλυτο αφανισμό ΔΗΜΑΡ. Α, ναι, και την πορεία μέχρις αποκτήσεως εκλογικής χρηματοδότησης της Ένωσης Κεντρώων/Λεβέντη και της ΤΕΛΕΙΑΣ/Γκλέτσου. Εκεί, στο περιθώριο, φρονούμε ότι κατασταλάζει κάτι σημαντικό από πικρία.