Μία ώρα πριν ο Μάρτιν Σουλτς πετάξει τον Ελευθέριο Συναδινό έξω από την αίθουσα της ολομέλειας στο Στρασβούργο, ο επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, ο Μάνφρεντ Βέμπερ, έλεγε σε έλληνες δημοσιογράφους ότι η Ευρώπη οφείλει να υποστηρίξει την Ελλάδα πολιτικά και οικονομικά ώστε να αντιμετωπίσει τις σκληρές πτυχές του Προσφυγικού. Και μιλάμε για έναν άνθρωπο που έτσι και τον ρωτήσεις ποιο είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της Ελλάδας νομίζεις ότι θα σου απαντήσει μονολεκτικά: «Τσίπρας». Δίνει, όμως, την εικόνα ενός πολιτικού που έχει ρίξει αρκετό νερό στο κρασί του, αντιλαμβανόμενος ότι η Ευρώπη έχει μέλλον μόνο αν αμβλυνθούν οι γωνίες της. Kαι, εννοείται, πετάει τη σκούφια του για τον Μητσοτάκη.
«Εχει αντιληφθεί και αυτός ότι η Ελλάδα έχει δεχθεί τεράστια πίεση και το σκληρό ύφος του διδακτισμού δεν προσφέρει τίποτα. Τώρα συμφωνεί ότι οι μεταρρυθμίσεις μπορούν να πια να συνδυαστούν με την αντιμετώπιση των μεγάλων προκλήσεων, όπως το Προσφυγικό» λέει η Μαρία Σπυράκη. Το κλίμα στην Ευρώπη βελτιώνεται για μας. Το αντιλαμβάνεται η Αθήνα; Θα το καταλάβαινε αν άκουγε τις τοποθετήσεις στη συνεδρίαση της Ευρωβουλής. Δεν αναφέρεται πλέον τίποτα για ευθύνες της Αθήνας. Μόνο προβληματισμός για το πλαίσιο και τα μέσα υποστήριξης της.
Τρεις ώρες μετά την αποβολή Συναδινού, ο Δημήτρης Παπαδημούλης, ως αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου ήταν έτοιμος να ανέβει στο προεδρείο για να συντονίσει μία συζήτηση για τις σχέσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης με τη FYROM. Τον ρώτησα αν φοβάται καμιά περίεργη αντίδραση από τους ευρωβουλευτές της Χρυσής Αυγής. Γέλασε. «Μη δίνετε σημασία, κανείς δεν δίνει. Είναι απομονωμένοι και, φυσικά, δεν κάθονται καν στο τραπέζι γύρω από το οποίο μαζευόμαστε συχνά όλοι οι έλληνες ευρωβουλευτές και τα λέμε…» Μιλώντας για τραπέζι συζήτητησης, Παπαδημούλης και Βέμπερ κάθισαν ακριβώς στην ίδια καρέκλα, απέναντι σε έλληνες δημοσιογράφους, με μερικές ώρες διαφορά. Και συναντήθηκαν πάνω σε ένα κοινό γενικό περίγραμμα θέσεων που, στο πλαίσιο της Ευρώπης, δεν προκαλεί καμία έκπληξη. Η Ευρώπη είναι σύνθεση διαφορών. Είναι πολλές διασταυρώσεις πάνω στις οποίες πρέπει να συμβαίνουν λιγότερα ατυχήματα. Η Χρυσή Αυγή είναι ένα από αυτά.
Στο Στρασβούργο δεν ασχολήθηκαν παραπάνω από πέντε λεπτά με το περιστατικό. «Ο Σουλτς έβγαλε έξω έναν από τους ναζί της Ελλάδας. Εχει ξαναγίνει κάτι τέτοιο στο παρελθόν;» Μια γουλιά καφέ μετά και το θέμα είχε φύγει
Οταν ο Μάρτιν Σουλτς σήκωσε τον Ελευθέριο Συναδινό από τη θέση του, η Ολομέλεια χειροκρότησε με θέρμη. Και ξέχασε το γεγονός αμέσως μετά. Στο Στρασβούργο δεν ασχολήθηκαν παραπάνω από πέντε λεπτά με το περιστατικό. «Ο Σουλτς έβγαλε έξω έναν από τους ναζί της Ελλάδας. Εχει ξαναγίνει κάτι τέτοιο στο παρελθόν;» Μια γουλιά καφέ μετά και το θέμα είχε φύγει. Για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο η Χρυσή Αυγή δεν σημαίνει απολύτως τίποτα. Είναι ένα μικρό μαύρο σημάδι στα πάνω δεξιά έδρανα. Ως εκεί. Οι χρυσαυγίτες βουλευτές δεν είναι ενταγμένοι σε καμία πολιτική ομάδα, ουσιαστικά δεν συμμετέχουν στις εργασίες του Κοινοβουλίου. Και αυτό είναι λογικό: αν δεν ανήκεις σε πολιτική ομάδα δεν πρόκειται να αναλάβεις φακέλους, ούτε θα κληθείς να εκπροσωπήσεις το Κοινοβούλιο. Είσαι εκεί, πληρώνεσαι, αλλά στην πραγματικότητα λείπεις. Από τους ξένους δημοσιογράφους αντιμετωπίζονται, περίπου, ως «κάτι το περίεργο», ενώ, όσον αφορά τους έλληνες συντάκτες, πότε-πότε ενδιαφέρονται ορισμένοι που προέρχονται από μικρά περιφερειακά μέσα.
Ρώτησα έναν παράγοντα του Κοινοβουλίου ποια διαδικασία θα ακολουθούσε ο Σουλτς στην περίπτωση που κ. Συναδινός παρέμενε στη θέση του. Θα καλούσε τους «κλητήρες» του Κοινοβουλίου να τον απομακρύνουν. Θα ασκούσαν βία αν δεν υπάκουε ο αποβληθείς βουλευτής; Μα, βάσει του κανονισμού, η απόφαση του προέδρου εκτελείται με κάθε τρόπο. Θα τον έπαιρναν σηκωτό. Εχει επαναληφθεί κάτι τέτοιο στο παρελθόν; Ολοι θυμούνται θεαματικές οικειοθελείς αποχωρήσεις, όχι όμως αποβολές από την αίθουσα.
Ναι, ξέρω, συνειρμικά όλοι πηγαίνουν στην αίθουσα της ελληνικής Βουλής, εκεί που οι χρυσαυγίτες βουλευτές συχνά ασχημονούν. Θα θυμάστε και τον Γιάννη Δραγασάκη που, για να τους οδηγήσει σε αποχώρηση, ζήτησε να προσέλθει ο φρούραρχος. Μπορεί να υπάρξει σύγκριση με τον Σουλτς; Θα ήταν άδικη για τους Ελληνες. Ο Σουλτς είχε απέναντι του τρεις μέσα σε 751. Ομως περισσότερο, είχε την επιβολή ενός περιβάλλοντος σωστά ρυθμισμένου. «Εκτός έδρας», ο χρυσαυγίτης θα πάρει την τσάντα και τη μαγκιά του και θα αποχωρήσει. Αν δεν υπάκουε, οι φωνές του θα είχαν πνιγεί ανάμεσα στα μαύρα κουστούμια που θα έπεφταν πάνω του. Στην ελληνική Βουλή θα είχαμε μαγκιές, μπορεί και ξύλο. Κανονικό και άγριο. Ισως και να άξιζε τον κόπο αν η επιβολή του κανονισμού επρόκειτο να δείξει σε όλους ποιος αποφασίζει εκεί μέσα.