Μ’ αρέσει η selfie. Εννοώ πως μ’ αρέσει να χαζεύω τις φωτογραφίες που βγάζουν οι άλλοι στους εαυτούς τους. Να παρατηρώ το ύφος, το background, το πού εστιάζει η κάμερα. Μια selfie μπορεί να σου δώσει στο πιάτο τον ναρκισσισμό του άλλου. Ναρκισσισμό σε κλίμακα που δεν τη φανταζόσουν. Ομοίως την ανασφάλεια και τα συμπλέγματα.
Η selfie όταν δεν είναι για το προσωπικό αρχείο φωτογραφιών, αλλά κοινοποιείται στα social media, είναι κάτι που κάνει κανείς για να αποσπάσει την προσοχή του κόσμου του. Από την ξανθιά τηλεπερσόνα που αυτοφωτογραφίζεται στο γυμναστήριο προτάσσοντας τα γυμνασμένα οπίσθια ως το κορίτσι της διπλανής πόρτας με το duckface και τον Πάπα, οι λόγοι ποικίλλουν και το «εργαλείο» δουλεύει αλλιώς στην κάθε φορά περίπτωση. Την ώρα που ο Πάπας κάνει selfie για να γίνει πιο γήινος, η ξανθιά τηλεπερσόνα δοξάζεται από τις αντιδράσεις των άλλων ως Θεός. Σημασία έχει πάντα ποιος είναι απέναντι από το κλείστρο και σε ποια συνθήκη.
Τι, όμως, θέλει να πει με τη selfie του ο βουλευτής στην ορκωμοσία του (εδώ); «Ήμουν κι εγώ εκεί»; Να περιμένουμε ότι θα βγάζουν σε κάθε συνεδρίαση; Και τι περισσότερο θα γίνει όταν από τα έδρανα έρθει η σειρά τους να πλησιάσουν στο βήμα της Βουλής; Η selfie στη Βουλή σαφέστατα δεν δηλώνει ότι οι άνθρωποι δεν είναι γενικά σοβαροί. Απλώς, εν προκειμένω ,ήταν ειδικά χαλαροί. «Γιορτή» της δημοκρατίας η σύσταση της νέας Βουλής και η έναρξη των εργασιών της. Συμπάθεια και κατανόηση. Νέοι καιροί -νέοι και αυτοί- νέα και τα ήθη. Ίδωμεν… το φως του φλας το αληθινό!