Μου ήρθε τις προάλλες, όταν πολλοί από τους φίλους του protagon με κατακεραύνωναν επειδή διενοήθην να καταφερθώ κατά του εθνικού μας Γιάνη (ένας είναι!), με βάση την υπόθεση του "I stick a finger" και τους Γερμανούς (αν έβγαλαν αυτοί άκρια, που να στηρίζει δηλαδή την κατακραυγή τους, καλά γι' αυτούς! εγώ όχι).
Μου ήρθε τι, δηλαδή; Η διάθεση μιας συνολικής τοποθέτησης απέναντι στο φαινόμενο που κατόρθωσε να γίνει η έκφραση όλης της τωρινής φάσης, όχι διακυβέρνησης, αλλά (α) προβολής της ελληνικής θέσης/της ελληνικής κατάστασης προς «τους έξω», (β) διαπραγμάτευσης ή πάντως συναπαντήματος με τις θέσεις των έξω, (γ) στησίματος του πλαισίου συμφωνίας, ας πούμε, της 20ής Φεβρουαρίου, (δ) διαμόρφωσης κάποιων στοιχείων υλοποίησης των συμφωνηθέντων («email Βαρουφάκη»). Όλα αυτά, μέχρι τις 20 Μαρτίου τα χαράματα -ω! πώς περνάει ο χρόνος…- όπου όλο το φόρτωμα το ζαλώθηκε μετά τη μίνι Σύνοδο Κορυφής των Βρυξελλών ο Αλέξης Τσίπρας.
Λοιπόν: (Α) Στην προβολή της ελληνικής θέσης, στη διευκρίνιση μάλλον της ελληνικής κατάστασης προς το διεθνές σύστημα και προς την κοινή γνώμη των «εταίρων» και προς το πολιτικό σύστημά τους, ο Βαρουφάκης υπήρξε και ενδιαφέρων και αποτελεσματικός. Με σουρεαλιστικό τρόπο βέβαια, και με παράπλευρη απώλεια το ότι «ξύπνησε» τον χειρότερο εαυτό αρκετών εκ των απέναντι, έσπασε τον αυτάρεσκο πάγο της ευπρέπειας των Ευρωπαίων. Ψευδολόγου ευπρέπειας, εν πολλοίς: το σοϊμπλικό pacta sunt servanda τους, όταν άριστα γνωρίζουν ότι το ελληνικό πρόγραμμα δεν βγαίνει με τίποτε, αξίζει βαρουφακική απάντηση.
(Β) Στη διαπραγματευτική φάση, στα αλλεπάλληλα Eurogroup και -κυρίως!- στη θύελλα των δημόσιων παρουσιών, συνεντεύξεων κ.ο.κ. (γιατί αυτές είναι που αποτελούσαν τον πυρήνα της ουσιαστικής διαπραγμάτευσης Βαρουφάκη), εισπράξαμε έναν ζαλιστικό αέρα αυτοδικαίωσης. Αυτό, είχε το καλό -ας πούμε- ότι μετακίνησε τους «εταίρους» απο τις εμμονικότητές τους, τους «υποχρέωσε» να πάνε παρακάτω. Πού, όμως;
(Γ) Στη διαβόητη, πλέον, συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου -που μετά την κατασπατάληση ενός μήνα, time flies που θάλεγε και ο Σαίξπηρ, τσιμεντώθηκε με την μίνι Κορυφή στις 20 Μαρτίου τα χαράματα- ο Βαρουφάκης δεν πολυκατάλαβε τι υπέγραψε/δέχτηκε. Απλά και καθαρά. Απ' εκεί ξεκίνησε μια δυσάρεστη συμπεριφορά με την ευρηματική ανοησιολογία περί «δημιουργικής ασάφειας», που για να περιγράψει τις προηγούμενες κυβερνήσεις ως Χατζηαβάτη ή Μπάρμπα-Γιώργου απέναντι στον Πασά, έκανε την Ελλάδα υπερήφανη που συμπεριφέρεται ως Καραγκιόζης. (Ναι, το ξέρω, ο Μαυρο-μάτης είναι ίνδαλμα του λαϊκού μας πολιτισμού. Δεν με καθιστά ευτυχή η ινδαλματοποίηση της πονηρίας).
(Δ) Στη διαμόρφωση στοιχείων υλοποίησης των συμφωνηθέντων, ε, εκεί -το email Βαρουφάκη είναι υπόδειγμα χαλαρής έκθεσης ιδεών, μαζί με τελείως τεχνοκρατική διατύπωση τύπου Βρυξελλών: δέχομαι τη διαβεβαίωση ότι το έγραψε το mail με τα χεράκια του, πάντως με την ομάδα του, αλλά με παραξένεψε εξαρχής ….-, εκεί το πράγμα δεν πήγε καλά. Καθόλου καλά.
Εν τω μεταξύ, ο εθνικός μας Γιάνης επικεντρώθηκε στην αυτοανταμοιβή του -μιντιακή, τουιτερική, συνεντευξιακή, φωτορεπορταζιακή, λαϊφσταϊλική και άλλη – όπως είχε το κάθε δικαίωμα. Την επόμενη φορά, ο λαός της Β΄ Αθηνών θα τον δικαιώσει με την ψήφο και την σταυροδοσία του, που αξίζει όσο όλα τα ρόγιαλτις ασφαλώς και όλα τα Point de Vue et Images (πάντα υπάρχει κάτι παραπάνω απο το Paris Match).
Επειδή, όμως, η συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου/20ής Μαρτίου τώρα θέλει κάποια δουλίτσα -δηλαδή θέλει συγκεκριμενοποίηση μέτρων, θέλει πειστικότητα αντί για ρητορική, θέλει υπεράσπιση εδώ, μεταξύ μας, θέλει ηθική αντιπαράθεση με την ευκολία του πολιτικού μπλα μπλα-, το ερώτημα που τίθεται είναι απλό: σε ποιο ράφι ετούτοι εδώ έχουν κάποιον αντι-Βαρουφάκη; Για δουλειά, όχι για σόου. Για την ώρα, κάνανε ΥΠΟΙΚ τον Αλέξη Τσίπρα.
[Στον βαθύτατα κακεντρεχή, φίλο του protagon, ο οποίος διερωτήθηκε για μένα το δηλητηριώδες «τι θα λέω τώρα (μετά τη διάψευση, θεωρεί, περί Varoufakis finger), στα παιδιά μου», η τρομοκρατημένη μου απάντηση είναι: αυτά].