Ούτε η Κυβέρνηση Παπαδήμου -τη θυμόσαστε;- είχε τόσο περιορισμένο περιθώριο άσκησης διακυβέρνησης, πέρα δηλαδή από την άχαρη/στενή διαδικασία διαπραγμάτευσης με τους «εταίρους» (που ήταν, είναι και θα παραμείνουν δανειστές και ως δανειστές θα συμπεριφέρονται), όσο κινδυνεύει να αποδειχθεί το περιθώριο που θα 'χει η κυβέρνηση που θα προκύψει από τις κάλπες της 25ης Ιανουαρίου. Κάλπες όπου, με κάθε σεβασμό στην κυριαρχία της λαϊκής ψήφου που δεν έχει ακόμη εκδηλωθεί, έχουμε την εντύπωση ότι ηττήθηκε κατά κράτος η «στρατηγική του φόβου» και της αίσθησης απειλής, για να αφήσει χώρο στην επικράτηση της οργής και του πείσματος. Και, σ' αυτό το εύφορο έδαφος μπόρεσε -πάλι με κάθε σεβασμό κ.λπ.- να ανθίσει η αθεμελίωτη ελπίδα, η προσδοκία ότι τα ρολόγια θα τα γυρίσουμε πίσω και ο απολεσθείς κατά Μίλτον Παράδεισος θα είναι πάλι δικός μας.
Επειδή την 25η Ιανουαρίου διαδέχεται -και αυτό, αληθινά είναι αδιαπραγμάτευτο- η 26η, ένα πρώτο βασικό ερώτημα που θα πρέπει τώρα να απαντηθεί: πού πουλάνε ψυχραιμία; Ένα αμέσως δεύτερο: πού πουλάνε χρόνο; Και τα δύο, μαζί, θα τα χρειαστούν ήδη την ώρα που θα γίνονται -επί μη αυτοδυναμίας- οι περίτεχνοι βυζαντινοί χειρισμοί περί τον σχηματισμό (ή: μη σχηματισμό) κυβέρνησης, από το υλικό που θα σταλεί από μας στη Βουλή. Αλλά και το ενδεχόμενο «κυβέρνησης ανοχής» θα χρειαστεί τα δύο αυτά υλικά, και τα δύο ευρισκόμενα εν ανεπαρκεία στην ελληνική πολιτική πρακτική, όπου όλα γίνονται εν βρασμώ (ή: παριστάνει η πολιτική μας κάστα ότι γίνονται εν βρασμώ, ακόμα κι όταν τρέχει ο πιο ψυχρός κυνισμός…), Και που ο χρόνος θεωρείται ότι μας ανήκει.
Ακόμα και στην περίπτωση που το μείγμα οργής-πείσματος δώσει την αυτοδυναμία, την οποία όλοι τώρα ξαναανακάλυψαν με νέα αταβιστικά αντανακλαστικά ενδόξων παλαιότερων εποχών, τόσο στην όποια διαπραγμάτευση όσο και στις συνολικές στάσεις, θα ανακαλύψουν ότι είναι εξαιρετικά περιορισμένη. Χώρια που και πάλι θα χρειαστεί να βγουν στη γύρα και για ψυχραιμία (κι αντε να εξηγήσεις ότι και η αυτοδυναμία το χρειάζεται, ετούτο, όταν θα κοπάσουν οι πανηγυρισμοί) αλλά και για χρόνο (ο οποίος πώς είναι νοητό να ανήκει και στους απέναντι, όταν υπάρχει «νωπή έκφραση της λαϊκής κυριαρχίας» κ.λπ.).
Οι παλιότεροι, στις εποχές της αθωότητας, εύχονταν στην τελική ευθεία προς τις κάλπες «καλό βόλι». Το ίδιο λειτουργεί και σήμερα, όμως σημαίνει πράγματα διαφορετικά. Κυριότερο όμως το άλλο, για το οποίο όλοι θα μιλάμε από Δευτέρα: την επαφή με την πραγματική πραγματικότητα.
[Μαντεύουμε το ερώτημα των αναγνωστών που μας καταχεριάζουν για έλλειψη σαφήνειας: «Τον ΣΥΡΙΖΑ εννοείτε;», Ναι. Αλλά παλιά υπήρχε η παράδοση να μην λέμε ονόματα, όταν έκλεινε η προεκλογική εκστρατεία].