Το Σαββατοκύριακο έγιναν δύο πολιτικές εκδηλώσεις. Την ίδια ώρα, στις 12 το μεσημέρι. Το Σάββατο η Δημοκρατική Αριστερά έκοψε την πίτα της και την Κυριακή η ομάδα «Για την Ελλάδα, τώρα!» έβαλε τα θεμέλια του ανοιχτού διαλόγου.
Κόσμος πήγε και στα δύο. Οι φίλοι του Φώτη Κουβέλη έφθαναν μέχρι το πεζοδρόμο της Αγίου Κωνσταντίνου και οι προσκεκλημένοι της ομάδας ξεχείλισαν την Παλιά Βουλή έως το άλογο του Κολοκοτρώνη.
Ο πολιτικός χώρος συγγενικός, ο ένας ίσως λίγο πιο αριστερός και πιο λαϊκός. Και οι δύο χώροι ευρωπαϊστών. Πολλοί από αυτούς είχαν μια κοινή διαδρομή στην αριστερά του Κύρκου και το ΠΑΣΟΚ του Σημίτη. Και οι δύο έχουν σήμερα δυναμική, φόρα στις φανερές και κρυφές προτιμήσεις και θέσεις προοπτικής.
Όμως η ιστορία μοιάζει να σταματά εκεί. Οι τελευταίοι που εντάχθηκαν στους κύκλους του προβληματισμού είναι σήμερα άνω των 50 και δεν ακολουθήθηκαν από νεώτερους. Οι σημερινοί 30άρηδες φαίνεται να μην συνομιλούν μαζί τους είτε γιατί εκείνοι δεν έχουν βρει τη γλώσσα που θα τους επικοινωνήσουν είτε γιατί ένα μεγάλο κομμάτι τους είναι πολιτικά αφασικό.
Και για τους δύο χώρους, το στοίχημα, νομίζω, παίζεται εκεί. Ακόμη και εάν κάποιοι 50άρηδες ή 60άρηδες μπορούν να θεωρηθούν κάποιου είδους πρωτοπορία, αυτή ακυρώνεται αν βαδίζει μόνη της χωρίς να την ακολουθεί ένα κομμάτι από το μέλλον της χώρας αυτής, χωρίς να την ακολουθεί το τιμόνι της παραγωγής.