Έχουμε την εντύπωση ότι αυτές τις μέρες/αυτές τις ώρες επιχειρείται μια πορεία σε νέο ναρκοπέδιο. Κατατρομαγμένη η κυβέρνηση από την ψηφοφορία της Τετάρτης, 22ας Ιουλίου, σχετικά με τα προαπαιτούμενα της -μόλις 10 ημερών!- συμφωνίας της Συνόδου Κορυφής, της 12ης Ιουλίου, σπεύδει να διώξει «προς το μέλλον» ένα-ένα εκείνα που θα μπορούσαν να κάνουν το πλοίο της συμφωνίας να προσαράξει.
Πρώτο πετάχτηκε/αναβλήθηκε (αλλά για πότε, για τον Αύγουστο – ή ελπίζουν για μετά τις εκλογές;) το ζήτημα της φορολόγησης των αγροτών. Εδώ, η επίγνωση ότι η αγροτική ψήφος επικαθορίζει 170-180 έδρες, συν η μνήμη του ΕΝΦΙΑ της επαρχίας «πάγωσε» την κυβέρνηση – αλλά διέλυσε και την τάση υποστήριξης από πλευράς ΝΔ (του «κατεξοχήν ευρωπαϊκού κόμματος» του Κωνσταντίνου Καραμανλή κ.λπ.). Μαζί με τους χαρακτηριστικούς κλαυθμυρισμούς Ρωμανιά, επιχειρείται να παγώσει και το σύνολο των ρυθμίσεων για τις πρόωρες συντάξεις – δηλαδή η ουσία της παρέμβασης στην Κοινωνική Ασφάλιση. «Ζήλεψε» ευλόγως και ο Γιώργος Σταθάκης, οπότε πήγε να παρακάμψει την ανειλημμένη υποχρέωση για επαναφορά των πλειστηριασμών (σε μια απόπειρα να ξεπαγώσει κάπως η εξυπηρέτηση των κόκκινων δανείων, που υπόσχονται να βουλιάξουν το τραπεζικό σύστημα – ό,τι έχει απομείνει απ' αυτό).
«Φυσικά», όσο θα διαμορφώνεται προεκλογικό κλίμα -το οποίο, αφού πρώτα το εξέθρεψε η ίδια η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, τώρα δείχνει να προβληματίζεται απ' αυτό- τόσο θα ανεβαίνει και ο πειρασμός, αυτού του είδους οι παρελκυστικοί χειρισμοί να ενδύονται τη φανταχτερή παρουσία της υπερήφανης αντίστασης (πάλι…) «κατά της τρόικας».
Εδώ, το ναρκοπέδιο έχει δυο σειρές κινδύνων. Η πρώτη είναι, αν οι Έλληνες διαπραγματευτές της «μετά τον Βαρουφάκη» εποχής δεν έχουν φτιάξει ασφαλείς γέφυρες με «τους Θεσμούς» (και αν η συμφωνημένη επάνοδος της τρόικας, τώρα, στην Αθήνα συνοδευθεί με γελοιότητες του τύπου «απο τα υπόγεια των ξενοδοχείων στις σουΐτες για διακριτική συζήτηση»), να βρεθούμε με φρενάρισμα των κυρίως διαπραγματεύσεων, που ήταν να γίνουν μέσα σε λίγες εβδομάδες ώστε το agreement to agree της 12ης Ιουλίου να καταλήξει σε πλήρη συμφωνία. Η δεύτερη, ακόμη πιο επίφοβη σειρά ναρκών ήταν οι «εταίροι» – ακριβώς στην φάση που άρχιζαν να αντιλαμβάνονται ότι η συμφωνία της Κορυφής είναι τόσο υφεσιακή ώστε κινδυνεύει να διαλύσει τα πάντα (άρα «πρέπει» σιγά-σιγά να βελτιωθεί με βάση την ελαστικότητα που έχει χτισμένη μέσα…), να τα στυλώσουν επειδή «πάλι οι Ελληνες πάνε να μας την παίξουν».
Δεν θα 'πρεπε. Όμως… έχουμε μιαν έντονη αίσθηση déjà vu!