Παρακολουθώ τις οργίλες αντιδράσεις για τις τεχνικές Μεϊμαράκη (αυτήν, με τα κατεβασμένα παντελόνια, και την πιο ήπια που πρότεινε στον Πάκη) κι απορώ γιατί να μας ξενίζει η βαρβατίλα του προέδρου της Βουλής.
Ο κ. Μεϊμαράκης είναι απολύτως συνεπής με τον τρόπο που ως τώρα κυβέρνησε τον τόπο – κι αυτός και πάμπολλοι άλλοι σαν αυτόν. Πρόκειται δηλαδή για τη λογική του επιβήτορα, που εφαρμόστηκε (και εφαρμόζεται ακόμα) από την πλειονότητα του πολιτικού προσωπικού της χώρας. Το οποίο μπορεί με άνεση να καταστρατηγεί τους νόμους, να παρακάμπτει τους θεσμούς, να μοιράζει το δημόσιο χρήμα κατά το δοκούν, να διορίζει στο Δημόσιο συγγενείς και φίλους, να εξυπηρετεί με ειδικά προνόμια τους οπαδούς του, και στο τέλος, να χρησιμοποιεί την εξουσία του για να δίνει άφεση αμαρτιών στον εαυτό του ( όχι, όχι δεν λέω ότι είμαστε οι άλλοι, όλοι, αθώες περιστερές ή άμοιροι των ευθυνών μας – τα θέλαμε κι εμείς).
Πάντως, την ίδια διάλεκτο, της βαρβατίλας, είχε χρησιμοποιήσει παλιότερα κι ο έτερος της τριανδρίας, Γ. Βουλγαράκης. Τον θυμάμαι στις δόξες του να κανοναρχεί – ορχούμενος κι ο ίδιος – νταβραντισμένους οπαδούς του, εν χορώ: «Γ@@ιέται / ο Γιώργος / και το ΠΑΣΟΚ».
Εσχάτως, προπονούνται στη Μεϊμαράκειο τεχνική οι οπαδοί του Σύριζα, διεκδικώντας και αυτοί μερίδιο στην εξουσία: «τα έκανες κουρέλι, άντε και γ., σύντροφε Κουβέλη».
Έτσι παίρνει εκδίκηση ο πολιτικός μας κόσμος, έτσι ’ξηγιέται η πιάτσα. Γιατί οι πολιτικοί μας άντρες – κανένα κόμμα δεν εξαιρείται απ’ τον κανόνα – βρίσκονται πάνω απ’ τους θεσμούς. Είναι θεσμοί οι ίδιοι.
Όμως, δεν μπορεί να ερμηνεύσει εύκολα κανείς πώς άραγε με τόσα υπογάστρια προσόντα, τόσες επιδόσεις του πολιτικού μας κόσμου, βρεθήκαμε από κάτω διεθνώς! Και τώρα, είναι αναγκασμένοι οι βαρβάτοι αυτοί να (υπο)κύπτουνε κανονικά στους έξω – μαζί κι εμείς. Φούμαρα αποδείχτηκαν όλοι οι τσαμπουκάδες της πολιτικής, τζούφιοι οι πολλά βαρείς πολιτικάντηδες και τα νταηλίκια τους (σαν τα εικονικά statistics, τα παραφουσκωμένα και αλλοιωμένα, που στέλναν στην Ευρώπη).
Ενώ, όταν χρειάζεται πραγματικά να αποδείξουνε τον «αντρισμό» τους, είναι οι πρώτοι που την κάνουν γυριστή, οι πρώτοι που ενδίδουν ευχαρίστως για να εξυπηρετήσουν το προσωπικό συμφέρον τους. ( Δεν απειλούσε κάποτε τον νυν αρχηγό του ο Μεϊμαράκης ότι θα τον ξεσκίσει; Και αντί γι’ αυτό, αναρριχήθηκε στο προεδρείο).
Κάποιος όμως πρέπει να πει σε όσους υπερφίαλους πολιτικούς μας, ότι ο «αντρισμός» δεν βρίσκεται στο υπογάστριο μονάχα. Πολύ πιο άντρες από δαύτους είναι εκείνοι που παλεύουν να τα βγάλουν πέρα με 500 και 600 ευρώ το μήνα. Όσοι αγωνίζονται – άντρες ή γυναίκες- να μαζέψουνε τα ράκη τους και ν’ αντιμετωπίσουν την κατάσταση στην οποία η άφρων πολιτική τού κάθε τσαμπουκά Μεϊμαράκη τους έχει οδηγήσει. ( Μακάρι όλοι τούτοι οι «αμόλυντοι» που δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους, οι οψίμως εύθικτοι να είχαν επιδείξει την ίδια ευθιξία όταν με τις πολιτικές τους πράξεις υπέσκαπταν εν γνώσει τους την αξιοπρέπεια της χώρας και την αυτοδυναμία της).
Κοντολογίς, περσότερο επικίνδυνος κι απ’ τις οικονομικές τους εμπλοκές είναι, νομίζω, ο πολιτικός τραμπουκισμός τους που ακυρώνει κάθε νόμο και θεσμό, αρνείται τον αυτονόητο έλεγχο της εξουσίας τους και, όπως αποδεικνύεται, επωάζει τα αυγά φιδιών φαρμακερών.