Η νέα κυβέρνηση δείχνει να σήκωσε τα μανίκια της σκληρής δουλειάς ήδη από τη μέρα της ορκωμοσίας. Καθένας από τους υπουργούς και υφυπουργούς που συνθέτουν το νέο κυβερνητικό σχήμα, προχώρησε και σε μια εξαγγελία. Επαναπρόσληψη των δημοσίων υπαλλήλων που έχασαν αντισυνταγματικά τις θέσεις τους, επιστροφή 13ης και 14ης σύνταξης στους συνταξιούχους κάτω των 700 ευρώ, αύξηση του κατώτατου μισθού, αλλαγές στην παιδεία, πάγωμα των ιδιωτικοποιήσεων. Μέχρι και τα κάγκελα μπροστά απ’ τον άγνωστο στρατιώτη είδαμε συμβολικά να κατεβαίνουν, την ώρα της αναμνηστικής του πρώτου υπουργικού συμβουλίου. Όλα αλλιώς και λογικό μιας και πρόκειται για νέα κυβέρνηση και όχι για ανασχηματισμό της παλιάς.
Ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού ελπίζει, και ένα άλλο -επίσης μεγάλο- ελπίζει αλλά ταυτοχρόνως προβληματίζεται. Πώς θα γίνουν όλα αυτά αλλά, κυρίως, πού θα οδηγήσουν; (Βλέπουμε το χρηματιστήριο σε δραματική πτώση…). Υποθέτω πως οι ψηφοφόροι μεγάλου μέρους της αντιπολίτευσης, λογικά, θα αισθάνονται ότι η ψήφος τους πήγε χαμένη. Η Νέα Δημοκρατία και φυσικά το ΠΑΣΟΚ σε φάση εσωστρέφειας και επαναπροσδιορισμού των ρόλων μετά την ήττα. Οι δεύτεροι το παραδέχονται, οι πρώτοι το αφήνουν να διαρρεύσει. Ας ελπίσουμε ότι θα το λήξουν σύντομα για να είναι και μικρότερο το κόστος. Ποιος θα κάνει σοβαρή αντιπολίτευση; Όχι εύκολες δηλώσεις πανικού. «Πού θα βρείτε τα λεφτά»; Αυτό το αναρωτιέται κανείς και δίχως έδρα.
Είναι αυτονόητο πως πίσω από το παραβάν επιλέγει κανείς αυτόν που θέλει να τον κυβερνήσει. Κάποτε ας αρχίσουμε να επιλέγουμε και αυτόν που θέλουμε να κάνει σοβαρή αντιπολίτευση. Δεν είναι οι 162 και οι λοιποί που γεμίζουν τις θέσεις ως το 300. Η αντιπολίτευση είναι μέρος της δημοκρατίας, ευθύνη, και θα τολμούσα να πω «σχολείο». Ασχέτως αν κανείς έχει θητεύσει σε κυβερνητικό αξίωμα, είναι καλό να κάνει σοβαρή επανάληψη του ρόλου του στην αντιπολίτευση και να μην τον υποτιμά. Η αντιπολίτευση δεν χρειάζεται δεισιδαίμονες και λαϊκιστές. Θέλει νηφάλιους και ψύχραιμους, ικανούς να κάνουν πολιτική έτσι κι αλλιώς.