Η Τασία Χριστοδουλοπούλου έκανε δηλώσεις που προκάλεσαν μεγάλη φασαρία. Για τους πρόσφυγες που λιάζονται, για τους πρόσφυγες που εξαφανίζονται. Και η νέα δήλωσή της, «για τους πρόσφυγες που πλούτισαν τα νησιά», έγινε αντικείμενο έντονου σχολιασμού.
Μέσα στις δηλώσεις της, όμως, υπάρχει και μια αναφορά που πέρασε χωρίς μεγάλη συζήτηση. Αναφέρθηκε σε κάποιους νησιώτες που «έχουν φτάσει να ζητάνε λεφτά απο τους πρόσφυγες για να φορτίσουν τις μπαταρίες των κινητών τους»! Για αυτό, δεν έγινε κανένας ντόρος. Όπως δεν έγινε καμιά φασαρία και για τα πέντε ευρώ που ζήταγαν από πρόσφυγες για ένα μπουκαλάκι νερό ή τα χρήματα που ζήταγαν για να τους επιτρέψουν να κάνουν ένα μπάνιο. Κανένας θόρυβος και για το πλιάτσικο που έγινε από κάποιους σε φουσκωτά και εξωλέμβιες μηχανές που έφταναν γεμάτα με πρόσφυγες.
Να το διευκρινίσουμε από την αρχή. Όλη αυτή η αισχρή συμπεριφορά απέναντι σε κάποιους απελπισμένους ανθρώπους, δεν αφορά στο σύνολο των κατοίκων εκείνων των νησιών που εξακολουθούν ακόμα και τώρα να είναι τόποι υποδοχής προσφύγων. Αφορά όμως, σύμφωνα με μαρτυρίες, ένα μεγάλο αριθμό ανθρώπων που βρήκαν το προσφυγικό κύμα ως μια καλή ευκαιρία να βγάλουν μερικά χρήματα. Προφανώς μιας και η πλειονότητα των ΜΜΕ δεν δίνει εμφαση σε αυτές. Σπάνια τα Μέσα ενημέρωσης στηλιτεύουν συμπεριφορές που στρέφονται απέναντι σε εν δυνάμει «πελάτες» τους. Αναγνώστες, τηλεθεατές, ακροατές. Προτιμούν κάτι πιο ανώδυνο. Να μιλάνε ή με γενικότητες ή μεταθέτοντας το πρόβλημα αλλού. Για παράδειγμα, μια μέθοδός τους, είναι να επικρίνουν πολιτικούς εκπροσώπους μεμονωμένα. Σπάνια θα σταθούν κριτικά για ψηφοφόρους οι οποίοι επιλέγουν γραφικούς ή επικίνδυνους βουλευτές. Θα στηλιτεύσουν ενδεχομένως την εν μέρει συμπεριφορά των βουλευτών αυτών, άλλα όχι και εκείνους οι οποίοι επανειλημμένα τους στέλνουν στη Βουλή.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τις πολιτικές δυνάμεις. Σχεδόν ποτέ δεν θα στραφούν σε αντικειμενικά καταδικαστέες συμπεριφορές ενός κομματιού της κοινωνίας. Είναι και οι δικοί τους «πελάτες» και τους εχουν ανάγκη. Ιδιαίτερα σε μια προεκλογική περίοδο σαν και αυτή που διανύουμε. Είναι το περίφημο «πολιτικό κόστος», το οποίο ουσιαστικά είναι το «ψηφοθηρικό κόστος». Εκείνο που θέλει να χαϊδεύει τα αυτιά των ψηφοφόρων ακόμα και αν αυτοί κάνουν κάτι ακραίο. Ας θυμηθούμε μόνο, με πόση δυσκολία τα πολιτικά κόμματα καταδίκασαν εκείνους που επέλεγαν το νεοναζιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής. Μίλαγαν για «παραπλανημένους ψηφοφόρους» και χρειάστηκε χρόνος μέχρι να πειστούν πως πρόκειται για απόλυτα συνειδητοποιημένους ψηφοφόρους. Ο σοφός λαός, που δεν είναι πάντα σοφός, δύσκολα θα γίνει αντικείμενο κριτικής…