Ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ δεν μπορούσε να το πει πιο ωμά: «Ο φίλος μου Αλέξης Τσίπρας μού υποσχέθηκε το βράδυ της Πέμπτης ότι θα μου παρουσιάσει εναλλακτικές προτάσεις. Δεν τις έλαβα ποτέ». Και η εκπρόσωπος του Γιούνκερ έγραψε στο twitter πως «θα θέλαμε να πάρουμε μια εναλλακτική μεταρρυθμιστική πρόταση από τον κ. Τσίπρα πριν μιλήσουμε πάλι». Νομίζω πως δεν πρόκειται για τίποτα περισσότερο από μια επιβεβαίωση των «αναπάντητων κλήσεων» Τσίπρα προς Γιούνκερ το Σάββατο το πρωί, για τις οποίες έγραψε το Reuters, αλλά διέψευσε η ελληνική κυβέρνηση μιλώντας για παραφιλολογία!
Οι κλήσεις έγιναν, η άλλη γραμμή δεν απάντησε, όλα δείχνουν ότι αυτή είναι η αλήθεια. Και προφανώς όλη αυτή η ιστορία, η διακοπή επικοινωνίας του πρωθυπουργού, δηλαδή, με τον πρόεδρο της Κομισιόν, έχει σημασία, ιδιαίτερα όταν το γεγονός συμβαίνει στη διάρκεια διαπραγματεύσεων που έχουν μπλοκάρει και το αδιέξοδο φαντάζει περισσότερο ορατό παρά ποτέ. Αυτό είναι αναμφισβήτητο, όταν μάλιστα ο Γιούνκερ δεν είναι απλά πρόεδρος της επιτροπής, αλλά και ένας παράγοντας μάλλον με καλή -σίγουρα καλύτερη από άλλους εκπροσώπους των δανειστών- διάθεση απέναντι στη χώρα μας. Αυτή είναι η πρώτη παρενέργεια των αναπάντητων κλήσεων.
Υπάρχει και μια δεύτερη, η οποία συνδέεται με τον τρόπο τον οποίο έχει επιλέξει η ελληνική κυβέρνηση στους περισσότερους από τους τέσσερις αυτούς μήνες να διαχειρίζεται επικοινωνιακά αυτές τις διαπραγματεύσεις. Οι εμπνευστές αυτής της τακτικής κινούνται όχι απλά με ασάφεια, αλλά και με «πληροφορίες» που διοχετεύουν, οι οποίες συχνά δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα. Το σημειώσαμε και άλλη φορά. Αν πιστεύαμε όλες εκείνες τις φορές που τα κυβερνητικά μηνύματα μετέδιδαν ότι η συμφωνία γράφεται και το κλίμα είναι εξαιρετικό, όχι μία, αλλά περισσότερες από δέκα συμφωνίες θα είχαν γραφτεί.
Είναι σίγουρο πως στις διαπραγματεύσεις, ο τρόπος που επικοινωνεί κάθε πλευρά τα μηνύματά της έχουν ιδιαίτερη σημασία. Και λογικό είναι η επικοινωνία να χρησιμοποιείται πολλές φορές ως ένα επιπλέον όπλο. Ωστόσο, αυτό που δεν είναι λογικό, είναι να μην έχεις συναίσθηση του γεγονότος πως αν η επικοινωνία αυτή αποκαλυφτεί ότι δεν κρύβει μέσα της πολλές αλήθειες, τότε μπορεί να λειτουργήσει ως μπούμερανγκ.
Παράδειγμα: χθες βράδυ, πραγματοποιήθηκε μια ακόμα επικοινωνία Τσίπρα-Ολάντ-Μέρκελ. Η κυβέρνηση αμέσως διοχέτευσε την «πληροφορία» ότι η συζήτηση έγινε σε πολύ καλό κλίμα. Όταν έχουν προηγηθεί οι αναπάντητες κλήσεις με Γιούνκερ (και όχι μόνο), ένα μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης (στην οποία απευθύνεται το Μέγαρο Μαξίμου διοχετεύοντας όσα νομίζει), θα είναι τουλάχιστον επιφυλακτικό για την ακρίβεια των πληροφοριών που μαθαίνει. Και όταν η επιφύλαξη μετατραπεί σε πεποίθηση, τότε το παιχνίδι θα έχει χαθεί οριστικά. Γιατί η αλήθεια θα έχει μεταφερθεί στην απέναντι πλευρά μόνο. Και η πλευρά αυτή, ως πιο αληθοφανής ή αληθινή, ό,τι και να λέει θα γίνεται πιστευτό. Και θα περνάει τα μηνύματά της πιο εύκολα. Έστω και αν δεν περιέχουν πάντα αλήθειες…