Στις 3 του Σεπτέμβρη το ΙΣΤΑΜΕ και όχι το ΠΑΣΟΚ (λόγω των ενοχών του μελανού παλαιοκομματισμού) διοργανώνει ένα διήμερο σκέψης και προβληματισμού. Οι ομιλητές του καλύπτουν τις περισσότερες από τις αποχρώσεις που ζωντανεύουν (ή πεθαίνουν) μεταξύ του ΣΥΡΙΖΑ και της Νέας Δημοκρατίας. Ο σαστισμένος ψηφοφόρος του κέντρου θα 'χει πραγματικά την ευκαιρία να ακούσει τους βασικούς συνδαιτυμόνες όλων όσων ονειρεύονται τον τελευταίο χρόνο να ηγηθούν του ακέφαλου χώρου.
Η λαϊκή τιμωρία που έπληξε το ΠΑΣΟΚ, η αναπόληση της καλοπέρασης των κεκτημένων που παραφούσκωσαν τον Σύριζα και η οργή για τη μάσα που έκαναν τη Χρυσή Αυγή νόμιμο κόμμα ήταν τα χαρακτηριστικά της μνημονιακής εποχής που φαίνεται να φεύγει μαζί με το καλοκαίρι.
Το πολιτικό σύστημα παραμένει ασταθές γιατί το μεγαλύτερο μέρος των ψηφοφόρων του δεν βρίσκει εκπροσώπηση. Κανένα σύνθημα δεν τον ενέπνευσε και καμία νέα πρόταση όταν στη σκέψη ωρίμασε, δεν φάνηκε υλοποιήσιμη. Ο θυμός της αμηχανίας γεννά τη λεκτική (και όχι μόνο) βία που σημειώθηκε έντονα κατά τους τελευταίους μήνες, περισσότερο στην επαρχία και το διαδίκτυο, όπου οι αντιπαλότητες γίνονταν προσωπικές γιατί έκρυβαν τις ιδεολογίες.
Γιατί όλα αυτά απασχολούν το ΠΑΣΟΚ; Γιατί χρωστά στην ιστορία του το ανακάτεμά του με τον κόσμο. Το στοίχημά του είναι εκεί. Να ακούσει και να καταλάβει, όχι πια πού έφταιξε αλλά πώς θα αλλάξει για να προσαρμόσει το βάδισμά του με τις ανάγκες της νέας εποχής. Δείχνει να καταλαβαίνει ότι το παλιό «όλον ΠΑΣΟΚ» πρέπει να αποτελέσει τμήμα ενός νέου «όλου». Μένει να καταλάβει ότι ίσως χρειαστεί να παραχωρήσει την πρωτοκαθεδρία.
Ο ίδιος χώρος συνδιαλέγεται με τη ΔΗΜΑΡ. Το θέμα είναι τα πρόσωπα και στην περίπτωση οι έχοντες την αρχηγία. Ή θα βάλουν νερό στο κρασί τους και θα συμπορευθούν ή θα βάλουν το κεφάλι μπροστά και στο τέλος θα περπατούν μόνοι. Εάν η συζήτηση αυτή τη φορά γεννήσει πολιτικό φορέα με δυναμική, που μπορεί δημιουργήσει ρεύμα στην κοινωνία, κανείς δεν είναι σε θέση να το γνωρίζει. Όμως, αυτή είναι σήμερα η κατάσταση. Ο Καστοριάδης δεν αποδέχθηκε ποτέ την ύπαρξη μιας προδιαγεγραμμένης πορείας της κοινωνίας. Δεν υπάρχει καταδίκη ούτε σταθερές. Υπάρχει μόνο γραμμή που επεκτείνεται. Με ανοδικές ή προς τα κάτω καμπύλες, επεκτείνεται και συνεχίζει έχοντας μαζί της παλιό και νέο.
Το ΠΑΣΟΚ του ιδρυτή είχε πάντα προδιαγεγραμμένη πορεία προς την κορυφή. Για πρώτη φορά δεν συμβαίνει αυτό στις μέρες μας. Άλλωστε και ο ίδιος με τον Καστοριάδη, μετά τη φιλία της πρώτης νιότης τους, βρίσκονταν πάντα σε διαμάχη.
Κανείς δεν κατάφερε να υπερβεί τους κανόνες της φυσικής. Η γέννηση θέλει μπαμπά και μαμά.