Σεπτέμβριος 2014. Η Σουηδία διεξάγει τριπλές εκλογές. Βουλευτικές, Νομαρχιακές και Δημοτικές, για να αποφευχθούν τριπλά έξοδα. Ο ίδιος παρακολουθώ για πρώτη φορά από κοντά εκλογές στη χώρα. Μαζί με τα παραδοσιακά κόμματα, συμμετέχει και ένα νέο σχετικά κόμμα -ιδρύθηκε τον Απρίλιο του 2005- η Φεμινιστική Πρωτοβουλία. Στις Ευρωεκλογές του Μαΐου 2014, είχε λάβει ποσοστό 5,49 % και έστειλε στην Ευρωβουλή την Soraya Post. Η Soraya προέρχεται από πατέρα Εβραίο της Γερμανίας και μητέρα Ρομά (από «κοινωνική ομάδα νομάδων», περιγράφεται στο βιογραφικό της). Απ' όλα τα συνθήματα, μεγαλύτερη εντύπωση μου προκαλεί αυτό του δεξιού Λαϊκού Κόμματος. «Φεμινισμός χωρίς Σοσιαλισμό» αναφέρει το κεντρικό του σλόγκαν. Αντιλαμβανόμενο, προφανώς, ότι η ύπαρξη της Φεμινιστικής Πρωτοβουλίας θα έστρεφε μεγάλο αριθμό γυναικείων ψήφων προς αυτή, «έπαιξε» με τις λέξεις για να καρπωθεί κάποια εκλογικά κέρδη. Τα αποτελέσματα δεν το δικαίωσαν. Όπως δεν δικαίωσαν, δυστυχώς, και τη Φεμινιστική Πρωτοβουλία, που έλαβε 3,12% και έμεινε εκτός Κοινοβουλίου (4% το όριο εισόδου).
Η κυβέρνηση του Σοσιαλδημοκρατικού Εργατικού Κόμματος και των Πράσινων, όμως, θα δικαίωνε τις γυναίκες. Ή, για να το πούμε πιο σωστά, δικαίωσε τη Δημοκρατία και τα Ανθρώπινα Δικαιώματα. Από τα εικοσιτέσσερα μέλη του Υπουργικού Συμβουλίου, τα δώδεκα είναι γυναίκες. Δηλαδή, 50% των υπουργών είναι γυναίκες και 50% άνδρες. Απόλυτη ισορροπία, απόλυτη ισότητα των φύλων, στη πράξη. Οι μόνοι που αιφνιδιάστηκαν από αυτό, ήταν… εγώ. Οι Σουηδοί, τουλάχιστον αυτοί που γνωρίζω και απ’ όσο μπόρεσα να καταλάβω από αντιδράσεις του Τύπου, το θεώρησαν απολύτως φυσιολογικό. Και φυσιολογικό είναι. Η φαλλοκρατία είναι συνώνυμο φαλλοκρατικών κοινωνιών. Και ο ίδιος, είχα την ευκαιρία, για άλλη μια φορά, να διαπιστώσω σε πόσο καθυστερημένες κοινωνίες είχα ζήσει ως τότε.
Ιανουάριος 2015. Για να εμπεδώσω την πεποίθηση για το πόσο φαλλοκρατικές είναι οι κοινωνίες που έζησα μέχρι πριν δυο χρόνια -όχι πως είχα και κάποια αμφιβολία- συνέβαλε, με τον πιο αναμφισβήτητο τρόπο, το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας. Όπως διέρρευσε στα ΜΜΕ, πριν την ανακοίνωση του ψηφοδελτίου Επικρατείας, ο πρόεδρός της υποσχέθηκε ότι θα υπάρχουν «και γυναίκες» σε αυτό. Σαν να πρόκειται για κάτι εξαιρετικά βλαβερό ή επαναστατικό και το κόμμα κάνει την «υπέρβαση» και με «γενναιότητα» συμπεριλαμβάνει ΚΑΙ γυναίκες. Πράγματι, δύο γυναίκες (2) σε σύνολο δώδεκα (12) υποψηφίων, βρέθηκαν στο ψηφοδέλτιο. Από την άλλη, χωρίς να μιλήσει για «υπέρβαση» και με φυσιολογικό τρόπο, ο κύριος Σαμαράς, συμπεριέλαβε στο ίδιο ψηφοδέλτιο, και υιό υπουργού του Τσολάκογλου και υιό υπουργού της Χούντας των συνταγματαρχών. Αυτό ωστόσο δεν προκαλεί πια και έκπληξη. Πλάι του, καιρό τώρα, σε θέση ισχυρού υπουργού, υπάρχει το αγαπημένο παιδί του Γιώργου Παπαδόπουλου, Μάκης Βορίδης, που, μόλις προχθές, υποσχέθηκε να μην παραδώσει την εξουσία στην Αριστερά, «ό,τι και αν είναι εκείνο το οποίο χρειάζεται να κάνουμε». Τσεκουράτα λόγια.
Η απαξιωτική αντιμετώπιση των γυναικών, όμως, από τη ΝΔ, είναι προσβολή. Και όχι μόνο για τις γυναίκες. ΣΥΡΙΖΑ (6), ΠΑΣΟΚ (7) Κίνημα Δημοκρατών Σοσιαλιστών (7) «σώζουν» τα προσχήματα, ενώ Το Ποτάμι (4), ΚΚΕ (4), ΔΗΜΑΡ(4), δεν κατάφεραν να ξεφύγουν αρκετά από την «πεπατημένη». Οι ΑΝΕΛ(2), δεν θα μπορούσαν να διαφοροποιηθούν και πολύ, εφόσον και το όνομα του κόμματος, «φωνάζει» ότι απευθύνεται μόνο σε άνδρες. Εν κατακλείδι, μαζί με εκείνα (τα τόσα πολλά) που πρέπει να αλλάξουν σε αυτό τον τόπο, είναι και η αντιμετώπιση των γυναικών από μερικά πολιτικά κόμματα. Η συμμετοχή τους στα κέντρα λήψης αποφάσεων και στη Βουλή, δεν είναι «γενναιόδωρη παραχώρηση» κανενός αρχηγού. Είναι βασική υποχρέωση της Δημοκρατίας και του Δυτικού Πολιτισμού.