Η θωπεία του λαού από τις ηγεσίες αποτέλεσε –πλην ελαχίστων εξαιρέσεων- την πιο χαρακτηριστική μορφή άσκησης πολιτικής εξουσίας κατά την περίοδο του νεοελληνικού κράτους. Αυτός ακριβώς ο λαϊκισμός είναι που ώθησε την ελληνική κοινωνία να στρέψει την πλάτη σε κάθε τι ουσιαστικό, σε κάθε τι πραγματικό, επιλέγοντας πάντα -ή σχεδόν πάντα- τον «εύκολο δρόμο». Κι ας ήταν ξεκάθαρο ότι η οδός αυτή ήταν οδός πλάνης, αδιεξόδων και τελικά τραγικών αυτοδιαψεύσεων. Στις αρχές του έτους ο πραγματικά αποκαμωμένος λαός μας εξέλεξε έναν κυριολεκτικά νέο πρωθυπουργό, αποζητώντας κυρίως την «ελπίδα».
Ακούγοντας το διάγγελμα του πρωθυπουργού μας, μου δόθηκε η εντύπωση, ότι ο κύριος Τσίπρας εσκεμμένα επιχείρησε να αναιρέσει τα προφανή, με μόνο σκοπό να αποτυπώσει μια άλλη, διάφορη λογική βάση, ώστε να δικαιολογήσει εξελίξεις και καταστάσεις, που έχουν πληγώσει βάναυσα το λαϊκό αίσθημα, που έχουν σαρώσει κάθε έννοια περηφάνιας και σεβασμού. Σε πνεύμα γενικόλογων υποσχέσεων και εγγυήσεων φανερώθηκε για μιαν ακόμη φορά φοβικός ενώπιον των ευθυνών του και του βάρους της διακυβέρνησης. Αποκήρυξε την αλήθεια. Σήμανε προσκλητήριο εχθρών και φαντασμάτων. Παραιτήθηκε και αποτελείωσε την ελπίδα της πολιτικής του διαδρομής πρόωρα.
Η νέα καθημερινότητα: εικόνες με τους απόμαχους της ζωής, τους πατεράδες και τις μανάδες μας, τους παππούδες και τις γιαγιάδες μας, επαίτες των δικαιωμάτων τους. Είναι ανυπόφορο. Η ιδέα της απαξίωσης της πατρίδας ανά την υφήλιο, αβάσταγη. Και από πάνω η πλημμυρίδα των απατηλών υποσχέσεων, των ψευδεπίγραφων διλημμάτων. Όλα αυτά δηλητηριάζουν, ίσως και αναπότρεπτα, την ήδη τοξική μας ζωή. Ευθύνες υπάρχουν παντού. Δικαιολογίες δεν αρμόζουν σε κανέναν. Η αυτοκριτική είναι προϋπόθεση για όλους μας.
Το πολιτικό προσωπικό της χώρας, μαζί και εμείς, βολευτήκαμε για χρόνια σε ένα αλισβερίσι ευτέλειας, ασυναρτησίας, και κυρίως μικροπρέπειας. Ίσως γι’ αυτό ακούω τόσο συχνά για «αξιοπρέπεια και περηφάνια». Κι όμως, δεν είναι αυτά τα ζητούμενα. Δεν είναι αυτά που απουσιάζουν σήμερα. Έχουμε ανάγκη από θάρρος. Θάρρος για αλήθειες. Γενναιότητα να γκρεμίσουμε το ασφυκτικό τείχος του πριν και με αποφασιστικότητα να διεκδικήσουμε το νέο, μέσα από μεταρρυθμίσεις βαθιές και ουσιαστικές, που ακυρώνουν το βόλεμα, που θεμελιώνουν το αύριο.
Ο λαϊκισμός είναι σα φίδι. Αλλάζει το δέρμα του γρήγορα. Το μόνο, που εξασφαλίζει είναι ακινησία, τέτοια, που συνεπάγεται ευτελισμό και τελικά θάνατο. Επιτέλους οφείλουμε να τον διακρίνουμε και να τον αποτελειώσουμε. Άλλωστε μονόδρομος διεξόδου η Ευρώπη. Ακόμη κι αν πρόκειται για Γολγοθά… Το χρωστάμε στους γονείς μας. Το οφείλουμε στα παιδιά μας.