Η Χρυσή Αυγή ante portas. Προ των πυλών. Ο ταχογράφος της Ιστορίας καταγράφει ραγδαία αύξηση της ταχύτητάς της προς το κέντρο του πολιτικού σκηνικού. Οι δημοσκόποι δεν προλαβαίνουν να μετρούν τα καινούρια κουκιά που προσθέτει στη μελλοντική της κάλπη. Ήδη, αν βρεθείτε σε μια πλατεία με εκατό άτομα, οι δεκαπέντε έχουν κιόλας δώσει συγκατάθεση στους ξυρισμένους σβέρκους να κυκλοφορούν με μια φαλτσέτα στην κωλότσεπη και να σφάζουν όποιον Πακιστανό πέσει στον δρόμο τους.
Η Χρυσή Αυγή ante portas. Όχι ως αντίδραση στο φαύλο πολιτικό σύστημα. Ούτε ως τέκνο της οργής που γέννησαν η κρίση και φτώχεια. Ούτε ως πρωτόλεια εθνοκεντρική απάντηση σε ξενόφερτα πολιτικο-οικονομικά αφεντικά. Μήτε ως αναπόφευκτο αποτέλεσμα της άμετρης και ανεξέλεγκτης εισόδου των ξένων στη χώρα. Ούτε ως λανθασμένη επιλογή αφελών και ανυποψίαστων πολιτών. Καθένα απ’ αυτά είναι από μόνο του λειψό. Όλα μαζί δεν αθροίζουν μια ναζιστική προοπτική για τη χώρα. Κάτι υπάρχει κάτω απ’ όλα τούτα.
Η Χρυσή Αυγή βρίσκεται προ των πυλών ως η έσχατη συλλογική αυτοτιμωρία των Ελλήνων. Είναι το τελευταίο σκαλοπάτι ώστε να κλείσει ο κύκλος που άνοιξε με την κρίση. Ανεξάρτητα αν όλοι φρόντισαν να αποενοχοποιήσουν τον λαό γι' αυτό που τον βρήκε, ο ίδιος ο λαός έχει ήδη ασυνειδήτως ταξινομήσει τις ευθύνες κι έχει μυστικώς αποδώσει τα του Καίσαρος τω Καίσαρι. Γνωρίζει αυτός αν του αναλογούν ευθύνες και πόσες. Και η ασυνείδητη αυτή γνώση τον έχει ωθήσει σε μια υπόγεια φρικτή αυτοχειριαστική διαδικασία, που περνά μέσα από τη μετατροπή του γύρω κόσμου του σε στάχτη και μπούλμπερη. Στο βάθος πιθανότατα βρίσκεται η αυτοκάθαρση, πλην επί του παρόντος το οπτικό του πεδίο κυριαρχείται από την καταστροφή.
Ας μη βαυκαλιζόμαστε για την αφλογιστία των επιχειρημάτων μας. Οι προειδοποιήσεις μας για το τι σημαίνει Χρυσή Αυγή δεν πέφτουν στο κενό, ούτε οι ιστορικές υπομνήσεις μας εξατμίζονται άπραγες. Λειτουργούν ενισχυτικά για τους νεοναζιστές. Διότι αυτό που συμβαίνει στα κάτω πατώματα της κοινωνίας δεν είναι πολιτική ή ιδεολογική αντίδραση, είναι ψυχολογική διεργασία. Έχετε προσπαθήσει ποτέ να μιλήσετε για λογική σ’ έναν έφηβο που έχει αποφασίσει να πηδήξει απ’ την ταράτσα για να τιμωρήσει τον αυστηρό πατέρα του;
Γύρω μας αναπτύσσεται ραγδαία ένας φανατισμός αυτοκαταστροφής. Το «αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων» μετατρέπεται σε συλλογική πολιτική συμπεριφορά. Υποπτεύομαι δε, ότι ικανό μέρος των χρηστών αυτής της βιβλικής ρήσης, θεωρούν ήδη την ψυχή τους αποθαμένη και μη ανατάξιμη. Το μόνο που επιζητούν πλέον είναι να αποθάνει και το έτερον ήμισυ για να κλείσει ο κύκλος.
Γνωρίζω ότι η άποψή μου αποπνέει ένα φρικαλέο άρωμα αναπόφευκτου. Θα ήθελα να μην είναι έτσι, καθώς ξέρω καλά πως στην ιστορία των κοινωνιών και των εθνών δεν υπάρχουν ατσάλινες νομοτέλειες. Ελπίζω να είναι έτσι. Επί του παρόντος, συγχωρείστε με αλλά δεν διακρίνω τη λύση.