Υπάρχει ένα που λένε οι Αμερικάνοι, και έχει κάτι από τη γαιώδη σοφία τους: "When the going gets tough, the tough get going". Που σημαίνει ότι όταν αρχίζουν τα ζόρικα, τότε είναι οι ζόρικοι τύποι που αναλαμβάνουν δράση.
Υπάρχει όμως και ένα άλλο, που έχει να κάνει με το αμερικάνικο football, ένα άθλημα που περιλαμβάνει αρκετή από τη βία του ράγκμπι. Λένε σ' αυτό: "don't risk to play out of your league". Σε πολύ ελεύθερη μετάφραση, μη ρισκάρεις να παίζεις πέρα από τα κυβικά σου.
Έχω την εντύπωση ότι εκείνο που πάει να κάνει η Ελλάδα με την εξωτερική πολιτική που ασκεί, σωστότερα: που πάει να ασκήσει – και μάλιστα με την οικονομική διπλωματία στην οποία βρέθηκαν να κινούνται, σχεδόν παράλληλα Πάνος Καμμένος (ωχ!), Παναγιώτης Λαφαζάνης και Γιάννης Δραγασάκης – ενώ θεωρεί ότι ανάγεται στο πρώτο (σε προσέλευση δηλαδή στα ζόρικα παιχνίδια, καθώς μας έχουν στριμώξει οι Ευρωπαίοι «εταίροι») κινδυνεύει να γλιστρήσει στο δεύτερο (στον μικρομεγαλισμό).
Ας αρχίσουμε από το τέλος. Από την πρωτοβουλία δηλαδή του Πάνου Καμμένου – ο οποίος βρέθηκε στις ΗΠΑ όπου βέβαια… δεν φαντάζεται κανείς ότι θα επανελάμβανε εύκολα τις λαμπρές ιδέες περί εξαγωγής τζιχαντιστών μεταναστών – να προτείνει 30/70 split των μελλοντικών εισπράξεων από ενδεχόμενη αμερικανοελληνική συνεκμετάλλευση των υδρογονανθράκων του Αιγαίου. Πήγε για διακυβερνητικό σχήμα (G to G) ήδη από την επίσκεψη Nuland, προσγειώθηκε σε G to B (κυβέρνηση με επιχειρήσεις) αναζητείται βέβαια το «πώς»…
Είναι αυτό ένα (συμφωνημένο με την Κυβέρνησή «του») sweetener προς τους Αμερικανούς, ώστε να έχουν καλύτερη ματιά στην περιοχή μας; Αν ναι, κάπως άγαρμπα πήγε να παιχτεί το χαρτί. Γιάνκηδες είναι, όμως ούτε οι γείτονες Τούρκοι δεν το ‘παιξαν έτσι, κι αυτοί έχουν μακρά παράδοση στην αγαρμποσύνη.
Ύστερα, κυριακάτικα, βρέθηκε στη Μόσχα, για συνάντηση με τον ομόλογό του (ως υπουργό Ενέργειας) Αλεξάντερ Νόβακ, ο υπουργός Παραγωγικής Ανασυγκρότησης Παναγιώτης Λαφαζάνης. Εκείνος, αφού πρώτα «έβαλε φωτιά στα τόπια» με συνέντευξή του όπου θεωρητικοποιούσε (περισσότερο κι από τον Γιάνη Βαρουφάκη ή – ήδη – τον Ευκλείδη Τσακαλώτο) τη λογική του αδιεξόδου με τους Ευρωπαίους «εταίρους» και συνεπώς της ρήξης «με τη γερμανική Ευρώπη». Βέβαια, πολύ περισσότερη σημασία έχει η συνάντησή του με τον Αλεξέι Μίλερ, διευθύνοντα σύμβουλο της Gazprom, κυρίως όμως στενό-όσο-παίρνει συνεργάτη της διακυβέρνησης Πούτιν. Δύσκολα θα πιστέψει κανείς ότι πρόκειται… για μιαν ακόμη απόπειρα βελτίωσης των όρων προμήθειας φυσικού αερίου.
Να θεωρήσει κανείς ότι εκεί βρίσκεται η άλλη άκρια της υπόσχεσης/ανοίγματος του Ρώσου Πρέσβη Αντρέι Μασλόφ (στη Rossiskaya Gazeta) για ενδεχόμενο να εξετασθούν «αιτήματα από την πλευρά της ελληνικής Κυβέρνησης», για τυχόν οικονομική-χρηματοδοτική στήριξη; Δεν θα αναφερθούμε στο κυπριακό προηγούμενο, αλλά… γλιστράει.
Παράλληλα, ολοκληρωνόταν η επίσκεψη στο Πεκίνο του Έλληνα υπουργού Εξωτερικών – του Νίκου Κοτζιά – ακριβώς μετά την παρουσία του στο Βερολίνο (σε προετοιμασία του ταξιδιού, στη γερμανική πρωτεύουσα, του Αλέξη Τσίπρα). Επισήμως, για συνάντηση με τον Κινέζο ομόλογό του – τον Γουάνγκ Γι – έφτασε εκεί φρέσκος από τη συνάντηση/stopover με τον Σεΐχη Αμπντάλα μπιν Ζαγιέντ Αλ Ναγιάν των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων. Βρέθηκε κυρίως στο Πεκίνο και ο Αντιπρόεδρος της ελληνικής κυβέρνησης Γιάννης Δραγασάκης, για συνάντηση με τον δικό του ομόλογο – τον Μα Κέι, αν και από αναπληρωτές πρωθυπουργούς η Κίνα έχει περίσσεια (4).
Εδώ, κύριο θέμα οι επαφές προκειμένου να ξαναστηθεί όρθιο το ζήτημα της ημικρατικής – αλλά κυρίως της μεγάλης – Cosco /OΛΠ. Άλλο παράδειγμα το ενδιαφέρον της πελώριας – κρατικής – κατασκευαστικής China Construction για το Αεροδρόμιο στο Καστέλι. Άλλο παράδειγμα η ανησυχία της μη-κρατικής Fosun για την παρουσία της στο Ελληνικό…
Όμως στο Πεκίνο ήταν και ο Νίκος Παππάς, περισσότερο για την προετοιμασία τής εκεί παρουσίας Αλέξη Τσίπρα «κάποια στιγμή την άνοιξη». Ενώ στη Μόσχα θα έχουμε, ήδη στις 9 Απριλίου, τον Αλέξη Τσίπρα την ίδια ακριβώς μέρα που… αν δεν αποπληρωθεί ποσό 450 εκατ. ευρώ στο ΔΝΤ, θα βρεθεί η Ελλάδα σε de facto διεθνή χρεοκοπία/διεθνές credit event.
Πού πάμε τη συζήτηση; Στο ότι αν η Ελλάδα επιχειρεί, μέσω Μόσχας ή Πεκίνου ή και Ουάσιγκτον, να ξεφύγει από τη χρηματοδοτική ασφυξία στην οποία περιήγαγε τον εαυτό της (και την ώθησαν οι «εταίροι» της, μεθοδικά), παίζει ένα παιχνίδι που ανήκει στην ώρα των μεγάλων παιδιών. Είμαστε έτοιμοι γι' αυτό;