Τώρα που κατακάθισε ο κουρνιαχτός γύρω από τη στάση Πανούση, και τις δηλώσεις Πανούση και την (πρωτοσέλιδη, στα ούτως ή άλλως επαμφοτερίζοντα «ΝΕΑ» – πάει κι ο Χατζόπουλος!) αρθρογραφία Πανούση, θα ήθελα να καταθέσω μιαν άποψη που απ' ό,τι αντιλαμβάνομαι κινδυνεύει να αποδειχτεί όλως οριακή. Είναι άλλωστε, στον πυρήνα της, η ίδια που κατά καιρούς επιχείρησα να διατυπώσω και για την (εντελώς άλλου αστερισμού, χρονική απλώς η σύμπτωση) παρουσία Βαρουφάκη, για τη διαπραγματευτική λογική Βαρουφάκη που τελικά εμπότισε την όλη διεθνή εικόνα της Ελλάδας του 2015, για τη διεκδίκηση του προσκηνίου από Βαρουφάκη. Αλλάζοντας ακόμη περισσότερο ύφος και αστερισμό, θα προσέθετα εδώ και το στίγμα που θέλησε να δώσει ο Αριστείδης Μπαλτάς, με καθοδηγητικό ιδεολογικό ρόλο στον χώρο, από τη στιγμή των πρώτων καταθέσεων άποψης από μέρους του για την Παιδεία με αφορμή τα Πρότυπα και Πειραματικά μέχρι και την πιο πρόσφατη συνηγορία του σε μέρος των απόψεων Πανούση.
Είναι η άποψη αυτή ότι, μέσα από αυτού του είδους τις τοποθετήσεις – στον πυρήνα τους, όχι στη διατύπωσή τους! – εκείνο που έρχεται σιγά-σιγά στην επιφάνεια είναι το τι σημαίνει, τι συνεπάγεται, τι προϋποθέτει η πραγματικότητα, πέρα από το «Πρώτη φορά Αριστερά», της κυβερνώσας Αριστεράς. Είναι, ας μας επιτραπεί να σημειώσουμε, το βασικό στοίχημα που έθεσε ήδη απο λίγες βδομάδες (ουσιαστικά) πριν από τις δίδυμες εκλογές του 2012 ο ΣΥΡΙΖΑ, πάντως η ηγετική ομάδα /η «ομάδα Τσίπρα»: να τολμήσει/να δεχθεί/να διακινδυνεύσει να πάρει την εξουσία στα χέρια μια δύναμη όχι απλώς πολύμορφη, αρκετά σεχταρισμένη, υπεριδεολογημένη, με καταβολές στην «αντι-» λογική της Αριστεράς στη μεταπολεμική Ελλάδα, αλλά και υποχρεωμένη να περιπατήσει το εικονικό μεν, βαθύτατα όμως ριζωμένο στην πίεση και τον πόνο των πραγματικών ανθρώπων, δίπολο Μνημόνιο/Αντι-Μνημόνιο.
Τη λάβα της κυβερνώσας Αριστεράς πήρε πρώτη στα χέρια της, στην Περιφέρεια Αττικής, η Ρένα Δούρου. Και δοκίμασε από την πρώτη στιγμή και τις παγίδες και τα αδιέξοδα της λεξούλας «κυβερνώσα». Την ίδια διάσταση βρέθηκε να δοκιμάζει όλο μαζί το τιμ που έρχεται σε επαφή με τους «εταίρους», επαφή που δεν άργησε να καταστήσει τον ίδιο τον Αλέξη Τσίπρα (Πρωθυπουργό) από μέρος της συζήτησης στο Eurogroup μέχρι… σχεδόν συμμέτοχο στις σταθμίσεις του Brussels Group. Η εκμάθηση του ότι «κυβερνώ» σημαίνει παίρνω κόστος, σηκώνω την ευθύνη, δεσμεύομαι, κάνω κάτι αντί για διακηρύσσω, μιλάω, αναλύω, επιτίθεται, τάζω κ.λπ. είναι ανηφορική υπόθεση, όντως.
Πλην… απαραίτητη.
Προσοχή, τώρα: οι άνθρωποι οι ίδιοι θα κριθούν, σε κοντινό ορίζοντα, από τη συμβατότητα των πράξεών τους με τις διακηρυγμένες απόψεις τους. Τι θα κάνει στη δεύτερη, την τρίτη περίπτωση ο Γιάννης Πανούσης; Τι θα κάνει μετά το νιοστό έμπρακτο διαπραγματευτικό άδειασμα (ή: πώς θα υλοποιήσει παράλληλο νόμισμα, π.χ.) ο Γιάννης Βαρουφάκης; Πώς θα συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα ο Αριστείδης Μπαλτάς; Όμως η άσκηση διακυβέρνησης θα παραμείνει ένα: επιλογές, εφαρμογή, «εκούσια προσέλευση στην τραγωδία».