Μετά από μακρά, αρκετά πεισματική απουσία από το προσκήνιο της πολιτικής αντιπαράθεσης, ο παλαίμαχος Αλέκος Παπαδόπουλος προανήγγειλε, όχι όπως αρκετοί τον παρότρυναν επάνοδό του (και της προσέγγισής του στα πράγματα), αλλά τη δημιουργία πολιτικού σχηματισμού – προβαπτιζόμενου «Δημοκρατικό Κόμμα», με επικεφαλής ως φαίνεται τον και Πρύτανη της ΑΣΟΕΕ Κώστα Γάτσιο. Σχηματισμού που επιδιώκει να στηριχτεί σε νέους ανθρώπους, και μάλιστα σε ανθρώπους χωρίς πολιτική διαδρομή αλλά με κατάθεση στην οικονομική και κοινωνική ζωή. Παλιότερα πολιτικά στελέχη δεν θα μετάσχουν, άσχετα αν θα στηρίξουν. Ιδιότυπο. Άμα βασιστεί κανείς στην εξαγγελία του Αλέκου, κεντρικό στοιχείο του σχηματισμού – κεντρώου, με ευρωπαϊκή προσήλωση: αυτά δεν αποτελούν αιχμή εκεί που βρισκόμαστε…- προσδοκάται να είναι, και να αναδειχθεί η εναντίωση προς τον λαϊκισμό.
Oops! που θάλεγε και ο Γιάνης Βαρουφάκης. Αν κάτι τέτοιο πάει -αληθινά, γνήσια, διακριτά- να αποτελέσει αιχμή πολιτικής κίνησης στην Ελλάδα του 2015, δηλαδή μετά το ξεφούσκωμα του αλήστου μνήμης Εκσυγχρονισμού (που λαΐκισε με περισσό μπρίο, στη δεύτερη 4ετία του), μετά το ξεσάλωμα της Επανίδρυσης του Κράτους (που… άσε καλύτερα!), μετά την ταλαίπωρη πτήση του Λεφτά Υπάρχουν και των εφαρμοσμένων Ζαππείων, μετά και την τωρινή αγχωμένη πορεία της Πρώτης Φοράς Αριστερά και του Προγράμματος της Θεσσαλονίκης, τότε αυτό αληθινά θα δικαιούται να παρατηρηθεί. Γιατί, αληθινά, να μαχηθεί το βολικό, το γλυκύτατο, το συνεχώς υποσχόμενο τερατάκι του λαϊκισμού (που όλοι το ξόρκισαν, όλοι το υπηρέτησαν) κανείς δεν το προσπάθησε. Στα σοβαρά, επαναλαμβάνουμε.
Ο Αλέκος πήγε να το ξεκινήσει -Ηπειρώτης αυτός- από Κρήτη. Το στίγμα του το έχει δώσει τα τελευταία χρόνια σε αρθρογραφικές καταθέσεις στην «Καθημερινή» και στο «Βήμα», ενώ τη διαχρονική πλατφόρμα του -μαζί και με εκκλήσεις για προσγείωση στην πραγματικότητα, εκκλήσεις προς Κώστα Σημίτη και προς ΓΑΠ, τα χρόνια που εκείνοι μεσουρανούσαν και πορεύονταν ψιλοαμέριμνα τον δρόμο των δημοσιονομικών ελλειμμάτων, του αδιεξόδου του Ασφαλιστικού, της απώλειας ανταγωνιστικότητας- θα μπορούσε να βρει κανείς στο (με κάπως σουρεαλιστικό εξώφυλλο) βιβλίο του «Πολεμώντας τον Επόμενο Πόλεμο». Όπου, αν σωστά μεταφράζουμε την τοποθέτησή του, θεωρεί ότι διαδοχικές ελληνικές κυβερνήσεις, σταθερά πολέμησαν τον (εκάστοτε) προηγούμενο πόλεμο.
Να δούμε τώρα, στο καμίνι της πολιτικής αντιπαράθεσης στην πιο κρίσιμη στροφή των τελευταίων χρόνων.