Η συντριπτική στρατηγική ήττα της ΝΔ, ο θρίαμβος του ΠΑΣΟΚ,(με αυτή τη σειρά), η ανάδειξη ανεξάρτητων υποψηφίων και η περιβόητη αποχή, που τόσο υμνήθηκε από την απολιτίκ, την tredy και την αμήχανη δημοσιογραφία, σφράγισαν την χθεσινή μέρα.
Ο Μπόλαρης του ΠΑΣΟΚ δεν κέρδισε, και πώς να κερδίσει όταν ο αρχηγός του περί άλλων τύρβαζε και του έδωσε το «ΟΚ» (καθόλου τυχαία δεν τίθεται η λέξη) να ξεκινήσει την προεκλογική εκστρατεία μόλις ενάμισι μήνα πριν τις εκλογές. Παρόλα αυτά σχεδόν απείλησε τον Μεγαλέξανδρο της Μακεδονίας (Αλέξανδρε τι σου΄μελε να πάθεις) Παν. Ψωμιάδη.
Ο Μπουτάρης χτύπησε στα ίσα τον Γκιουλέκα, έναν σοβαρό και αξιοπρεπή, νέας γενιάς, βουλευτή της ΝΔ. Που αυτό; Στη Θεσσαλονίκη του Ανθιμου και του Παπαγεωργόπουλου, της αποβιομηχάνισης, της μαζικής ανεργίας, της φτώχειας (εκεί να δείτε φτώχεια αθηναίοι), εκεί που, νομαρχία και δήμος, ήταν άπαρτα κάστρα της ΝΔ.
Στην Πελοπόννησο, έδρα του προέδρου Α. Σαμαρά, ο πρώην της ΝΔ και πρώην Μαοικός Τατούλης, εξαφάνισε την προσωπική επιλογή του προέδρου της ΝΔ, τον Δράκο.
Στο Βόρειο Αγαίο ο Γιακαλής, που όταν ξεκινούσε οι επιτελείς του ΠΑΣΟΚ έλεγαν «εκεί πάμε για σφάξιμο», κατήγαγε νίκη εναντίον του Βογιατζή, τον οποίο οι πασόκοι χαρακτήριζαν ως «προσωπικότητα» έναντι της οποίας δεν είχαν ουδεμία τύχη!
Τι σημαίνουν αυτά; (ενδεικτικά είναι, δεν είναι τα μόνα). Ότι το κόμμα της αξιωματική ς αντιπολίτευσης έχει μπει σε βαθειά κρίση αποδοχής από το κοινωνικό σύνολο. Με τον Καραμανλή έχασε την εκλογική κυριαρχία, με τον Σαμαρά χάνει την πολιτική ηγεμονία σε φίλιες περιοχές. Οπερ σημαίνει ότι η αξιωματική αντιπολίτευση εισέρχεται στην δίνη βαθειάς κρίσης.
Η νίκη του ΠΑΣΟΚ είναι αυταπόδεικτη με τις 8 περιφέρειες που κέρδιζε ως την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές. Ενα ΠΑΣΟΚ που κυριαρχεί παρότι υφίσταται τις επιπτώσεις από την λαίλαπα του μνημονίου…
Η νίκη σαφώς φαντάζει μεγαλύτερη απ ότι είναι, με την έννοια ότι οι ανεξάρτητοι υποψήφιοι θριάμβευσαν. Ο Καμίνης δεν είναι ΠΑΣΟΚ, ζήτησε να κρατηθούν μακριά του οι οργανώσεις του ΠΑΣΟΚ, συστρατεύτηκαν γιαυτόν οι οργανώσεις της κοινωνίας των Πολιτών, πολλές ιντερνετικές σελίδες (μηδέ του protagon εξαιρουμένου), αλλά δεν παύει να είναι ο επίσημος υποψήφιος του ΠΑΣΟΚ και της Δημοκρατικής Αριστεράς του Κουβέλη. Ο Μπουτάρης δεν είναι ΠΑΣΟΚ αλλά δεν παύει να είναι υποψήφιος του ΠΑΣΟΚ.
Οσο για την μυθοποιημένη αποχή, θυμίζουμε ότι πάντα η αποχή στις αυτοδιοικητικές και τις ευρωεκλογές ήταν αυξημένη, αυτή τη φορά περισσότερο. Δεν έχουμε ποιοτικές επιστημονικές μετρήσεις, αλλά εμπειρικά και βιωματικά, συνάγεται ότι οφείλεται κυρίως σε απογοητευμένα στρώματα, που αποτελούν κυρίως το πολιτικό ακροατήριο του ΠΑΣΟΚ και τα οποία υφίστανται τις επιπτώσεις του μνημονίου.
Εντάξει αυτά …μόνο που πλέον είμαστε στην επόμενη μέρα. Αρκετά …παίξαν εκλογές τα μεγάλα παιδάκια, οι πολιτικοί αρχηγοί, που τους δώσαμε την τιμή και τη χαρά να διαφεντεύουν τις τύχες μας. Αρκετά ασχολήθηκαν με τα ψηφαλάκια τους, αρκετά ξευτέλισαν τις εκλογές και υποβάθμισαν τους υποψηφίους, καθιστώντας τους ακούσιους πολιορκητές ή αμύντορες του μνημονίου. Ο δεύτερος γύρος τέλειωσε, ο γέγονε γέγονε.
Είμαστε στην επόμενη μέρα, η χώρα καθεύδει με επιταχυνόμενη ταχύτητα, μπαίνοντας ολοένα και βαθύτερα στην επικράτεια του ζόφου: Υπάρχουν πολλοί καλύτεροι εμού να διακρίνουν αν όντως έχει αρχίσει αυτό που προέβλεψε ο μεγαλοτζογαδόρος Σόρος (αυτός ξέρει): ότι η χώρα με το συγκεκριμένο μνημόνιο θα έμπαινε σε ένα καθοδικό σπιράλ θανάτου…
Το μνημόνιο υποτίθεται ότι θα ήταν η σωτηρία μας και γίνεται ο βρόγχος μας. Επ΄ αυτού καμία σοβαρή τοποθέτηση δεν έχουμε ακούσει από την κυβέρνηση ή την αντιπολίτευση, και δη την αξιωματική, που ύψωσε τις αντιμνημονιακές παντιέρες. Βασικά από τον Σαμαρά θα είχε κανείς τέτοια απαίτηση μια και διεκδικεί την ηγεσία της χώρας (η Αλέκα και ο Αλέξης έχουν την πολυτέλεια των εύκολων συνθημάτων).
Ποτέ δεν μπήκαν σοβαρά στη δημόσια ατζέντα τα διακυβεύματα του μνημονίου με μετρημένο, σοβαρό και – κυρίως -τεκμηριωμένο λόγο : Τι να κάνουμε;( που θα΄ λεγε και ο …Βλαδίμηρος). Να πάμε σε χρεοκοπία ή όχι; Να επιδοθούμε σε μια ατέρμονη, σισύφεια, εξοντωτική προσπάθεια για να ανταποκριθούμε στις επιταγές του, ή με ένα γενναίο σιχτίρισμα, να βγούμε από αυτό και από το ευρώ, επιστρέφοντας στην ασταθή αλλά εύκολα υποτιμήσημη δραχμούλα μας; Ποιες επιπτώσεις θα είχε το ένα στην οικονομία και τη ζωή μας, ποιές το άλλο; Ουδείς γνωρίζει, ουδείς προβληματίζεται, ουδείς απαντάει!
Δυστυχώς ούτε και τώρα, κατά τη συζήτηση του προϋπολογισμού που κατατίθεται την Πέμπτη, θα γίνει κάτι ανάλογο. Η χρεοκοπία της χώρας, δεν συντάραξε εκ βάθρων το πολιτικό σύστημα. Δεν έγινε το καθαρτήριο στις φλόγες του οποίου θα άλλαζαν συμπεριφορές και συνειδήσεις. Στη δημόσια πολιτική συζήτηση περισσεύουν πάλι τα συνθήματα και οι κορώνες – αφού αυτές βγάζουν ατάκες («κιου» στην δημοσιογραφική αργκό) και ακούγονται στα μακάρια ηλεκτρονικά καφενεία των 8. Ισως επειδή τα ακριβά δανεικά του μνημονίου ακόμα ρέουν απρόσκοπτα και μας συντηρούν. Οπότε γιατί να αλλάξει κάτι…
Ωσπου βέβαια το βάρος να γίνει ασήκωτο, να τους πάρει και να τους σηκώσει – όπως έγινε στην Αργεντινή ή την Τουρκία των μνημονίων… ούτε καν αυτό δεν τους απασχολεί ακόμη, έστω για λόγους αυτοσυντήρησης …