Ήδη έχουμε Πρόεδρο της Δημοκρατίας, λοιπόν. Εκλεγμένον, μάλιστα, με συντριπτική πλειοψηφία. Δεν θα σταθώ στο πρόσωπό του, έχουν γραφτεί και ειπωθεί όλα. Αυτό που έχω να παρατηρήσω είναι πως σ' έναν κορυφαίο θεσμό, και ανεξάρτητα από τις περιορισμένες δυνατότητες που έχει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, εκλέχτηκε ένας που συμβολίζει το παλιό. Αυτό που συμβόλιζε, άλλωστε, και ο απερχόμενος Πρόεδρος. Και ας μην έχουμε πρόβλημα να το παραδεχτούμε. Ο κ. Παυλόπουλος, δεν είναι κάτι περισσότερο αρνητικό από τον κ. Παπούλια. Ίσα-ίσα, ο τελευταίος εκτός από κεντρικό πρωταγωνιστικό πρόσωπο του μεταπολιτευτικού συστήματος, είχε και εκείνον τον διόλου ένδοξο χαρακτηρισμό του «δανειστή του Ανδρέα».
Το πρόβλημα είναι πως δόθηκε στο πολιτικό σύστημα μία μοναδική ευκαιρία, έστω σε συμβολικό επίπεδο, να δείξει πως κάτι αρχίζει ν' αλλάζει, αλλά αυτή η ευκαιρία χάθηκε. Δόθηκε η ευκαιρία σ' ένα κόμμα με αριστερό πρόσημο να στείλει στην κοινωνία έναν ισχυρό συμβολισμό, και αυτό την πέταξε. Και η αλήθεια ειναι πως ακόμα απορώ γιατί. Τα επιχειρήματα («υψηλό αίσθημα εθνικής συνείδησης και ευρύτερης αποδοχής στην κοινωνία και στη Βουλή»-Τσίπρας), μου φαίνοναι αδύνατα. Και παράλληλα δεν ισχύουν. Ο κ. Παυλόπουλος δεν έχει την ευρύτερη αποδοχή της κοινωνίας, δεν προκύπτει από πουθενά αυτό, οριακά άλλωστε εκλέχτηκε την τελευταία φορά (2012). Δεν έχει καν την πραγματικά ευρύτερη αποδοχή της Βουλής. Το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας δεν δείχνει πραγματική αποδοχή. Οι περισσότεροι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ ψήφισαν με «μισή καρδιά», κάποιοι θα κοιμούνται δύσκολα τα βράδια. Το ίδιο ισχύει και για αρκετούς βουλευτές της Ν.Δ. για διαφορετικούς λόγους.
Ωστόσο, ούτε αυτό είναι το μείζον. Κανένας απ' όσους βρέθηκαν σ' αυτήν τη θέση στο παρελθόν δεν είχε ευρύτερη αποδοχή. Το πιο σημαντικό είναι πως χάθηκε μια ευκαιρία να μπει στη θέση αυτή ένα πρόσωπο που δεν θα συμβόλιζε το παλιό και μαζί με αυτό τις αιτίες που οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία. Ο Π. Παυλόπουλος μπορεί να μην έχει τα ανομήματα πολλών άλλων που πρωταγωνίστησαν στην πολιτική ζωή, δεν είναι και ο πλέον «αμαρτωλός», αλλά δεν παύει να είναι ένα πρόσωπο που έρχεται από το παρελθόν, τη στιγμή που η χώρα χρειάζεται πρόσωπα που θα δείχνουν το μέλλον.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε μία μοναδική ευκαιρία να κάνει μια επιλογή που θα συμβόλιζε όχι μόνο το καινούργιο, αλλά θα κουβαλούσε και το θετικό αξιακό φορτίο της αριστεράς. Και δεν μπορεί να επικαλείται γι' αυτό την αναγκαία συγκυβέρνηση με τους ΑΝΕΛ. Αυτοί, προκειμένου να διατηρήσουν υπουργεία και θέσεις, μέχρι και τον Άρη Βελουχιώτη θα δεχόντουσαν να ψηφίσουν, αν αυτός ζούσε…