Ο Βορίδης, στη Λάρισα, επανέλαβε την καινούρια τους καραμέλα. “Τα τελευταία σαράντα χρόνια η Ελλάδα βρίσκεται υπό τον ζυγό της ιδεολογικής ηγεμονίας της Αριστεράς!”. Φαντάζομαι πως εκείνος που τη διατύπωσε πρώτος θα πρέπει να νοσηλεύεται διασωληνωμένος – δεν άντεξε τον πολιτικό και ιδεολογικό θρίαμβο μιας τέτοιας διαπίστωσης! Από κοντά, βέβαια, οι όμοροι Χρυσαυγίτες αλλά και αρκετοί εκσυγχρονιστές Πασόκοι, που έσπευσαν να βάλουν το κεφαλάκι τους κάτω από τη ζεστασιά αυτής της “διαπίστωσης”.
Λογικό. Τους αθωώνει, τους καθαρίζει τα αίματα από τα χέρια. Τους κατατάσσει στους κομπάρσους και όχι στους πρωταγωνιστές, σε ό,τι κακό έγινε σε αυτόν τον τόπο, αυτήν την περίοδο.
Ας τα πάρουμε ένα-ένα. Καταρχήν, εκείνος που ηγεμονεύει ιδεολογικά μια κοινωνία, είναι εκείνος που έχει στα χέρια του τους κατεξοχήν μηχανισμούς μαζικής ιδεολογικής χειραγώγησης και εμπέδωσης της κυρίαρχης ιδεολογίας. Με τα διάφορα Κλικ να σαρώνουν στις πωλήσεις, με όλα τα κανάλια της ιδιωτικής τηλεόρασης να μπαίνουν καθημερινά σε εκατομμύρια σπίτια, και τα δύο κόμματα να παίρνουν αθροιστικά σε όλες τις εκλογές πάνω από 80%, στην Ελλάδα κυριαρχούσε η ιδεολογία της Αριστεράς! Είχε όλα τα μέσα δικά της…
Καταλαβαίνω τι εννοούν, αλλά μάλλον δεν το καταλαβαίνουν οι ίδιοι. Μπερδεύουν την ιδεολογία με τα αντανακλαστικά. Τα υγιή αντανακλαστικά ενός λαού που δεν πέρασε και λίγα και κάπου στο κύτταρό του φέρει ακόμη πολύ ακριβές ανθρωπιστικές “πληροφορίες” και ένα αίσθημα δικαίου.
Αυτά τα αντανακλαστικά είναι που κατέβασαν εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου στο Σύνταγμα για την υπόθεση Οτσαλάν και για τους βομβαρδισμούς στη Γιουγκοσλαβία. Αυτά τα αντανακλαστικά είναι που οδήγησαν πολύ κόσμο να παλέψει κόντρα σε αδίστακτες πολιτικές και επιδιώξεις οικονομικών συμφερόντων όταν έβλεπαν πως κάποιος πάει να κλέψει τη ζωή τους. Και δεν ήταν όλοι τους επαγγελματίες συνδικαλιστές. Ούτε Αριστεροί.
Αν θέλεις, αυτά τα ίδια αντανακλαστικά είναι που έκαναν πολλούς να αγαπήσουν ένα τραγούδι και μία τέχνη που αμφισβητούσε, αγωνιούσε, και ομόρφαινε τον κόσμο. Δεν ξεριζώνεται εύκολα από μέσα μας ούτε ο Μίκης, ούτε ο Ρίτσος, ούτε ο Τσιτσάνης, αλλά ούτε και ο Χατζιδάκις με τον Σεφέρη, που πιστεύουν πως είναι “δικοί τους”. Κανενός μπορεί να μην είναι, αλλά σίγουρα ήταν με τη δημιουργία, το όραμα, την ομορφιά και τη μνήμη. Με ό,τι δηλαδή προσπάθησαν να ξεθεμελιώσουν τα δύο μεγάλα πολιτικά κόμματα και οι υποτελείς τους εκδότες και διανοούμενοι.
Αν εννοούν πως γύρω από τις μικρές ή μεγάλες πυρκαγιές της τέχνης και της σκέψης, μαζεύονταν πολύ περισσότεροι από όσους μπορούσαν εκείνοι να “αντέξουν” (επίσης, όχι όλοι τους Αριστεροί) σωστό είναι αυτό αλλά ήταν μία γραμμή άμυνας απέναντι στους θηριώδεις μηχανισμούς ιδεολογικής εμπέδωσης που είχαν στην κατοχή τους το Πασόκ και η Νέα Δημοκρατία.
Αλλά αν είναι να μιλήσουμε με νούμερα, θα μπορούσα κι εγώ να αντιπαραθέσω αρκετά. Το ένα εκατομμύριο που κατέβασε ο Χριστόδουλος για τις ταυτότητες και τα περισσότερα εκατομμύρια που αγόραζαν ό,τι σκυλάδικο κυκλοφόρησε σε αυτόν τον τόπο. Αν συνυπολογίσουμε και τους πελάτες των life style περιοδικών και τους αποχαυνωμένους μπροστά στη μικρή οθόνη, φτιάχνουμε έναν πολύ χαριτωμένο λογαριασμό για το ποια ιδεολογία κυριάρχησε στην Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες.
Με αυτήν τους τη φράση λοιπόν, δεν την πέφτουν στην Αριστερά -όπως νομίζουν- αλλά στα αντανακλαστικά ανθρωπιάς. Από τα οποία βγάζουν μόνοι τους τον εαυτό τους απέξω…