Δεν χρειάζεται να αυτοτοποθετείσαι Αριστερά -άλλωστε η περιοχή αυτή, που τώρα καταλαμβάνεται εξ εφόδου από κόσμο πολύ καθώς ακολουθείται η οσμή διακυβέρνησης, είναι ερώτημα αν έχει αληθινούς εκφραστές, πλην των ζηλωτών κάποιων (μικρών) τμημάτων του ΣΥΡΙΖΑ, των αυτοπεριχαρακωμένων του ΚΚΕ και κάποιων ρομαντικών από παραπέρα- για να ανησυχείς με το πόσο γρήγορα κακοπαθαίνει το τόσο εύστοχο/λειτουργικό σύνθημα: «Για πρώτη φορά Αριστερά!». Κατόρθωσε να λειτουργήσει σαν πνοή ελπίδας (δεν το λέμε χαλαρά: αυτό είναι που έφερε τη μεταστροφή στις κάλπες Μαΐου 2014/Ιανουαρίου 2015), σαν εγερτήριο για εντελώς ανόμοιους ανθρώπους, σαν συνισταμένη προσδοκιών, σαν άνοιγμα στο μέλλον/porteur de futur που λένε και οι άλλοτε φίλοι μας Γάλλοι.
Να ανησυχείς γιατί; Αν δεν είχε υπάρξει ο Νίκος Φίλης, να σώσει μοναχικά από έσχατη ντροπή την κυβέρνηση, ή μάλλον τον ΣΥΡΙΖΑ, μετά την υπόθεση της αυτάρεσκης συλλογικής σύμβασης/μπαξισώματος των εργαζόμενων της ΔΕΗ και του (πολιτικά) ατιμωτικού όσο και αποκαλυπτικού «ξύδι στους διαφωνούντες» του Νίκου Φωτόπουλου, θα έτεινε κανείς να θεωρήσει ότι το ναδίρ ήρθε τραγικά νωρίς. Και θα ήταν το ναδίρ η μιξοπαρθενική αποστασιοποίηση του Μαξίμου από την απρέπεια εκείνη με το χλωμό «δεν παρεμβαίνουμε στη συλλογική αυτονομία» ή/και «η διαπραγμάτευση της ΣΣΕ της ΔΕΗ είχε ήδη κλείσει επί προηγούμενης κυβέρνησης»: τέτοια περήφανη Αριστερά!
Όπως, ειλικρινά, και η αναγωγή της πονηρίας σε πολιτική/διαπραγματευτική αρετή από τον Γιάνη (εντάξει!) Βαρουφάκη, ή πάλιν η βυζαντινή μανία για ντύσιμο των αμαρτωλών εννοιών -Τρόικα, Μνημόνιο- με ανεπίληπτης φαναριώτικης τέχνης ενδύματα/καλύμματα -Θεσμοί, Συμφωνία-γέφυρα-, ακόμη-ακόμη η ροπή για τσακωμό με τους δημοσιογράφους και (έσχατο, πλην όχι ελάχιστο) οι διαρροές περί πρωθυπουργού ο οποίος «οργίζεται» από τα καμώματα των -αξιόλογων!- υπουργών του, όλα αυτά τίποτε δεν θυμίζουν από μια ΕΑΜίτικη, ας πούμε, λεβεντιά.
Η δε θλιμμένη/θλιβερή παραδοχή, ας πούμε, Βαρουφάκη ότι «τότε έχει πρόβλημα» (αν δόθηκαν εν αγνοία του αυξήσεις, στην τωρινή συγκυρία, στους ΔΕΗτζήδες), ή η διατύπωση Βαλαβάνη ότι ο σύντροφος υπουργός τού παρακάτω ορόφου είναι μόνον για τις διαπραγματεύσεις «εξωτερικού» και όχι για τη διαχείριση των εσωτερικών θεμάτων, ή η παραδοχή Πανούση ότι «θα είναι καταστροφή, θα έχει κάνει λάθος» άμα 1.000 μετανάστες (άνθρωποι, θυμίζουμε…) μαζευτούν στην Ομόνοια, αυτά δύσκολα συναρμόζονται με μια λογική αριστερής παραδοχής της ευθύνης.
Να το πω κι αλλιώς: περισσότερο κι από την προσάραξη σε credit event, περισσότερο κι από Graccident αντί για Grexit, περισσότερο και από «τιμωρία» από την κοινή γνώμη για όποια διάψευση προσδοκιών, εκείνο που θα ΄πρεπε να στοιχειώνει τους Συριζαίους είναι μην και κουβαλήσουν στους ώμους τους το «Για πρώτη και τελευταία φορά Αριστερά».
Άξιζε, αξίζει κάτι καλύτερο η Ελλάδα του 2015.