Πολλοί αντιμετώπισαν «ελαφρά» τον Γιώργο Παπανδρέου και το πλήρωσαν πανάκριβα, με πρώτον τον Ευάγγελο Βενιζέλο. Η παντελής αδυναμία του σε θέματα στρατηγικού σχεδιασμού δεν συνεπάγεται και αδυναμία στην διαμόρφωση τακτικής και κυρίως ίντριγκας. Σε αυτό το θέμα, έχοντας πίσω του μια πλούσια οικογενειακή παράδοση, διαπρέπει. Έτσι και τώρα: μπορεί να βυθίζει τον κόσμο του ΠΑΣΟΚ στην απελπισία, να αναδεικνύεται σε παράγοντα ανωμαλίας εμποδίζοντας φυσιολογικές και στην ώρα τους διαδικασίες με επιπτώσεις όχι μόνο στο ΠΑΣΟΚ αλλά και στην κυβέρνηση, όμως το δικό του αντικειμενικό σκοπό τον επιτυγχάνει. Μένει στη εξουσία του ΠΑΣΟΚ για όσο διάστημα αυτό εξυπηρετεί το ατομικό του συμφέρον. Παραχωρεί μεγαλόψυχα τον «μουντζούρη» της πρωθυπουργικής υποψηφιότητας και της βέβαιης εκλογικής ήττας ενώ θέλει να παραμείνει Πρόεδρος και αυτόκλητος «εγγυητής της ενότητας» ενός κόμματος που «λιώνει» καθημερινά και εξ αιτίας του. Και όπως οι «βάσεις έφευγαν» ενώ υπογραφόταν από τον Ανδρέα συμφωνία παραμονής τους, έτσι και οι συνεχείς διαβεβαιώσεις του Γιώργου Παπανδρέου ότι «δεν είναι γαντζωμένος από την εξουσία» πρέπει να διαβαστούν με αφαίρεση του μορίου δεν. Όλες του οι κινήσεις το αποδεικνύουν και η κάθε του αναγκαστική απαγκίστρωση ακολουθείται από άμεση απόπειρα νέας αγκίστρωσης σε άλλο παρεμφερές πόστο από το οποίο είτε αμέσως είτε εμμέσως να επηρεάζει τα πράγματα και να προστατεύει τον εαυτό του.
Θυμηθείτε την σκυταλοδρομία: αντί να εφαρμόσει την πολιτική του προσπαθεί δια του δημοψηφίσματος να θέσει τον λαό μπροστά στο δίλημμα ναι ή όχι στο ευρώ. Με την κατάρρευση της μεγαλοφυούς αυτής σύλληψης καταρρέει αυτός και η κυβέρνηση του. Ζητά και παίρνει από τους βουλευτές του ψήφο εμπιστοσύνης (για μέλλουσα χρήση όταν ενεργοποιηθούν οι τύπου Χρυσοχοΐδη όψιμες αποστασιοποιήσεις) και παραιτείται από μια θέση στην οποία ήταν πλέον αδύνατο να διατηρηθεί. Μετά παίζοντας με τα νεύρα όλων των εχεφρόνων Ελλήνων πολιτών αντί να προτείνει αμέσως την λύση που εξυπηρετούσε καλύτερα το δημόσιο συμφέρον πάλεψε μέχρις εσχάτων για να περάσει λύσεις όπως των κκ. Κακλαμάνη και Πετσάλνικου που εξυπηρετούσαν το δικό του συμφέρον εξασφαλίζοντας του ρόλο υποβολέα από το παρασκήνιο. Όταν και αυτή η γραμμή Μαζινό καταρρέει αγκιστρώνεται στην Προεδρία του ΠΑΣΟΚ. Αντί να προχωρήσει στην μόνη φυσιολογική κίνηση και να οδηγήσει το κόμμα του συντεταγμένα και κατά το καταστατικό σε διαδικασίες εκλογής νέου Προέδρου και υποψήφιου πρωθυπουργού κάνει ακριβώς το αντίθετο και φέρνοντας το ΠΑΣΟΚ στα πρόθυρα της νευρικής κρίσης εξυπηρετεί αντικειμενικά τον Σαμαρά και τη ΝΔ.
Επί δύο μήνες τηρεί σιγή ασυρμάτου ως προς τις προθέσεις του η υπεκφεύγει με διάφορα σιβυλλικά όπως «θα κάνω το καθήκον μου». Ροκανίζει τον χρόνο, ταξιδεύει ανά την υφήλιο ρετουσάροντας το προφίλ του και αξιοποιώντας την δεδομένη ανικανότητα των δελφίνων να συνεννοηθούν ανά δυο προσπαθεί να μείνει γαντζωμένος στην Προεδρία του ΠΑΣΟΚ μέχρι τον Ιούνιο ή – γιατί όχι – μέχρι τον Σεπτέμβριο. Κάποιος ήρωας ή κάποιος νάρκισσος μωροφιλόδοξος θα βρεθεί να ντυθεί υποψήφιος πρωθυπουργός μιας χρήσης. Μέχρι το Συνέδριο του θέρους ή του φθινοπώρου βλέπουμε. Ποιος ξέρει; Μπορεί μέχρι τότε ο λαός να έχει αντιληφθεί ότι ο Παπανδρέου έπεσε θύμα τεράστιας συνωμοσίας των αδηφάγων συμφερόντων και των ΜΜΕ. Προφανώς υπάρχουν συμφέροντα. Μόνο που κατά σύμπτωση ο Παπανδρέου τα ανακαλύπτει και τα καταγγέλλει κάθε φορά που κινδυνεύει η θέση του. Το υπόλοιπο διάστημα όλα μέλι – γάλα, σαν να μην υπάρχουν. Ή σαν να μπαίνουν από την πίσω πόρτα αν πιστέψουμε τον Ψυχάρη. Μπορεί επίσης να αλλάξουν οι αντικειμενικές συνθήκες, να τον καλέσει η Ιστορία και πώς τότε να κωφεύσει στο κάλεσμα της; Όσο και να θέλει να απομακρυνθεί από την εξουσία, αυτή είναι που γαντζώνεται επάνω του. Πολλά μπορούν να γίνουν, το βασικό είναι να παραμείνει μέχρι τότε Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Βέβαια μέχρι τότε το πιο πιθανόν είναι να ρημάξει ο Παπανδρέου το ΠΑΣΟΚ και ο Σαμαράς την χώρα.
Βρίσκει όμως και τα κάνει. Αν τα βασικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ είχαν έγκαιρα διαφοροποιηθεί από μια ασυνάρτητη πολιτική αντί να την υπηρετούν επί χρόνια αδιαμαρτύρητα θα είχαν τώρα πρόσωπο ώστε να προβάλλουν αξιόπιστα μια άλλη πολιτική πλατφόρμα και να συσπειρώσουν τον ζαλισμένο κόσμο της παράταξης. Επειδή δεν το έκαναν ή εκτίθενται με γιουρούσια όπως ο Χρυσοχοΐδης ή μουρμουρίζουν αμήχανοι αφήνοντας την πρωτοβουλία των κινήσεων στον Παπανδρέου. Ακόμα και τώρα με μια κοινή τους δήλωση στην οποία θα ζητούσαν άμεση εφαρμογή του καταστατικού θα αφαιρούσαν την δυνατότητα στον Παπανδρέου να επιδίδεται ανενόχλητος σε εξάμηνο προγραμματισμό. Μπορούν όμως να συνεννοηθούν;
Όλα αυτά δεν σημαίνουν ότι ο Παπανδρέου θα κάνει περίπατο και ότι είναι αδύνατον να ανατραπούν οι σχεδιασμοί του για επικερδή καθυστέρηση. Είναι τέτοια η πίεση από την κοινωνία ώστε δεν αποκλείεται όργανα πλήρως απαξιωμένα όπως το Εθνικό Συμβούλιο και το Πολιτικό Συμβούλιο να εξαναγκασθούν να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων και να υποχρεώσουν τον Παπανδρέου να ξεγαντζωθεί από τον τελευταίο θώκο εξουσίας. Όπως – δυστυχώς- ουδείς μπορεί να αποκλείσει το ενδεχόμενο ιδιοκτησιακές αντιλήψεις να οδηγήσουν σε ρήξη ή σε εκφυλιστικά φαινόμενα. Επειδή η αυριανή πολύχρωμη κεντροαριστερά χρειάζεται ένα ανασυγκροτημένο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, όσοι πιστεύουμε σε αυτήν την προοπτική, θα παρακολουθήσουμε με εύλογο ενδιαφέρον τις εξελίξεις.