«Δεν μπλοφάρω» για τις εκλογές, διατυμπάνιζε ο Γ. Παπανδρέου από πρωτοσέλιδο της realnews με συνέντευξή του την Κυριακή 31/10/2010 και δεν έχεις λόγο να μην τον πιστέψεις. Δεν του ταιριάζει άλλωστε ως στυλ, δεν τον παίρνει να μπλοφάρει: Δεν είναι ο θυελλώδης Αντρέας ούτε είναι ο μελίρρυτος Γεώργιος, ο «γέρος της Δημοκρατίας». Δεν έχει εκείνη την αύρα που είχαν ο πατέρας του και ο παππούς του, η οποία δημιουργεί μια ακατάλυτη χημεία του ηγέτη με τις μάζες και του δίνει την δυνατότητα να τις χειρίζεται, να τις εμπνέει και τελικά να… του αφιερώνονται!
Ίσως δεν μπλοφάρει… κάνει όμως κάτι χειρότερο: Εκβιάζει – και δεν είναι δα η πρώτη του φορά! Προσπάθησε να εκβιάσει την ψήφο των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ, τον Σεπτέμβρη του 2007, σε μια θυελλώδη συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας, ενόψει της ψήφισης των προγραμματικών δηλώσεων της κυβέρνησης Καραμανλή. Ενώ μαινόταν η εσωκομματική διαμάχη με τον Ευ. Βενιζέλο για την προεδρία του ΠΑΣΟΚ, όντας προσωρινός πρόεδρος, ζήτησε από τα μέλη της Κ.Ο. να επιβεβαιώσουν την εμπιστοσύνη τους στο πρόσωπό του με μυστική ψηφοφορία, προκειμένου, τάχα μου, να αισθάνεται ισχυρός για να δώσει την μάχη κατά των προγραμματικών δηλώσεων της ΝΔ(!). Ουσιαστικά έτσι θα υπέκλεπτε την ψήφο των βουλευτών και συμβολικά την προεδρική επικράτησή του, πριν από την εσωκομματική αναμέτρηση (σ.σ. Με αυτά έδωσε κείνη τη μέρα το δικαίωμα στον Μητσοτάκη να δηλώσει «δεν κάνει το παιδί»).
Έχω γράψει ότι θεωρώ τον κ. Παπανδρέου καλών προθέσεων. Δυστυχώς αδικεί τον εαυτό του και όλους μας, ως πολίτες. Τονίζει σωστά (σ.σ. αφού πλέον έχουμε μπει στον μονόδρομο του μνημονίου), ότι «αν δείξουμε ότι λυγίζουμε στα μέσα του δρόμου, θα χαθεί η εμπιστοσύνη στη χώρα». Προβάλλει όμως αυτονόητο το ερώτημα: Γιατί αυτή η θέση δεν θα μπορούσε να είναι απλώς μια προτροπή, μια έκκληση στην ωριμότητα του κυρίαρχου λαού, ο οποίος τον εμπιστεύτηκε και τον ψήφισε και ο οποίος υπομένει και αναμένει, αλλά τίθεται δια του εκβιαστικού διλήμματος των πρόωρων εκλογών;
Λέει επίσης ο πρωθυπουργός «έχουμε χρέος να μην καταστούμε όμηροι τυχοδιωκτικών τακτικών». Έχει δίκιο όσον αφορά τον πρόεδρο της ΝΔ, έναν αρχηγό που απογοητεύει καθημερινά όλο και περισσότερο τα σοβαρά στοιχεία της παράταξής του, όχι μόνο με τον απύθμενο λαϊκισμό του αλλά και με την παντελή έλλειψη στοιχειώδους ιδεολογικής συνέπειας και πολιτικής διορατικότητας (να’ ταν η πρώτη φορά άλλωστε…). Ομως και αυτό γιατί δεν θα μπορούσε να είναι προτροπή στον λαό με επίκληση των κρίσιμων συνθηκών και διακυβευμάτων της χώρας αλλά παίρνει τη μορφή εκβιαστικού διλήμματος;
(Φυσικά υπάρχουν – τύποις – και άλλοι παίχτες στο παιχνίδι: Η κυρία του Περισσού και ο νεαρός ένοικος της Κουμουνδούρου, Αλέκα και Αλέξης. Δεν ασχολούμαστε με αυτούς γιατί οικειοθελώς, εδώ και χρόνια, έχουν αποσυρθεί του παιχνιδιού. Η Αλέκα με αναλλοίωτη την προδιαγεγραμμένη, για κάθε εποχή και σε κάθε περίπτωση, επιχειρηματολογία, βλέπει την κάθοδο του Δημαρά ως «ανάχωμα για να μην μπορέσει ο λαός να αμφισβητήσει το πολιτικό σύστημα» – λες και τόσα χρόνια που δεν υπήρχε Δημαράς και ο κάθε Δημαράς, ο λαός αμφισβήτησε το πολιτικό σύστημα και έστειλε το ΚΚΕ προ των πυλών της εξουσίας! Όσο για τον Αλέξη, ενώ η χώρα έχει χρεοκοπήσει από καιρό, αυτός ολοφύρεται για τα κακά του δικομματισμού και δηλώνει έντρομος πως με το αποτέλεσμα των εκλογών: «Μπορεί να υπάρξει μία από τις γνωστές εναλλαγές του δικομματισμού στην εξουσία»! Αυτό τον καίει και όχι να προτείνει λύσεις εφικτές για το ξεπέρασμα των προβλημάτων, χτυπώντας έτσι εμπράκτως και τον καταραμένο δικομματισμό – εκτός αν λύση είναι η πρότασή του περί …επιθετικής αναδιάρθρωση του χρέους, λες και την αναδιάρθρωση δεν θα αναγκαστεί να την κάνει ο ΓΑΠ…
Για να ξαναγυρίσουμε στον πρωθυπουργό, το πλέον εξοργιστικό της συνέντευξης, είναι το άγριο δούλεμα που μας κάνει και που δεν το αξίζουμε: «Δεν θέλω, λέει, να υποδείξω στους πολίτες ποιους να ψηφίσουν». Καλοσύνη του! Μας σέβεται ως πολίτες, το κακό είναι ότι δεν μας σέβεται ως … υπηκόους και μας βάζει το μαχαίρι στο λαιμό: Ψηφίστε τους δικούς μου υποψήφιους, κάνουν δεν κάνουν να μαζέψουν τα σκουπίδια, αλλιώς σας πάω σε εκλογές, εν μέσω κρίσης.
Τι σημαίνει αυτό; Α, κάτι λίγα… απλά, απλούστατα : Εκλογή αριθμητικά ασθενέστερης από την παρούσα κυβερνητικής πλειοψηφίας – στην καλύτερη περίπτωση. Στη χειρότερη, αστάθεια αν υπάρξει αδυναμία σχηματισμού κυβέρνησης, αλλεπάλληλες διερευνητικές εντολές, αναβάθμιση του πρόθυμου Καρατζαφέρη ή της Ντόρας σε μοχλό στήριξης κυβερνητικού σχήματος, τα speads στον ουρανό, το Χρηματιστήριο στα τάρταρα, η πραγματική οικονομία με πιο σφιχτό τον βρόχο, επιτάχυνση των παρασκηνιακών διαβουλεύσεων που ήδη έχουν εκδηλωθεί από στιβαρούς επιχειρηματίες, για κυβέρνηση «έκτακτης ανάγκης» με την συμμετοχή και του κ Β. Μαρκεζίνη, (καλού κακού συγκρατήστε το όνομα), και βέβαια, μη πληρωμή της τρίτης δόσης από την τρόικα.
Σε αυτό το δραματικό σκηνικό του άμεσου μέλλοντος ποντάρει ο πρωθυπουργός, στο φόβο του πολίτη ότι μπορεί να στερήσει το ψωμί από το παιδί του. Γι αυτό και ο εκβιασμός μάλλον περνάει: Στις μυστικές δημοσκοπήσεις που διεξάγει το ΠΑΣΟΚ, μετά το δίλημμα παρατηρείται αυξημένη συσπείρωση των ψηφοφόρων του, ενώ σε περίπτωση διενέργειας εθνικών εκλογών η διαφορά με τη ΝΔ φέρεται να βρίσκεται 7.5%.
Όμως ο σκοπός δεν μπορεί να αγιάζει τα μέσα, αν τα αγίαζε η γη θα ήταν… κόκκινη από την εποχή του Λένιν…
ΥΓ: Το γεγονός ότι μια ομάδα πρωθυπουργικών πραιτόρων έχει υποκαταστήσει την συλλογική λειτουργία της κυβέρνησης και αποφασίζει ερήμην της, αποδεικνύεται εκπάγλως την ίδια μέρα της χθεσινής πρωθυπουργικής συνέντευξης: Κοτζάμ αντιπρόεδρος της κυβέρνησης ο Θ. Πάγκαλος, σε δική του συνέντευξη στο Βήμα δηλώνει ότι δεν βλέπει εκλογές! Προφανώς ο πρόεδρος της κυβέρνησης δεν ενημέρωσε τον αντιπρόεδρό της!