Η κυρία Περιστέρα Μπαζιάνα θα διδάξει στο πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας μετά από αίτηση που υπέβαλε το καλοκαίρι και έγινε δεκτή. Ο πρύτανης δηλώνει ότι η κυρία Μπαζιάνα διαθέτει όλα τα τυπικά προσόντα, συνεπώς προς τι το όλο θέμα που δημιουργήθηκε σε social mediα, Τύπο, κανάλια. Ο πρύτανης εννοεί ότι όλα έγιναν καλώς και πιθανότατα από αυστηρά τυπικής απόψεως τα πράγματα να είναι όντως έτσι. Όμως η κυρία Μπαζιάνα είναι ταυτόχρονα και σύντροφος πρωθυπουργού. Κι αυτό, θέλουμε δεν θέλουμε, δίνει μια διάσταση στο θέμα αρκετά διαφορετική.
Πρώτα πρώτα ζούμε στην Ελλάδα. Αυτό θα μπορούσε να είναι ένα καλό πράγμα αλλά, για κάποιους λόγους που όλοι γνωρίζουμε και δεν είναι της παρούσης η ανάλυσή τους, τελικά μάλλον δεν είναι τόσο. Όταν σχεδόν όλο το Δημόσιο έχει διοριστεί με κομματικά κριτήρια μπλε και πράσινων… κόκκων, πιστεύει κανείς στην αξιοκρατική πρόσληψη τής κυρίας πρωθυπουργού; Είναι παγκοίνως γνωστό ότι στους διορισμούς στα ελληνικά Πανεπιστήμια, τα προσόντα συνήθως έχουν μικρότερο ειδικό βάρος από άλλες παραμέτρους. Δυστυχώς…
O Βουλγαράκης κάποτε μίλησε για το νόμιμο και το ηθικό και τον έκραξαν άπαντες. Κάτι αντίστοιχο δεν συμβαίνει και σε αυτή την περίπτωση; Δεν είπε κανείς ότι είναι παράνομη η επιλογή της κυρίας Μπαζιάνα για τη θέση τής καθηγήτριας. Αλλά, ειλικρινά, υπάρχει έστω και ένας που να πιστεύει ότι το ότι είναι σύντροφος του πρωθυπουργού δεν παίζει κανέναν απολύτως ρόλο στην επιλογή της; Μα κανέναν; Γνωρίζω, αφελές το ερώτημα. Και εν τέλει ποιος γνωρίζει τα ακριβή προσόντα των υπολοίπων υποψηφίων για την ίδια θέση; Κι αν ήταν περισσότερα από αυτά της κυρίας Μπαζιάνα; Κι αν η κυρία Μπαζιάνα στέρησε τη θέση από μια άλλη επιστήμονα που είναι βέβαιο ότι θα την είχε και μεγαλύτερη ανάγκη; Τότε προσελήφθη καλώς και αξιοκρατικά; Μάλλον όχι…
Υπάρχουν κι εκείνοι που θα ισχυριστούν ότι επειδή ο σύντροφος της είναι πρωθυπουργός δεν χάνει η ίδια το δικαίωμα να δραστηριοποιείται στον τομέα της. Σαφώς και το έχει, αλλά καλό θα ήταν να μην συμβαίνει αυτό επί των ημερών του συντρόφου της στο Μαξίμου. Γιατί, ας μην αυταπατόμαστε, υπήρχε περίπτωση, ούσα υποψήφια, να απορριφθεί από κάποιον η κυρία Μπαζιάνα; Ή, αν αύριο μεθαύριο, κάνει κάποιο -ανθρώπινο- σφάλμα στην εργασία της, θα υπάρξει κάποιος προϊστάμενός της που θα διανοηθεί να της το επισημάνει; Εάν δε αυτό συνέβαινε επί άλλης κυβερνήσεως, δεν θα χρησιμοποιούσε η κυρία Μπαζιάνα το βολικό επιχείρημα ότι είναι θύμα πολιτικής δίωξης, εξαιτίας της ιδιότητάς της;
Φυσικά υπάρχει και το παράδειγμα μιας άλλης «πρώτης κυρίας», της Νατάσας Καραμανλή. Που από νηπιαγωγός βρέθηκε κάπως ξαφνικά… γιατρός, με πλήθος άρθρων στις εφημερίδες για την εκπαίδευση που έλαβε, τις εγχειρήσεις που έκανε, κ.λπ. Μεταξύ μας και πάλι, υπάρχει κανείς που θα εμπιστευόταν τη ζωή του σε μια σοβαρή εγχείρηση στη σύζυγο του πρώην πρωθυπουργού; Λέμε στην ίδια, όχι στο πολυπληθές γκρουπ των γιατρών που θα τη… συνέδραμε. Κι εδώ, ρητορικό το ερώτημα, η απάντηση είναι -και πάλι- προφανής.
Ο κ. Τσίπρας υποτίθεται ότι εξελέγη για να φέρει στη χώρα το καινούριο και το διαφορετικό. Και φυσικά στην πολιτική, όπως και σε όλους τους τομείς, ισχύει το leading by example. Δηλαδή, να κυβερνάς μέσω του προσωπικού παραδείγματός σου. Ποιο είναι το παράδειγμα που δίνει ο κ. Τσίπρας ως ηγέτης σε αυτή την περίπτωση; Αν αυτό σημαίνει βόλεμα της συντρόφου και των συγγενών του, τότε δεν μιλάμε για το νέο αλλά για την επιστροφή εκείνου που ο ίδιος αρέσκεται να χαρακτηρίζει παλιό. Απλώς με άλλο χρώμα.