Μου το είχε πει με τον τρόπο του ο Τσίπρας πριν από την Κυριακή των Βαΐων, συγγνώμη, των εκλογών εννοούσα. «Πριν αλέκτωρ φωνήσαι τρις, τρις θα με αρνηθείς». Και είχε δίκιο. Δεν είμαι ο Ιούδας όμως Δόξα τω Θεώ, ο Πέτρος μάλλον είμαι. Και ανησύχησα αρκετά και ταρακουνήθηκα και ταλαντεύτηκα και σκέφτηκα πολύ αυτές τις λίγες μέρες των αμφιβολιών που μου βγήκανε στο facebook – όχι εδώ ευτυχώς. Αυτολογοκρινόμουν επί 8 μέρες πριν ξαναγράψω στο Protagon. Ήθελα να είμαι πια σίγουρος τι θέλω να πω γιατί πάμε για μια εκλογική αναμέτρηση που θα καθορίσει το μέλλον μας αποφασιστικά –και θα στείλει τα (όποια) μηνύματα στους εταίρους μας και τους δανειστές μας, τις διεθνείς αγορές, τους επενδυτές, τους τουρίστες που περιμένουν να μας ξανάρθουνε και να μας αφήσουν τα πολύτιμα χρήματά τους. Σκεφτόμουνα μέρες (και, θα έλεγα, «εντατικά») τα πολλά και διάφορα που παρατηρούσα ενώ αυτός ο άγριος πόλεμος, η βίαιη σαν συντονισμένη επίθεση εξελισσόταν, ευτυχώς σε μία σαπουνόφουσκα.
Πολύ ζόρι μαζεμένο ξέσπασε μετά τα δυόμιση παραπληγικά χρόνια του ΓΑΠ – και την απόφασή του να μας οδηγήσει στο ΔΝΤ και τα headquarters της ΕΕ για γενικές εξετάσεις οι οποίες «έδειξαν» πολύ πρόβλημα -στη ραχοκοκαλιά κυρίως- του Ελληνικού κράτους (ή Σοβιέτ) και στο Κεντρικό Νευροκινητικό της Σύστημα που διαγνώσθηκε διεθνώς ως βαρύτατα μολυσμένο (και μολυσματικό), τόσο ώστε να σπρωχτούμε βίαια, όλοι μαζί, κουτσοί-στραβοί και ανυποψίαστοι, με συνοπτικές διαδικασίες (ως κοινωνία) από τον προθάλαμο στην Κυρίως Πτέρυγα της Εντατικής θεραπείας και να γίνουμε παγκοσμίως «Πρώτο Θέμα» με τα όλα του.
Μέσα στην παραζάλη και την αταξία, τον πανικό και την αμετροέπεια, ένα πρόσωπο, ένας άνθρωπος, ένας πολιτικός, ένα πρόσωπο με όνομα και επίθετο τελικά, σαν star, άρχισε να αναβοσβήνει εκτυφλωτικά γραμμένο με “neon-lights” στους εγκεφάλους μας αλλά και στους ουρανούς της πρωτεύουσας –και πάσης Ελλάδος : Αλέξης Τσίπρας. Πήρε φώς και ξέφυγε και έγινε μέσα σε λίγες εβδομάδες τρόμος και φόβος και πανικός για τους μισούς, ελπίδα, πίστη στο μέλλον, ευκαιρία ριζικής αλλαγής για τους άλλους μισούς. Καυγάδες άνευ προηγουμένου στα ηλεκτρονικά μέσα (που, κακά τα ψέματα, καθορίζουν ήδη την διάχυση της είδησης και της πληροφορίας αλλά και μιας «περιρρέουσας» ατμόσφαιρας που πολλά αποκαλύπτει, διαμορφώνοντας νέες πραγματικότητες, από ώρα σε ώρα, 24Χ7), άρθρα, «αποκαλύψεις», «εύγε», κατάρες, χρησμοί ευοίωνοι και άλλοι δυσοίωνοι – κάτι σαν πόλεμος δυνατός, μόνο με λέξεις δόξα τω Θεώ, χωρίς αίμα και όπλα, αλλά με μια βιαιότητα πρωτοφανή . Και η αποβλακωμένη, απονευρωμένη, μαστουρωμένη βαθειά Ελληνική πραγματικότητα του έτους 2012 (μ.Χ), σαν εκείνες τις λιμνοθάλασσες που για δεκαετίες είχαν αποκοπεί από την πρόσβασή τους στη θάλασσα και είχαν βαλτώσει και, ξαφνικά, βρήκε το κύμα την ευκαιρία της φοβερής τρικυμίας και άνοιξε δίοδο μέσα στον κατακλυσμό και μπήκε μέσα πολύ καθαρό νερό με αλάτι και ιώδιο, πλαγκτόν ολόφρεσκο – και βρώμισε βέβαια ο τόπος (όπως όταν σπάει η μεγάλη πληγή με το πύον, μέχρι να την καθαρίσει ο γιατρός ή ο χρόνος) – αλλά μαζί με την μπόχα βγήκε κι’ ένα «Αααααχ!» βαθειά ανακουφιστικό που τώρα αρχίζει και διαχέεται, δυό εβδομάδες μετά τις εκλογές της 6ης Μαΐου, σε όλη νομίζω πια την κοινωνία.
Το γεγονός πως δεν μιλάει καλά Αγγλικά ο Αλέξης Τσίπρας δεν κατάφερε να γίνει πρόβλημα – όλοι μας είδαμε πώς μιλούσε στο CNN για την «μαντάμ Μέρκελ» και το είδε, σίγουρα και εκείνη (και σίγουρα χάρηκε που δεν μιλάει ο «αριστερός αυτός Έλλην φέρελπις» τα Γερμανικά του Παπούλια, ο οποίος δεν τόπιασε το μήνυμα της και την εξέθεσε, ίσως for old time’s sake, a la manière des vieux γκάσταρμπάϊτερ – If you know what I mean). Της είπε ότι είχε να της πει καθαρά και ξάστερα ο Τσίπρας και όλοι το ξέρουμε πως οι έξυπνοι άνθρωποι ξέρουν να διακρίνουν την αληθινή εξυπνάδα από τις άλλου είδους «εξυπνάδες» – δια γυμνού οφθαλμού και γρήγορα.
Μετά περάσαμε στα στελέχη – εκεί τσίμπησα κι’ εγώ. Ο κ. Στρατούλης («αγαπητότατος καλός άνθρωπος» μου λέει μια κοινή μας φίλη) έφαγε το περισσότερο ξύλο απ’ όλους – αλλά άντεξε και μοιάζει να έχει ακόμα πολλά αποθέματα. «Δεν έχει στελέχη», «δεν έχει πρόγραμμα», «αυτοί θα μας εκπροσωπήσουνε;», «Θεέ μου, άγνωστοι εντελώς, μιλάνε για κρατικοποιήσεις, θα κρατικοποιήσουνε τις τράπεζες, θα μας στείλουν στη δραχμή, είναι επικίνδυνοι, δεν ξέρουν». Ναι. Δεν είδαμε ακόμα εκπροσώπους του ΣΥΡΙΖΑ που θα μας προκαλούσανε θετικές ξεκάθαρα εντυπώσεις –αλλά δεν ήταν προετοιμασμένος αυτός ο Συνασπισμός (άλλος βάλτος κι’ αυτός μέχρι και σήμερα) της Ριζοσπαστικής Αριστεράς να βρεθεί από την Κουμουνδούρου στα μεγάλα κανάλια και στα δελτία ειδήσεων των 7, των 8, των 9 – και στα αντίστοιχα πρωϊνάδικα. Και ανησυχήσαμε –κι ‘εγώ μαζί το παραδέχομαι, κιότεψα, άρχισα να γράφω στο facebook διάφορα για «υπεροψία και μέθη» διακρίνοντας μιαν κάπως υπερφίαλη «εικόνα» του Αλέξη στην συνέντευξη που έδινε στον Κούλογλου συγκεκριμένα. Μου φάνηκε αλλιώτικος – αλλά πέστε μου, με το χέρι στην καρδιά, ποιος δεν θα ήταν «αλλιώτικος» μετά από τόση κούραση και τέτοια ένταση και τόση φόρτιση – μετά από τέτοια εκτόξευση στα διψήφια νούμερα, στην αξιωματική αντιπολίτευση, με αμέσως επόμενο στόχο μέσα σε 5-6 εβδομάδες, την ίδια την Πρωθυπουργία;
Και πάλι καλά, γιατί θα χρειαστεί βέβαια λίγος χρόνος για να προετοιμαστεί – αν φτάσει να κυβερνήσει. Και όσοι πιστεύουμε σ’ αυτή την ανατροπή και την μετράμε για ευκαιρία, πρέπει να δώσουμε λίγο χρόνο στους «Συριζαίους» να ενημερωθούν, να συντονιστούν, να ξεκαθαρίσουν απόψεις, να εκπονήσουν προγράμματα, να προχωρήσουν στο «εφικτό» δυναμικά αλλά και προσεκτικά – γιατί, το ξέρω αυτό καλά και σας το υπογράφω, δεν θέλουνε (οι άνθρωποι που στηρίζουν τον Τσίπρα τουλάχιστον μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ) να μεγεθύνουν τα προβλήματα , αντίθετα, θέλουνε να επανεκκινήσουν μια χώρα ολόκληρη, ένα Κράτος – και να απελευθερώσουν χρήμα και ευκαιρίες για δουλειές και ανάκαμψη. Θέλουν όμως και λίγο δίκιο παραπάνω για την γριά την άρρωστη, τον μετανάστη, τον άνεργο, τα νοσοκομεία, την κοινωνική πρόνοια – την ανθρωπιά για να το πούμε πιο απλά. Δεν έχουν καταπιεί την καραμέλα ότι «ο κόσμος έτσι είναι, σκατά, γι’ αυτό ας κοιτάξουμε ν’ αρπάξουμε ότι προλάβουμε για εμάς και τα παιδιά μας». Δεν έχουν διαφθαρεί – και προετοιμάζονται εντατικά αυτές τις μέρες – «είναι η καλή τους προσπάθεια».
Θέλουνε την συμπαράστασή μας ή την ανοχή μας. Και, «Όχι άλλο μίσος» όπως έγραφε χτές και ο Καμπουράκης.