Το άρθρο 140 παρ. 6 του κανονισμού της Βουλής, για την εκλογή ΠτΔ, λέει τα εξής: «Boυλευτές πoυ δεν επιθυμoύν να εκφράσoυν την πρoτίμησή τoυς υπέρ oρισμένoυ πρoσώπoυ δηλώνoυν «παρών». Σε καμία περίπτωση δεν επιτρέπεται αιτιoλόγηση της ψήφoυ».
Εδώ τώρα, αν θέλουμε να είμαστε απολύτως πιστοί στα «άγια» κείμενα του νομοθέτη, έχουμε δύο τινά: Ή απορρίπτουμε τις γυναίκες από τη διαδικασία (βουλευτές λέει, όχι βουλευτίνες…) ή επιτρέπουμε σ΄αυτές να δηλώνουν «παρούσα» και όχι «παρών». Το να μπερδεύουμε το φύλο με το γένος, δείχνει ότι στην πραγματικότητα χάθηκε πλέον και η τελευταία ελπίδα νοητικής ευελιξίας στη Βουλή των Ελλήνων.
Μα, τόση τυπολατρία πια; Αν δεν μπορείς να αλλάξεις ούτε μία λέξη στις διαδικασίες και γελοιοποιείς τον θεσμό, πώς είναι δυνατόν να αλλάξεις τη χώρα;
Είναι, πράγματι, φανερό ότι η χώρα διοικείται από φοβισμένους ανθρώπους, χωρίς καμία διάθεση να πειράξουν απολύτως τίποτα. Διακατέχονται από έναν απίστευτο συντηρητισμό που σε συνδυασμό με την αρχομανία τους έχτισε ένα τείχος απροσπέλαστο για οτιδήποτε καινούριο, καινοτόμο ή έστω διαφορετικό. Αυτή η κοινωνία σέρνεται κυριολεκτικά πίσω από τυπολάτρες εξουσιομανείς.
Και τι κάνουμε από δω και πέρα; Εξαρτάται ποιοι είμαστε και πόση διάθεση έχουμε για σοβαρότητα. Γιατί, βέβαια, δεν είναι απαραίτητο να είμαστε σοβαροί. Το να το παίζουμε δεν σημαίνει και ότι είμαστε. Aς μην θεωρούμε, επίσης, ότι αυτοί που δεν μπορούν να αλλάξουν μία λέξη στην ψηφοφορία του ΠτΔ είναι μια κλειστή ομάδα που δεν ανανεώνεται. Συνεχώς παρουσιάζονται από παντού κλώνοι συντηρητισμού και «γερόντια» που σπεύδουν να αποθεώσουν την αδράνεια ως αξία και προσανατολισμό. Γέμισε ο τόπος από επίδοξους «γραφειοκράτες» που θέλουν με κάθε τρόπο να μπουν στο κόλπο, το γρηγορότερο, υιοθετώντας πλήρως τους κώδικες των παλιών.
Η υποκρισία στη διεκπεραίωση διαδικασιών συναντάται παντού. Και φυσικά, ο πρώτος διδάξας είναι το πολιτικό σύστημα. Οι ρίζες της βρίσκονται στο εκπαιδευτικό σύστημα και στην προσποιητή προσήλωση σε τύπους και ερμηνείες των νόμων και όχι στη σκοπιμότητά τους.
Θα προχωρήσουν, λοιπόν, αυτοί οι άνθρωποι την αναθεώρηση του Συντάγματος; Θα καταπολεμήσουν τη γραφειοκρατία και τον συγκεντρωτισμό; Θα εκσυγχρονίσουν θεσμούς (σχολεία, πανεπιστήμια, ΔΟΥ, και υπηρεσίες του δημοσίου); Οτιδήποτε άλλαξε προς τον εκσυγχρονισμό της χώρας από το 1980 και μετά, έγινε με αγώνες που έδωσαν κάποιοι ελάχιστοι «γενναίοι» Έλληνες. Και μιλάμε, βέβαια, για μεταρρυθμίσεις που επιβλήθηκαν από την Ευρώπη. Άλλωστε, βλέπουμε σήμερα πόσο αντιστέκονται σε οποιαδήποτε αλλαγή οι «εραστές» της απομόνωσης και του συντηρητισμού.
Έχουμε τεράστιο πολιτισμικό πρόβλημα που καθορίζεται απόλυτα, με αμοιβαία επίδραση, από το πολιτικό σύστημα. Οι δυτικές κοινωνίες τρέχουν με άλλες ταχύτητες κι εμείς μεγαλώνουμε γενιές φοβισμένων τυπολατρών που αρνούνται να αλλάξουν μία λέξη σε θεσμούς και κανόνες.
Από αυτή, λοιπόν, τη Βουλή, ή από οποιαδήποτε άλλη με αυτούς τους ανθρώπους, μην περιμένουμε την παραμικρή διάθεση για βελτίωση της ελληνικής δημοκρατίας. Θα επιμένουν να μπερδεύουν «γένος» και «φύλο» και να συντηρούν ένα πολίτευμα «ανοργασμικό», στατικό και στείρο. Ανίκανο να προσαρμόσει την κοινωνία στη ροή του χρόνου και των πολιτισμικών απαιτήσεων!