Αγαπητή κυρία Γερμανία,

Επειδή είμαι ειλικρινής άνθρωπος θα στο πω εξαρχής. Δεν είσαι ο τύπος μου. Δεν σε πολυγουστάρω αδερφέ. Δεν θα σου τηλεφωνούσα λ.χ. αν τα 'σπαγα με τον (ωραίο) γκόμενο ένα κρύο βράδυ του χειμώνα και έψαχνα παρέα να πιω, να τραγουδήσω καψουροτράγουδα και να καπνίσω βρίζοντας την τύχη μου την ψόφια σα να μην υπάρχει αύριο. Δεν φταίω εγώ όμως. Αν σ' έπαιρνα, θα μου κοπάναγες μία στην πλάτη να συνέλθω, θα μου λεγες ότι ο γκόμενος ήταν ένας κοπρίτης και μισός, οπότε λαμπρώς τον ξεφορτωθήκαμε και θα με έσερνες έξω από τα μπαρ και μέσα στο κρεβάτι μου γιατί αύριο «πρέπει ντουλέψω». Στην περίπτωση που θα τολμούσα να ψελλίσω «μα ντε μπορώ να βρω ντουλιά καρντιά μου», θα μου κλωτσούσες το καλάμι, θα μου 'δινες ένα ποτήρι νερό με το ζόρι για να μη ξυπνήσω αφυδατωμένη και θα σφύριζες στο δεξί αυτί μου «Δεν υπάρκει ντεν μπορώ να βρω ντουλιά, υπάρκει ΝΤΕΝ ΤΕΛΩ!»

Θέλω να είμαι τίμια όμως. Αν ήθελα κάποιον να με βοηθήσει να γράψω το βιογραφικό μου για να με προσλάβει μια πολυεθνική, σε εσένα θα 'τρεχα. Έχεις το know how. Θα μάζευες από δω κι από κει όλα τα κουρέλια της ζωής μου και θα σενιάριζες μαστόρικα ένα ζουμερό και αξιοποιήσιμο βιογραφικό από το τίποτα. Ακόμα κι ένα σεμινάριο ρέικι που έκανα στην Τρίπολη πριν κάτι χρόνια, θα το ξετρύπωνες και θα το στρίμωχνες στη σωστή θέση ώστε να δείχνει άσετ στον μελλοντικό μου εργοδότη («η υποψήφια είναι ειδικά εκπαιδευμένη σε ειδικές τεχνικές ψυχοσωματικής ανακούφισης στρες που σύμφωνα με μετρήσιμα κριτήρια συντελεί στη μεγιστοποίηση της παραγωγικής ικανότητας των εργαζομένων αλλά και στη θεαματική βελτίωση του συνεργατικού κλίματος -team spirit- στον χώρο εργασίας»).

Με λίγα λόγια, έχεις τα υπέρ σου και τα (σ)κατά σου. Το ίδιο κι εγώ όμως. Αυτός είναι και ο λόγος που σου γράφω αυτήν την ανοιχτή (γιατί μπάζει από παντού) επιστολή μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα. Θέλω να το παραδεχτείς αυτό. Ναι, είμαι επιπόλαιη. Ναι, έζησα επί 28 χρόνια φίνα και ωραία σπουδάζοντας στις Αθήνες, Θεσσαλονίκες και τα Λονδίνα, γυρνώντας τον κόσμο, πίνοντας ξύδια, γνωρίζοντας άλλες κουλτούρες (μανιτάρια/πεγιότ). Και όλα αυτά με τα λεφτά των γονιών μου (φρικάρετε Αμερικάνοι που βάζετε τα τέκνα σας να πουλάνε λεμονάδα στην αυλή από 5 ετών για να μάθουν στην πράξη τι εστί εργασία και πώς βγαίνουν τα λεφτά). Οι οποίοι γονείς μου ήταν, είναι και θα είναι λαμόγια (στη σταθερότητα των απόψεων σού μοιάζουν, εκτίμησέ το) και προθυμότατα έκλεβαν το κράτος και τους πελάτες τους με το όνειρο να αποκτήσω κι εγώ τα εφόδια να κλέψω το κράτος και τους πελάτες μου. Αίσχος δηλαδή και όνειδος. Εγώ λοιπόν που μία τσίπα την έχω και ντρεπόμουνα να παριστάνω την έφηβη τρώγοντας τα ξένα και βρώμικα φράγκα στις παμπ του Camden, είπα στον εαυτό μου ότι κάνω αναδιανομή του πλούτου, ότι κοινωνικοποιώ τα φακελάκια της μάνατζερ κερνώντας άλλους διεθνείς λεχρίτες πιο άφραγκους από μένα και ότι αυτό συνάδει με τα νεομαρξιστικά προτάγματα της σχολής της Φραγκφούρτης. Άρχισα τα βαφτίσια δηλαδή. (σ.σ: Τα βαφτίσια είναι πολύ μεγάλη εφεύρεση. Άρχισα να το καταλαβαίνω στα 8 όταν διάβασα τον θείο Σκρουτζ να λέει στα ανήψια του ότι η κλοπή δεν είναι κλοπή αλλά «αλλαγή ιδιοκτήτη». Το 'πιασα καλύτερα στα 16 όταν μια φίλη μου είπε «ήταν γαμάτο που έκανα τον Γιάννη να με φτύσει γιατί τελικά ήταν πολύ λίγος για μένα». Το εμπέδωσα οριστικά τις προάλλες όταν είδα μια ομάδα εξαγριωμένων μαυροντυμένων να ουρλιάζουν σε μια παρέα διαδηλωτών του ΝΑΙ «θα σας ρουφήξουμε το αίμα καργιόλια. Θα πεθάνετε κουφάλες, προδότες». Το πανό που κουβαλούσαν έγραφε ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ Ανω-Κάτω Σεπολίων. Εκεί ψόφησα στα γέλια και έκλεισα ως νονά.

Είσαι ευχαριστημένη τώρα; Τα παραδέχτηκα όλα. Ήρθε η ώρα να παραδεχτείς κι εσύ κάτι όμως. Κι εσύ νονά είσαι. Γιατί μου βάφτισες μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης τα μέτρα εκφοβισμού της υπόλοιπης Ευρώπης. Ήθελες να τους πεις κουφάλες δώστε βάση τι θα πάθετε αν τα βάλετε με τον καπιταλιστικό γίγαντα κουνώντας ένα γελοίο πλαστικό σπαθάκι στα μούτρα του. Η αλεπού είναι 100 χρονών και δεν θα επιτρέψει στο αλεπόπουλο να παριστάνει ότι είναι 110 -ειδικά άμα είναι γελοίο, φοράει δερμάτινο μπουφάν και μιλάει ακατάπαυστα, αντί να χαθεί στο σκοτάδι όπως μας υποσχέθηκε. Ποδέμος και λοιποί μαζέψτε τις αλογουρές σας και σε άλλη παραλία, λατινοαμερικάνικη, όπου πιάνουν οι παπαριές περισσότερο. Βάφτισες επίσης «βέλτιστες διεθνείς πρακτικές» τις ομαδικές απολύσεις σαν να μην έφτανε η πλήρης διάλυση όλων όσων κέρδισαν οι εργαζόμενοι με αίμα επί έναν αιώνα και βάλε.

Ξέρω, βαρέθηκες, κλείνω: Έχεις απόλυτο δίκιο Dear Frau, όποιος είναι μάγκας και θέλει να αλλάξει τον κόσμο, αλλάζει πρώτα αυτός. Αλλά να τα λέμε κι αυτά: η κλοπή είναι κλοπή, δεν είναι αλλαγή ιδιοκτήτη.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News