Στις εκλογές του Ιουνίου 2012, η Χρυσή Αυγή πήρε 425.990 ψήφους. Έχουν ακουστεί πολλές θεωρίες για το πώς έφτασε να έχει τόσους ψηφοφόρους: Ανεργία, εγκληματικότητα, απογοήτευση από το υπάρχον πολιτικό σύστημα. Βάσει αυτής της λογικής, αν αναιρεθούν οι παραπάνω λόγοι, ο Χρυσαυγίτης ψηφοφόρος του 2012 θα γίνει ο ψηφοφόρος της ΝΔ, των Ανεξάρτητων Ελλήνων, του ΣΥΡΙΖΑ, του ΠΑΣΟΚ του 2014. Τα κόμματα θα καλωσορίσουν τον παραστρατημένο, παραπλανημένο πολίτη πίσω στο τόξο, κάνοντας αυτό που ξέρουν να κάνουν καλύτερα από τη μεταπολίτευση ως σήμερα. Καθώς δεν μπορούν να χαρίσουν ιδεολογία, υπόσχονται ύλη: Μια θέση στο δημόσιο ή το παραδημόσιο, ένα έξτρα επίδομα από εδώ και μια περαίωση παραπέρα. Καθώς δεν μπορούν να προσφέρουν πρακτικές λύσεις στην καθημερινότητα, υπόσχονται φιέστες: Βιαστικό συμμάζεμα των σκουπιδιών κάτω από το χαλί και ολυμπιακών διαστάσεων θεάματα. Καθώς δεν θέλουν να αφήσουν άλλους να μπουν στην πολιτική, υπόσχονται αυτοκάθαρση.
Την τελευταία εβδομάδα έχει αρχίσει ήδη να προλειαίνεται το έδαφος για τον επαναπατρισμό. Στη Νέα Δημοκρατία, τον πλησιέστερο καθώς φαίνεται σχηματισμό εντός συνταγματικού τόξου, οι εκτός θεσμικού τόξου Χρύσανθος Λαζαρίδης και Φαήλος Κρανιδιώτης, ως άλλοι αεροσυνοδοί καλωσορίζουν τους επιβάτες στην πτήση της επιστροφής, υποσχόμενοι ένα ανέφελο ταξίδι. Ο ψηφοφόρος δεν θα χρειαστεί να ταλαιπωρήσει το μυαλουδάκι του με τις λεπτομέρειες, ούτε να αλλάξει ιδιαιτέρως και τις πεποιθήσεις του. Η κυβέρνηση, αυτός ο μηχανισμός με τα αντανακλαστικά κοάλα, ξαφνικά ενεργοποιήθηκε, φυσικά αφότου είδε ότι πλέον το κόστος της αδράνειας ήταν υψηλότερο αυτού της δράσης. Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες έσπευσαν και αυτοί να δουν τι μπορούν να αποκομίσουν, εμφανιζόμενοι ως οι νοικοκυραίοι πατριώτες που δεν δέρνουν και δεν σκοτώνουν. Ο ΣΥΡΙΖΑ επέδειξε μεγαλύτερη απ’ ό,τι συνήθως ωριμότητα αυτή τη φορά, μιλώντας όμως (από κεκτημένη ταχύτητα;) περί αποσταθεροποίησης, επί της ουσίας γυρνώντας μπούμερανγκ το επιχείρημα που χρησιμοποιούσε πέρυσι εναντίον του η ΝΔ. Το ΚΚΕ μίλησε για την ταξική προέλευση του θύματος αποσιωπώντας την ταξική προέλευση του θύτη. Και ούτω καθεξής.
Έστω λοιπόν ότι ο Χρυσαυγίτης επαναπατρίζεται, αλλάζει την ψήφο του και επιστρέφει στην αγκαλιά κάποιου από τα άλλα κοινοβουλευτικά κόμματα, που τόσες επιτυχίες μας έχουν χαρίσει. Αυτό σημαίνει ότι έχει αλλαξοπιστήσει κιόλας; Ότι έχει συνειδητοποιήσει ότι η αφέλεια, η βλακεία, η ιδιοτέλεια με την οποία ψήφισε Χρυσή Αυγή πέρσι το καλοκαίρι αποθράσυνε και νομιμοποίησε μια αγέλη δολοφόνων; Ότι είχε θέσει κάποια όρια στο μυαλό του τα οποία πλέον η Χρυσή Αυγή ξεπέρασε; Αν ναι, ποια είναι αυτά; Είναι ΟΚ να δέρνει αλλά όχι να σκοτώνει; Είναι ΟΚ να σκοτώνει αλλά όχι Έλληνες; Είναι ΟΚ να σκοτώνει αλλά όχι στρέιτ Χριστιανούς Έλληνες; Είναι ΟΚ να σκοτώνει αλλά όχι πάνω από δύο άτομα τον μήνα; Είναι ΟΚ να σκοτώνει αλλά θα πρέπει πρώτα να κάνει μια δημοσκόπηση στο site της, για να επιλέγεται δημοκρατικά ποιος θα σκοτωθεί;
Είναι γελοίο να νομίζουμε ότι η ψήφος της Χρυσής Αυγής είναι τόσο επιδερμική. Είναι υποκριτικό να εθελοτυφλούμε και να μην αντιλαμβανόμαστε ότι αποτελεί καθαρό προϊόν των κακών υπηρεσιών που προσέφεραν τα άλλα κόμματα στους πολίτες τα προηγούμενα χρόνια: Κάκιστη εκπαίδευση, κατάλυση οποιασδήποτε οργάνωσης αλλά και του κράτους δικαίου, κοντόφθαλμη διαχείριση των πόρων. Είναι εξοργιστικό να βάζουμε τόσο νερό στο κρασί μας προκειμένου να τσιμπήσουμε μερικές ψήφους. Αυτή η ίδια Βουλή που τώρα ενοχλείται τόσο από τους Χρυσαυγίτες ενοίκους του πάνω διαζώματος, είναι αυτή που αρνήθηκε να ψηφίσει το λεγόμενο αντιρατσιστικό νομοσχέδιο. Είναι η ίδια που δεν έχει προωθήσει καμία διάταξη για περισσότερα κοινωνικά δικαιώματα. Και ούτε πρόκειται. Έχει δουλειά τώρα, επιστρέφουν τα μαύρα πρόβατα.