Ξεκίνησε ετούτο εδώ το σημείωμα να γράφεται σαν σχόλιο στο εξαιρετικό «τα λάθη της αντιπολίτευσης» του Τάκη Μίχα. Όπου περιγράφει τους μύθους (γι' αυτόν) που κρύβουν από τους πιο εύπιστους (εμάς, όποιοι είμαστε), το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, ως κυβέρνηση, οδηγεί σε regime change.
Σαν σχόλιο διαφωνίας μεν, αναγνώρισης όμως ότι η προσέγγιση Μίχα αποτελεί την πιο διεξοδική και διεισδυτική περιγραφή του τι (και πώς, κυρίως) μπορεί να πάει στραβά (και πολύ στραβά…) με την πορεία της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ, έτσι όπως εξελίσσεται. Όμως το σχόλιό μας ξεχείλωσε, γι' αυτό και αποτολμούμε να το υποβάλουμε στη φιλόξενη διάθεση του protagon ως αυτοτελή προσέγγιση – άλλωστε τα πράγματα τρέχουν γρήγορα, και έτσι τελικά το ποια θέση θα δικαιωθεί και ποια θα διαψευσθεί (ή: ποια απόχρωση θα επικρατήσει) έρχεται σύντομα.
Λοιπόν: όπως προχωρεί το πράγμα, όπως η «διαπραγμάτευση» με τους δανειστές πάει να γίνει προσχηματική, όπως ο βαρουφακισμός κερδίζει έδαφος και ξεπερνάει ακόμη και τις πονηρίες και τις «κόκκινες γραμμές» Σαμαρά/Βενιζέλου μετά τις ευρωεκλογές, όπως το αγκάλιασμα με το κράτος πάει να γίνει βαθύτερο και από εκείνου του Κωνσταντίνου Καραμανλή ή της πρώτης περιόδου Ανδρέα Παπανδρέου (να μην χάνουμε και τη μνήμη μας…), όπως στην εσωτερική διαπάλη των συριζαίων η διχοτομία Τσίπρας/Λαφαζάνης ή Παπαδημούλης/Τόλιος (ή Κατρούγκαλος) κοντεύει να ξεπεράσει εκείνην Παπακωνσταντίνου/Παπουτσή ή την άλλη Στουρνάρα/Γιακουμάτου ας πούμε, όπως η αγκύρωση των ΑνΕλλήνων στην εξουσία συμπαρασύρει πολύ περισσότερα απ' όσα θα φανταζόμασταν σε αυταρχικά αντανακλαστικά, έτσι υλοποιείται το αγκάλιασμα με την εξίσωση Μεταπολιτευτική εξουσία=παράδοση στον λαϊκισμό.
Α, ναι, και εμείς οι των μέσων ενημέρωσης χαρίζουμε στον εαυτό μας είτε την άκριτη συμπαράσταση σε Πράσινους ή Βένετους, είτε την αυτάρεσκη καταγγελτικότητα. Η κοινή γνώμη παρατηρεί και… παγίως ετοιμάζεται να (ξανα)ψηφίσει ό,τι ακούγεται σαν πιο ωραία υπόσχεση. Αυτό σταθερά πράττει 40 χρόνια τώρα.
Όμως, αγαπητέ φίλε Τάκη, το ζήτημα είναι τι θέλουμε/τι επιδιώκουμε από τη δημόσια υπεράσπιση απόψεων. Να συντελέσουμε με την επισήμανση, την περιγραφή, την ανάλυση, την επιχειρηματολόγηση -έγκαιρα όσο γίνεται, διεισδυτικά όσο μπορούμε, πιεστικά όσο βγει- στο να συμμαζεύεται κάθε φορά η κατάσταση; Ή να δούμε την επιβεβαίωση της πιο αρνητικής μας προφητείας ως απόδειξη μιας παράξενης (για αντιπροσωπευτική κοινοβουλευτική δημοκρατία, θυμίζουμε) νομοτέλειας; Θέλω το πρώτο. Προσπαθώ το πρώτο.
Όσο για τη λογική της δημιουργίας -με Ποταμίσιο/Πασοκικό πυρήνα, αν καταλαβαίνω καλά- ενός μαχητικού ΜΛΜΕ, Μαχητικού Λαϊκού Μετώπου για την προάσπιση της Ελευθερίας, το κρατώ καταγεγραμμένο στον χώρο του πιο ακραίου χιούμορ/σαρκασμού της απόγνωσης.
Μία σύντομη απάντηση του Τάκη Μίχα
Φίλε Αντώνη Παπαγιαννίδη
Καθώς πλησιάζει μία ακόμα επέτειος των τραγικών πυρπολημένων της Μαρφίν, ο καιρός των αναλύσεων τελειώνει, τώρα αρχίζει η ώρα της Μεγάλης Αρνησης. Με συντονισμένη μαχητική παρουσία οχι μόνο στα κοινοβούλια αλλά παντού απο ενα μέτωπο του οποίου ο πυρήνας δεν μπορεί να είναι άλλος απο το μεγαλύτερο συνταγματικο κόμμα της χώρας δηλαδή την Νέα Δημοκρατία.
Είτε μας αρέσει είτε οχι.