Ο «πόλεμος των πατριαρχείων» που μαίνεται μεταξύ Μόσχας και Φαναρίου δεν αφορά πλέον μόνο και «απλώς» την πρωτοκαθεδρία των Εκκλησιών στον ορθόδοξο κόσμο αλλά λαμβάνει και (γεω)πολιτική διάσταση.
Στη Μόσχα την Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου ακούστηκαν βαριές κουβέντες από προεδρικά χείλη – χριστιανικά δε και δη ορθόδοξα.
Οι δηλώσεις του Βλαντίμιρ Πούτιν, στην «ετήσια συνέντευξή» του, για τα μεγάλα ζητήματα της διεθνούς πολιτικής, τα οποία καθορίζουν και το «ειδικό βάρος» των μεγάλων δυνάμεων και των ηγετών τους, δεν σνομπάρισαν μία δευτερεύουσα πλευρά του Ουκρανικού – η οποία στη συνέντευξη, σημειωτέον, εθίγη από κάποιον δημοσιογράφο δι’ ερωτήσεως.
Εκμεταλλευόμενος την «πάσα» του ρεπόρτερ ο οποίος τον ρώτησε πώς βλέπει την κατάσταση που επικρατεί στην Ορθοδοξία και πώς κρίνει τις «διασπαστικές ενέργειες» του Οικουμενικού Πατριαρχείου και του Κιέβου, ο ρώσος πρόεδρος χρησιμοποίησε βαρείς χαρακτηρισμούς εις βάρος του κκ. Βαρθολομαίου, μετριάζοντας κάπως και τον ενθουσιασμό του για την Τουρκία και τη διαχρονική «μεγάλη φιλία της» προς τη Ρωσία.
Ο Πούτιν αποκάλεσε το Οικουμενικό Πατριαρχείο «τουρκικό πατριαρχείο» και επέκρινε τον Οικουμενικό Πατριάρχη για την απόφασή του να παραχωρήσει το αυτοκέφαλον στην Ουκρανική Εκκλησία.
Η απάντηση του ρώσου προέδρου ήταν η εξής:
«Δείτε λοιπόν ποια εξάρτηση αρχίζει από την Τουρκία, από το Τουρκικό Πατριαρχείο: εκεί γίνονται οι διορισμοί, εκεί βρίσκονται τα χρήματα, που είναι και το κύριο.
»Το κύριο κίνητρο του Βαρθολομαίου ήταν να υπαγάγει στη δικαιοδοσία του την επικράτεια της Ουκρανίας και επιπλέον να αποκομίσει οφέλη από αυτό. Νομίζω ότι, αυτό ήταν το κύριο κίνητρο, εκτός φυσικά από τις υποδείξεις της Ουάσινγκτον.
»Το γεγονός ότι ο Αμερικανός υπουργός Εξωτερικών τηλεφώνησε για το θέμα αυτό στο Κίεβο και συζήτησε το θέμα, αυτό είναι κάτι το αδιανόητο, το εντελώς ανεπίτρεπτο. Και όμως αυτό συμβαίνει».