«Ζελένσκι όπως λέμε Τσόρτσιλ; Αυτόν τον παραλληλισμό κάνουν ορισμένοι κύκλοι διανοουμένων του Κιέβου» ‒ ακριβώς αυτήν την πρόταση έγραψε ο Λορέντσο Κρεμονέζι, ανταποκριτής της Corriere della Sera. Και, για να μετριάσει την έκπληξη των αναγνωστών του, έσπευσε να δώσει αμέσως εξηγήσεις: «Ο Ζελένσκι είναι ηγέτης ικανός να ενσαρκώσει και να καθοδηγήσει τα συναισθήματα αντίστασης του λαού τώρα, στην πολεμική περίοδο, όμως στο μέλλον θα τιμωρηθεί από τους ψηφοφόρους». Αυτό είναι το σενάριο που συζητούν «οι κύκλοι». Ο Ιταλός σχολίασε: «Μπορεί να συμβεί, προς το παρόν όμως είναι δύσκολο να του ασκήσει κανείς ουσιαστική κριτική».
Απ’ όσα μετέδωσε από το Κίεβο ο Κρεμονέζι εξάγεται το εξής συμπέρασμα: οι Ουκρανοί αποδέχθηκαν ως σωστή τη στάση του προέδρου τους «να αντισταθεί στη ρωσική εισβολή με οποιοδήποτε μέσο». Το θέμα που δημιουργεί εντάσεις στην ουκρανική πλευρά είναι πλέον η διαδικασία προς την ειρήνευση: «Αν ο Ζελένσκι αποδεχθεί τους όρους του Πούτιν με αντάλλαγμα την κατάπαυση του πυρός, θα προκαλέσει επανάσταση. Αυτό το λένε πολλοί. Αν ο πρόεδρος υποκύψει και αποδεχθεί την απώλεια της Μαριούπολης λόγου χάρη, πόλης όπου σκοτώθηκαν τόσοι Ουκρανοί, αυτή η απόφασή του θα σημάνει και το πολιτικό τέλος του. Αυτά ελέχθησαν τις προάλλες στο Πανεπιστήμιο του Κιέβου».
Οι παρατηρητές, συνέχισε ο ανταποκριτής, επαναλαμβάνουν το μότο ότι «εναπόκειται στον Ζελένσκι να επιλέξει πότε και πώς θα κάνει ειρήνη». Η απάντηση του Κιέβου παραμένει ίδια εδώ και μήνες: «Ο Πούτιν επέλεξε να εισβάλει, άρα είναι στο χέρι του να σταματήσει την επίθεση». Ο Πούτιν, λοιπόν, κρατάει τα κλειδιά της ειρήνης και όχι ο Ζελένσκι. Αν οι Ουκρανοί αποδεχθούν λόγω αδυναμίας κάποιον «εδαφικό συμβιβασμό», τότε ο Πούτιν θα επανακάμψει δριμύτερος: «Τα επόμενα χρόνια θα επιστρέψει για να κατακτήσει ολόκληρη τη χώρα».
Το δημοσίευμα της Corriere θύμισε ότι το επίδικο είναι τα εδάφη «που από το 2014 κατέλαβε η Ρωσία, δηλαδή η Κριμαία και οι λεγόμενες αυτόνομες Δημοκρατίες του Λουγκάνσκ και του Ντονέτσκ». Και ότι «κατά το πρώτο τρίμηνο της σύγκρουσης η κυβέρνηση Ζελένσκι είχε πει ότι θα ήταν πρόθυμη να διατηρήσει το καθεστώς τους παγωμένο για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα προκειμένου να επιτύχει την απόσυρση των ρωσικών στρατευμάτων και την έναρξη ειρηνευτικής διαπραγμάτευσης». Τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν έτσι: «Ο Πούτιν δεν δέχθηκε και ακολούθησαν τα δημοψηφίσματα-φαρσοκωμωδίες και η προσάρτηση τεσσάρων περιοχών στο τέλος Σεπτεμβρίου, τις οποίες τώρα οι Ουκρανοί απελευθερώνουν σιγά σιγά (τη Χερσώνα, τη Ζαπορίζια, το Ντονέτσκ και το Λουγκάνσκ)».
Το κλείσιμο της ανταπόκρισης του Κρεμονέζι ήταν αποθεωτικό για τον Ζελένσκι: «Ο Πούτιν επιβάλλει μόνο τελεσίγραφα, δεν έχει καμία πρόθεση να διαπραγματευτεί ειρήνη, αυτό είπε για πολλοστή φορά ο Ζελένσκι προ ημερών. Η χώρα [σ.σ.: η Ουκρανία] τον στηρίζει σε μεγάλο βαθμό, η δημοτικότητά του εκτοξεύεται στα ύψη. Μετά τον πόλεμο ίσως όλα να αλλάξουν, όμως προς το παρόν φαίνεται να είναι υπόθεση πολύ μακρινή η δύση του Ζελένσκι σε στυλ Τσόρτσιλ».
«Δεν έχουμε αυταπάτες»
Σε άλλο σημείωμά του στην Corriere della Sera περί των δυνατοτήτων ή των περιθωρίων του Ζελένσκι όσον αφορά την κατάπαυση του πυρός, ο Κρεμονέζι μετέδωσε ότι ένας ουκρανός πανεπιστημιακός ξεκαθαρίζει τα πράγματα: «Ενάντια σε όσους μπερδεύουν τον ρόλο του επιτιθεμένου και του αμυνομένου και ισχυρίζονται ότι η ειρήνη είναι υπόθεση του Βολοντίμιρ Ζελένσκι, ότι δηλαδή είναι στο χέρι του να αποφασίσει να καθίσει στο τραπέζι των συνομιλιών με τον Πούτιν, αξίζει να απαντήσουμε με τα λόγια του Ολεξάντρ Ντεμιάουτσουκ, του 72χρονου πρύτανη του Πανεπιστημίου Πολιτικών Επιστημών του Κιέβου.
»Να τι λέει σε σχετική μελέτη του ο καθηγητής: ‘‘Αν ο δημοκρατικά εκλεγμένος Ζελένσκι ενέδιδε στις προτάσεις Πούτιν περί κατάπαυσης του πυρός, αυτό θα σήμαινε το πολιτικό τέλος του. Η συντριπτική πλειοψηφία των Ουκρανών θα επαναστατούσε, επειδή ο Ζελένσκι προφανώς κατέστη ο ερμηνευτής της λαϊκής αντίστασης. Πριν από τη ρωσική επίθεση, η δημοτικότητα του Ζελένσκι ήταν κάτω από 50%, όμως από τότε που επέλεξε να πολεμήσει και να παραμείνει στη χώρα, από τις πρώτες ώρες του πολέμου κιόλας, πάνω από το 90% των ψηφοφόρων τον υποστηρίζει.
»Εδώ κανείς δεν έχει αυταπάτες. Ο Πούτιν θέλει να υποτάξει ολόκληρη την Ουκρανία, όμως ο πόλεμος γύρισε μπούμερανγκ εις βάρος του. Αν μέχρι τις 23 Φεβρουαρίου μόνο το 50% ζητούσε να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ και το 60% στην ΕΕ, σήμερα και τα δύο στοιχεία ξεπερνούν το 90%».