Αν και η γερμανική διπλωματία στην υπόθεση της βερολινέζικης διάσκεψης φόρεσε προθύμως τον φερετζέ που της πρόσφερε ο Ερντογάν, με αποτέλεσμα να αποκλείσει την Ελλάδα –και μάλιστα με τον πιο άκομψο τρόπο– από ένα μίτινγκ που την αφορούσε, ένας ιταλός δημοσιογράφος ανέπεμψε ύμνους στην… «ουδετερότητα που μπόρεσε να διατηρήσει η Γερμανία»! Ιδού.
«Σήμερα γνωρίζουμε ότι δεν μπορέσαμε να επιλύσουμε όλα τα προβλήματα» παραδέχτηκε με την εγνωσμένη της ειλικρίνεια η Ανγκελα Μέρκελ μετά την ολοκλήρωση της Διάσκεψης του Βερολίνου για τη Λιβύη – επίσης γνωρίζουμε, ωστόσο, ότι κάποια θετικά βήματα σημειώθηκαν στη γερμανική πρωτεύουσα το βράδυ της Κυριακής.
Η Γερμανία (ή μάλλον η Μέρκελ και μαζί με τη Μέρκελ και η υπόλοιπη Ευρώπη), όπως σημειώνει σε ανάλυσή του ο Αντρέα Μπονάνι της La Repubblica, κατάφεραν κάτι που λίγοι θα στοιχημάτιζαν την προηγούμενη ημέρα ότι θα μπορούσε να επιτευχθεί.
Προσεγγίζοντας με τον άκρως πραγματιστικό της τρόπο τη λιβυκή κρίση, η γερμανίδα καγκελάριος έθεσε ως κύριο στόχο της να επέλθει μια συμφωνία απεμπλοκής μεταξύ αυτών που πραγματικά κινούν εξ αποστάσεως τα νήματα στην εμπόλεμη Λιβύη. Διότι στο Βερολίνο θεωρούν ότι δίχως έξωθεν στήριξη, οι δύο αντιμαχόμενοι, ο πρωθυπουργός της κυβέρνησης της Τρίπολης Φαγέζ αλ Σαράζ και ο στρατάρχης Χαλίφα Χαφτάρ, θα αναγκαστούν να συμβιβαστούν, καταλήγοντας σε μια συμφωνία.
Και πράγματι οι επικεφαλής των δύο εμπολέμων παρατάξεων, αν και δεν συμμετείχαν απευθείας στη σύνοδο καίτοι βρίσκονταν στο Βερολίνο, συμφώνησαν να ορίσουν τους εκπροσώπους τους που θα συστήσουν τη στρατιωτική επιτροπή η οποία τις επόμενες ημέρες θα αποπειραθεί να μετατρέψει την προσωρινή κατάπαυση του πυρός σε πραγματική και μόνιμη εκεχειρία. Κανένας δεν μπορεί να προβλέψει όμως αν θα επιτύχει τον στόχο της, και αυτό εξηγεί γιατί το βράδυ της Κυριακής η Μέρκελ ήταν ιδιαίτερα συγκρατημένη και προσεκτική στις δηλώσεις της.
Το τέλος των εχθροπραξιών και του πολέμου, αν έλθει τελικά, ενδέχεται να ζημιώσει και τον Χαφτάρ (ο οποίος είναι πιθανόν να χάσει και τα εδάφη και τις πετρελαιοπηγές που ελέγχει σήμερα) και τον Σαράζ (ο οποίος ενδέχεται να αντικατασταθεί από κάποιο πρόσωπο που χαίρει της στήριξης του στρατάρχη). Αλλά, σύμφωνα με τον ιταλό αναλυτή, το διακύβευμα είναι μεγάλο και για αυτούς που έως τώρα έθεταν τους κανόνες του παιχνιδιού.
Ειδικά για τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος επιδίωξε να αναδειχθεί σε απόλυτο κυρίαρχο των εξελίξεων, αποστέλλοντας στην Τρίπολη όπλα και ισλαμιστικές πολιτοφυλακές από τη Συρία. Στην περίπτωση, ωστόσο, που «ο προστατευόμενός του, Σαράζ, εγκαταλείψει τη σκηνή, θα μπορούσαν να κηρυχθούν άκυρες οι συμφωνίες της Αγκυρας με την Τρίπολη για το μοίρασμα -εις βάρος της Αιγύπτου, της Ελλάδας και της Κύπρου- των πετρελαϊκών πόρων της Ανατολικής Μεσογείου» υπογραμμίζει ο Μπονάνι. Και υποστηρίζει πως αν ο χαμένος της διάσκεψης είναι ο πρόεδρος της Τουρκίας, όπως δείχνει η εσπευσμένη αναχώρησή του από το Βερολίνο, προτού καν ολοκληρωθούν οι εργασίες της, τότε ο κερδισμένος είναι σίγουρα ο Βλαντίμιρ Πούτιν.
«Γιατί στηρίζοντας τον Χαφτάρ με τους μισθοφόρους του, αλλά αποφεύγοντας να εκτεθεί επίσημα, ανέκτησε για τη Ρωσία τον πολιτικό ρόλο που είχε απολέσει η Σοβιετική Ενωση στη Βόρεια Αφρική και στις νότιες ακτές της Μεσογείου». Χωρίς τη διαμεσολάβησή του, δίχως την πίεση που άσκησε στον Ερντογάν, η διάσκεψη του Βερολίνου πιθανώς να μην είχε πραγματοποιηθεί, εξηγεί ο ιταλός δημοσιογράφος. Και στην περίπτωση που εφαρμοστούν τα συμφωνηθέντα και επέλθει τελικά η εκεχειρία, ο ρώσος πρόεδρος θα μπορεί να καρπωθεί την επιτυχία. Στην αντίθετη περίπτωση, την αποτυχία θα την χρεωθεί η Ευρώπη, ενώ ο Πούτιν θα μπορεί να συνεχίσει ανενόχλητος να συντηρεί τον πόλεμο δι’ αντιπροσώπων, στην έναρξη του οποίου συνέβαλε και ο ίδιος.
Οσον αφορά την ΕΕ, πρέπει να είναι ικανοποιημένη σε γενικές γραμμές, δεδομένου ότι επανέκτησε έναν διπλωματικό ρόλο στο πλαίσιο της κρίσης της Λιβύης, έναν ρόλο που είχε χάσει λόγω της αντιπαράθεσης ανάμεσα στη Γαλλία και στην Ιταλία, οι οποίες αρχικά είχαν ταχθεί υπέρ του Χαλίφα Χαφτάρ και του Φαγέζ αλ Σαράζ αντίστοιχα.
Οταν, όμως, η κατάσταση άρχισε να επιδεινώνεται ανεξέλεγκτα, τόσο το Παρίσι όσο και η Ρώμη αναγκάστηκαν να περιορίσουν αισθητά τη στήριξή τους στις εμπόλεμες παρατάξεις, επιδιώκοντας μάταια να ανακτήσουν την ουδετερότητα, την οποία μπόρεσε να διατηρήσει μόνον η Γερμανία. Χάρη στην Ανγκελα Μέρκελ που επέστρεψε με τον πλέον δυναμικό τρόπο στη διεθνή σκηνή.
Και έτσι «σεμνά» έκλεισε ο ιταλικός ύμνος στη Μέρκελ και στη Γερμανία…