Οι «βασιλικές» συνοικίες της Μαδρίτης, δηλαδή σχεδόν ολόκληρη η πόλη, έβλεπαν ποδοσφαιρικούς εφιάλτες όλη νύχτα. Ηταν -λέει- ένας κοντούλης που οι δικοί τους άντρες, δεκατέσσερις στο σύνολο, ντυμένοι στα λευκά, δεν μπορούσαν να τον «κάνουν καλά» με τίποτα. Του έριχναν κλωτσιές, τον πατούσαν κάτω, τον τραβούσαν από τη φανέλα, τον έσπρωχναν -μέχρι αίμα τον έκαναν να φτύσει- μα εκείνος τους ξέφευγε. Ξεγλιστρούσε ανάμεσά τους σαν το χέλι, έτρεχε δαιμονισμένα, τους έβαζε γκολ. Κι έπειτα, τους έβγαζε -κοροϊδευτικά- τη γλώσσα. Το πρωί που ξύπνησαν, κατάλαβαν ότι δεν ήταν όνειρο. Ηταν το κυριακάτικο Clásico.
Τα τελευταία δευτερόλεπτα του αγώνα στο «Μπερναμπέου», οι οπαδοί της Ρεάλ θα τα θυμούνται για πολλά χρόνια. Το 2-2 τους βόλευε «μιά χαρά»: τους εξασφάλιζε τον πρώτο τους τίτλο στο ισπανικό πρωτάθλημα μετά το 2012 και τέταρτο στα τελευταία 13 χρόνια. Ο διαιτητής είχε βάλει τη σφυρίχτρα στο στόμα για να σημάνει τη λήξη του ντέρμπι, όταν -σε μια υποδειγματική αντεπίθεση της Μπαρτσελόνα- ο Τζόρντι Αλμπα έστρωσε την μπάλα στον Λιονέλ Μέσι. Κι εκείνος, αν και αποκαμωμένος από τα 93 λεπτά της υπερπροσπάθειάς του στη «μητέρα των μαχών», και καταταλαιπωρημένος από τα αλλεπάλληλα χτυπήματα των αντιπάλων του, την έστειλε φαλτσαριστά στα αντίπαλα δίχτυα. Για πεντακοσιοστή φορά με τη φανέλα της Μπαρτσελόνα και για 23η σε Clásico. Πέτυχε ένα ιστορικό γκολ, σαν σε προπόνηση. Για πρώτη φορά στην ιστορία της, η Ρεάλ έχασε παιχνίδι στις καθυστερήσεις στο γήπεδό της.
Ηταν το «ντέρμπι του αιώνα». Μία ωδή στο ποδόσφαιρο. Ενενήντα τρία λεπτά υψηλής τεχνικής, κλάσης και τελειότητας, με ανατροπές και χιτσκοκικό φινάλε – για το οποίο φρόντισε ο Μέσι. Πέντε γκολ, πολλαπλάσιες ευκαιρίες και για τις δυο ομάδες, εναλλαγές στο σκορ, διαιτητικά λάθη, «ξύλο», μια αποβολή και πολλές σούπερ επεμβάσεις – κυρίως από τον Κέιλορ Νάβας (της Ρεάλ). Μια αναμέτρηση που λήγει με σκορ 2-3 και έχει για κορυφαίους της τους δύο τερματοφύλακες, είναι -αυταπόδεικτα- «ματσάρα». Που θύμισε σε εκατοντάδες εκατομμύρια τηλε/θεατές, γιατί το Ρεάλ – Μπαρτσελόνα είναι το πιο συναρπαστικό ποδοσφαιρικό γεγονός σε επίπεδο συλλόγων.
Ο Αργεντινός νίκησε τη Ρεάλ «μόνος του». Πέτυχε δύο γκολ (στο 33′ και στο 93′), καθοδήγησε τις περισσότερες επιθέσεις της ομάδας του και υποχρέωσε τους αντιπάλους του να παίξουν με παίκτη λιγότερο από το 78′. Ο Σέρχιο Ράμος του έκανε ένα «εγκληματικό» μαρκάρισμα, με τα δυό του πόδια, αν και η μπάλα είχε περάσει, για να αντικρίσει -σωστά- την πέμπτη κόκκινη κάρτα του σε Clásico και 17η στην καριέρα του (με ακόμα μία, κάνει ρεκόρ στην Ισπανία). Νωρίτερα, ο διαιτητής είχε επιτρέψει σε άλλους δύο Μαδριλένους να «βγάλουν το άχτι τους» πάνω στον Μέσι, που τους είχε ρεζιλέψει με τα κόλπα του. Στο 21′ έπρεπε να αποβληθεί ο Μαρσέλο για την αγκωνιά στο πρόσωπο του Λίο, που έβγαλε αίμα από το στόμα και συνέχισε να παίζει μπουκωμένος με βαμβάκι. Και στο 45′ ο Κασεμίρο, που τον πάτησε ηθελημένα (και ενώ είχε, ήδη, δεχτεί μια κίτρινη κάρτα).
Ποιος είπε ότι ο Μέσι «ξόφλησε»; Εκείνοι που, εδώ και μια δεκαετία, του πιστώνουν κάθε θρίαμβο της Μπαρτσελόνα (και της Αργεντινής), και του χρεώνουν κάθε αστοχία της. Εβγαλαν αυτό το (αυθαίρετο) συμπέρασμα κυρίως μετά τον αποκλεισμό των Καταλανών από τη Γιουβέντους, στο Champions League. Ο Αργεντινός δεν τα πήγε τόσο άσχημα στα δύο παιχνίδια με τους Ιταλούς -αντιθέτως, ήταν ο καλύτερος από τους τρεις πολυδιαφημισμένους «σταρ» της ομάδας του-, όμως αυτή είναι η μοίρα των «μάγων»: στα δύσκολα, όλοι περιμένουν απ’ αυτούς να εμφανίσουν το ραβδί τους.
Η αλήθεια είναι ότι -καιρό τώρα- ο Μέσι έμοιαζε να κάνει, απλώς, τη δουλειά του. Αλλοτε εξαιρετικά, άλλοτε λιγότερο καλά. Εξακολουθούσε να σκοράρει πολύ (49 γκολ, μέχρι στιγμής, στην εφετινή σεζόν, σε όλες τις διοργανώσεις), ιδίως στη La Liga (31 γκολ μαζί με τα δυο χθεσινά), όμως έδειχνε να έχει χάσει το κέφι του για την μπάλα. Αυτό για το οποίο οι φίλαθλοι τον λάτρεψαν. Ο Λίο δεν θεωρείται ο καλύτερος ποδοσφαιριστής του κόσμου -έστω, ένας από τους δύο καλύτερους- μόνον επειδή είναι γρήγορος σαν τον άνεμο, «διατάζει» την μπάλα και πετυχαίνει γκολ με κάθε πιθανό ή απίθανο τρόπο, αλλά γιατί όλα αυτά τα κάνει σαν ένα ανέμελο παιδί που χαίρεται το ίδιο το παιχνίδι. Που -εκτός από εκατομμύρια και δόξα- αντλεί ευχαρίστηση από αυτό.
Αναρωτήθηκαν, άραγε, εκείνοι που τον «τελείωσαν» προτού κλείσει τα 30 του, τι μπορεί να τον απασχολεί; Σκέφτηκαν, μήπως, ότι η «μπλαουγκράνα» γυάλα στην οποία ζει από παιδί, δεν είναι απολύτως αεροστεγής; Κι ότι ο Μέσι δεν είναι PlayStation, αλλά ένας άνθρωπος που ο έξω κόσμος του προκαλεί συναισθήματα – όχι πάντοτε δημιουργικά; Για το τι μπορεί να τον βασανίζει, μόνον εικασίες μπορούμε να κάνουμε.
Ασφαλώς η περιπέτειά του με την ισπανική δικαιοσύνη. Εικοσιτέσσερις ώρες μετά τον αποκλεισμό της Μπαρτσελόνα από τη Γιουβέντους, ο εισαγγελέας ζήτησε από το Ανώτατο Δικαστήριο της Ισπανίας να απορρίψει την έφεσή του και να παραμείνει η ποινή φυλάκισης 21 μηνών που είχε επιβληθεί στον ίδιο και στον πατέρα του για τη γνωστή υπόθεση φοροδιαφυγής και απάτης εις βάρος του Δημοσίου, ύψους 4.100.000 ευρώ. Ισως όχι τυχαία, την εποχή που ο Μέσι είχε καταδικαστεί για τη φοροδιαφυγή, τον Ιούλιο του 2016, είχε χάσει το Κόπα Αμέρικα από τη Χιλή.
Επειτα, η μακρόσυρτη διαπραγμάτευση με την Μπαρτσελόνα για την ανανέωση του συμβολαίου τους. Πιθανόν να ζει κι ο ίδιος ένα δίλημμα, για το ποιον δρόμο πρέπει να ακολουθήσει στην καριέρα του. Γιατί όχι, και η αγωνιστική κατάσταση της Μπαρτσελόνα. Οι μεταπτώσεις της, η αδυναμία της ομάδας να υποστηρίξει τους MSN όπως και όσο πρέπει, η επικείμενη αλλαγή προπονητή. Ή τα χάλια της Αργεντινής, που κινδυνεύει να μείνει εκτός Μουντιάλ. Η βαριά τιμωρία του επειδή έβρισε διαιτητές και αντιπάλους σε αγώνα με την εθνική ομάδα της πατρίδας του -ποιος; ο Μέσι- έπρεπε να μας έχει υποψιάσει.
Ο Λίο δεν είναι Μαραντόνα, όσο κι αν ο θρυλικός συμπατριώτης του θα το ήθελε. Δεν είναι μαχητής, ηγέτης, άτρωτος απ’ όσα συμβαίνουν γύρω του. Η πηγή της έμπνευσής του στα γήπεδα δεν είναι το «υπερ-εγώ» του, όπως συμβαίνει με τον (άφαντο χθες) Κριστιάνο Ρονάλντο ή με τον Ζλάταν Ιμπραϊμοβιτς, αλλά η χαρά του να παίζει ποδόσφαιρο. Για κακή τύχη της Ρεάλ, αυτή τη χαρά την ξαναβρήκε στο χορτάρι του «Μπερναμπέου», του πιο εχθρικού -γι’ αυτόν- γηπέδου.
Τελικώς, το χθεσινό Clásico δεν ήταν η αναμέτρηση που όλος ο κόσμος περίμενε, του Μέσι με τον «CR7», αλλά του Μέσι με τον εαυτό του. Ο πιτσιρικάς μέσα του, αυτός που «τρελαίνεται» να επιδεικνύει τα μαγικά του κόλπα, εμφανίστηκε πάλι. Σε μια υπέροχη ποδοσφαιρική παράσταση που την παρακολούθησε όλος ο Κόσμος, ο αργεντινός γητευτής της μπάλας διέψευσε όσους βιάστηκαν να του γράψουν τον επικήδειο.