Τον συνάντησα στο παλιό του σπίτι κάπου στην πλατεία Βικτωρίας. Τώρα πια το χρησιμοποιεί σαν γραφείο γιατί μένει στο Μετς, σε ένα διαμέρισμα που αγόρασε μαζί με τον σύντροφό του. Είναι γιατρός. Νευρολόγος-ψυχίατρος, αναπληρωτής καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών στο Αιγινήτειο με ειδίκευση στην σκλήρυνση κατά πλάκας.
Ολα αυτά μέχρι το 2012 όταν αποφάσισε να κάνει «reboot» στη ζωή του και να τα αφήσει όλα πίσω του. Τότε έκλαψαν φοιτητές και ασθενείς αλλά ο γιατρός είχε πάρει την απόφαση. Εφυγε στο εξωτερικό για έρευνα και όταν γύρισε δεν άνοιξε ένα ιδιωτικό γραφείο στο κέντρο της Αθήνας, αλλά προτίμησε να αφιερωθεί στους άστεγους της πόλης, σε συνεργασία με τον Δήμο Αθηναίων.
Και έπειτα, αφιερώθηκε αφιλοκερδώς στους πρόσφυγες και στους μετανάστες. Γιατροί του Κόσμου, Γιατροί χωρίς Σύνορα, Praksis… Το καλοκαίρι το πέρασε στην Μυτιλήνη. «Οι πρόσφυγες έχουν ανάγκη από έναν νευρολόγο. Από πολλούς νευρολόγους δηλαδή. Και πολλοί από τους οικονομικούς μετανάστες ταξιδεύουν στην Γερμανία για λόγους ιατρικούς», μου λέει ο Αντώνης Ρόμπος.
Γιατί, λοιπόν, πήγατε πρώτος να υπογράψετε το Σύμφωνο Συμβίωσης; Ηταν κάποιο μήνυμα;
«Πήγα πρώτος γιατί μου αρέσει να τελειώνω νωρίς τις δουλειές μου! Το σύστημα είχε κολλήσει. Κι έλεγα άντε να τελειώνουμε… Τελικά βρέθηκα στο twitter με τον Δήμαρχο! Για μένα δεν έχει σημασία ο πρώτος ή ο δεύτερος… Σημασία έχει να είμαστε πολλοί και αυτό είναι το μήνυμα που θέλουμε να περάσουμε με τον σύντροφό μου, γι’ αυτό και υπογράψαμε το Σύμφωνο Συμβίωσης»
Ο Αντώνης Ρόμπος και ο σύντροφός του, ο πορτογαλοαμερικανός εκπαιδευτικός Στίβεν Μεντέιρος είναι μαζί 34 χρόνια! Από το 1981 παρακαλώ! Οταν ο 66χρονος γιατρός μιλάει για τον σύντροφό του, η όψη του αλλάζει.
«Ο σύντροφός μου είναι 6 χρόνια μικρότερος από μένα. Εργάζεται σε ένα αμερικανικό σχολείο στην Αθήνα. Εχουμε μία πολύ όμορφη σχέση 34 ετών. Είναι ένας άνθρωπος πράος, μορφωμένος. Είμαι πολύ τυχερός. Θα ήθελα να γεράσουμε μαζί».
Η κοινωνία ξαφνιάστηκε όταν διάβασε πως το πρώτο σύμφωνο συμβίωσης υπέγραψε ένας γιατρός και ένας εκπαιδευτικός.
«Δεν ξέρω ποια είναι τα στερεότυπα που έχει η κοινωνία για τα ομόφυλα ζευγάρια. Πάντως σιγά σιγά προοδεύει. Το αποδέχεται. Το Σύμφωνο Συμβίωσης για παράδειγμα, ήταν ένα πολύ μεγάλο βήμα. Επιτέλους! Υστερα από τόσα χρόνια αναμονής… Επειτα από τόσες κυρώσεις που μας έχουν επιβληθεί από την Ευρωπαϊκή Ενωση. Ξέρετε, εμείς ζούσαμε χρόνια στο εξωτερικό. Θα μπορούσαμε να έχουμε υπογράψει ένα Σύμφωνο Συμβίωσης στο εξωτερικό. Αλλά είπαμε ΟΧΙ. Ούτε στην Ολλανδία, ούτε στην Σουηδία, ούτε στην Αγγλία. Στην Ελλάδα θα το υπογράψουμε το σύμφωνο. Και να που έγινε! Ηθελα πολύ να κάνει η χώρα μου αυτό το βήμα. Ηθελα πολύ να γίνουμε πιο ειλικρινείς με τους εαυτούς μας και να πάψουμε να παίζουμε κρυφτούλι. Και το λέω και για τα νέα παιδιά που είναι κλεισμένα στον εαυτό τους. Φοβούνται να αποδεχτούν αυτό που είναι, φοβούνται τους άλλους, την κοινωνία. Οχι. Θα πρέπει να πάρουν θέση ως προς αυτό που είναι. Να κατανοήσουν ότι η ομοφυλοφιλία δεν είναι αρρώστια. Το λέω ως γιατρός. Το λένε τα βιβλία μου! Και επιτέλους! Ενας νόμος είναι! Δεν μιλάμε ούτε για κουφέτα, ούτε για λουλούδια, ούτε για υπερβολές!».
Τι προσφέρει το Σύμφωνο Συμβίωσης σε ένα ζευγάρι που είναι ήδη μαζί 34 χρόνια;
«Πολλά πράγματα. Λύνει πρακτικά και νομικά θέματα. Λύνει τα κληρονομικά, λύνει τα συνταξιοδοτικά. Λύνει θέματα υγείας… Για παράδειγμα εγώ είμαι σε κώμα… Δεν μπορεί ο σύντροφός μου να ρθει να με δει. Θα του πουν ποιος είσαι εσύ, φύγε. Είναι δυνατόν έπειτα από 34 χρόνια να μην μπορεί να με δει; Το συνάντησα πολλές φορές και σαν γιατρός. Αλλά εγώ -λόγω της προσωπικής μου εμπειρίας- πάντα επέτρεπα διακριτικά στα ζευγάρια να βλέπουν τον σύντροφό τους. Γενικά, για να επιστρέψω στην ερώτηση, κάποια ζευγάρια έχουν αποκτήσει μία περιουσία μαζί… Ο νόμος δίνει τα εργαλεία και τα ζευγάρια ορίζουν τις προδιαγραφές. Για παράδειγμα μπορεί να θέλει ο ένας να πάρει το επώνυμο του άλλου…»
«Η ομοφυλοφιλία δεν είναι αρρώστια. Το λέω ωςγιατρός! Το ’60 και το ’70 “έπρεπε” να έχουμε μία φιλενάδα και να παίζουμε θέατρο»
Βγάζει από το συρτάρι το Σύμφωνο Συμβίωσης και μου δείχνει τις παραμέτρους. «Να εδώ για παράδειγμα, ορίζεις αν θέλεις καθετί που θα αγοράζεις από την υπογραφή του συμφώνου και μετά να ανήκει και στους δύο ή όχι. Αυτό είναι επιλογή του κάθε ζευγαριού».
Ο Αντώνης Ρόμπος ήταν από τους τυχερούς ομοφυλόφιλους. Οι γονείς του συντρόφου του στην Βοστώνη, τον αγάπησαν σαν παιδί τους και οι συνάδερφοί του… Οπως λέει ο ίδιος ο γιατρός:
«Ευτυχώς ο κλάδος μας -οι νευρολόγοι- είναι ένας ανοιχτόμυαλος κλάδος κι έτσι ποτέ δεν αναγκάστηκα να κρύψω αυτό που είμαι. Οσο για τους γονείς μου, τους έχασα νωρίς. Ημουν σίγουρος ότι το ήξεραν. Ποτέ όμως δεν ρώτησαν τίποτα. Δεν θα είχαν κανένα πρόβλημα όμως…»
Υπήρξαν δύσκολα χρόνια για τους ομοφυλόφιλους;
«Βέβαια. Δύσκολες δεκαετίες υπήρξαν. Το ’60 και το ’70. Τότε που “έπρεπε” να έχουμε και μία φιλενάδα και να παίζουμε θέατρο. Ηταν η εποχή που μετρούσαμε τον ανδρισμό μας».
Κάποιοι βέβαια συνεχίζουν το θέατρο. Μιλάω για πολιτικούς, για ηθοποιούς που κρύβονται…
«Θα έρθει και αυτό. Ηδη στο εξωτερικό, πολιτικοί, ηθοποιοί, αθλητές, αστυνομικοί μιλάνε ανοιχτά για αυτό. Θα έρθει και στην Ελλάδα. Η κοινωνία θέλει τον χρόνο της. Οταν είπα στον σύντροφό μου ότι θα δώσω συνέντευξη, μου είπε να μην ξεχάσω να αναφερθώ και στην ταινία, το Milk».
Ρατσισμό έχετε βιώσει;
«Οχι. Αλλά εγώ πιστεύω βαθιά στην ισότητα και στα ανθρώπινα δικαιώματα. Πιστεύω ότι ο άλλος μπορεί να έχει ακόμα και την αντίθετη άποψη. Και οφείλω να την σεβαστώ. Εξάλλου εγώ δεν θέλω να τους κάνω όλους ομοφυλόφιλους. Τα συναισθήματα όμως είναι τα ίδια. Πονάμε, χαιρόμαστε, λυπόμαστε… Γιατί λοιπόν μία σχέση που έχει βασιστεί στην αγάπη, στην εμπιστοσύνη, στη ζεστασιά, στην ασφάλεια να μην μπορεί να υπογράψει ένα Σύμφωνο Συμβίωσης;».
Το σύμφωνο συμβίωσης είναι το πρώτο βήμα; Τι θα ακολουθήσει; Πολλοί θέλουν να πιστεύουν ότι ακολουθεί η υιοθεσία…
«Αυτό θέλει σκέψη. Είναι μία άλλη κουβέντα. Σαν γιατρός έχω τις επιφυλάξεις μου. Κι από την άλλη, δεν νομίζω ότι είναι έτοιμη η ελληνική κοινωνία. Ξέρετε όμως, οι κοινωνίες εξελίσσονται. Από τον άνθρωπο των σπηλαίων, δηλαδή, μέχρι σήμερα, πολλά έχουν αλλάξει. Κάποτε τα εξώγαμα ή οι μονογονεϊκές οικογένειες ήταν ταμπού… Οι κοινωνίες αλλάζουν. Το παιδί θα μεγαλώσει με πολύ αγάπη και ενθουσιασμό από ένα ομόφυλο ζευγάρι. Αλλά το παιδί θα βγαίνει και έξω από το σπίτι. Θα πηγαίνει στο σχολείο… Εκεί θα του λένε, “έχεις δύο μαμάδες…” ή “έχεις δύο μπαμπάδες…”. Μπορεί η ελληνική κοινωνία να το διαχειριστεί; Ακόμα όχι…».
Ησασταν στην Βουλή το βράδυ της ψήφισης του Νόμου;
«Οχι. Δεν πηγαίνω σε όλα αυτά. Αλλά δεν κρύβω ότι το παρακολούθησα με ενδιαφέρον από το σπίτι και χάρηκα που το ψήφισαν πολλά κόμματα».
Η γνώμη σας για το πολυσυζητημένο φιλί;
«Νομίζω πως ειπώθηκαν υπερβολές. Ας πούμε απλώς ότι ήταν ένα φιλί ενθουσιασμού!».