Μεταξύ των πάμπολλων κομμάτων και λοιπών πολιτικών κινημάτων που είναι έτοιμα να ριχτούν στη μάχη για την κατάκτηση της προεδρίας της Βραζιλίας τον επόμενο χρόνο, συμπεριλαμβάνεται και η τοπική εκδοχή των Podemos. Πολιτικοί αναλυτές και ΜΜΕ κάνουν λόγο για το «κόμμα των βετεράνων» -αναφέρει η ιταλική La Repubblica- μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονται και παλιοί αστέρες του παγκόσμιου ποδοσφαίρου. Το κόμμα δημιουργήθηκε (μέσα από τους κόλπους του Εθνικού Εργατικού Κόμματος – PTN) έπειτα από πρωτοβουλία του γερουσιαστή Άλβαρο Ντίας, ηλικίας 72 ετών, ενώ ποντάρει σε υποψηφιότητες που θα μπορούσαν να προσελκύσουν και να πείσουν όλους όσοι ανήκουν στην τεράστια μάζα των αναποφάσιστων και απογοητευμένων Βραζιλιάνων, 13 μήνες πριν από τη σημαντική εκλογική αναμέτρηση.
Τα ονόματα στις λίστες των Podemos της Βραζιλίας είναι ηχηρά: πρωταγωνιστές σαπουνόπερων αλλά και μάχιμοι εισαγγελείς, επιχειρηματίες που γλύτωσαν από την καταιγίδα του «Lava Jato» (Γρήγορο Πλύσιμο), της πιο εκτεταμένης έρευνας για διαφθορά που πραγματοποιήθηκε ποτέ στη Βραζιλία, αλλά και μερικοί από τους πιο επιφανείς εκπροσώπους της βραζιλιάνικης σχολής ποδοσφαίρου.
Η επίσημη παρουσίαση του κόμματος έγινε πρόσφατα από τον γερουσιαστή Ντίας, ο οποίος είχε στο πλευρό του τον Σόυζα Φαρία – γνωστότερο τοις πάση ως Ρομάριο – έναν από τους καλύτερους επιθετικούς ποδοσφαιριστές όλων των εποχών και μέλος, σήμερα, της γερουσίας της Βραζιλίας. Οι Podemos δηλώνουν – κατά το πρότυπο του νεοεκλεγέντα προέδρου της Γαλλίας Εμανουέλ Μακρόν – πως δεν ανήκουν «ούτε στη δεξιά ούτε στην αριστερά» και, ακολουθώντας τα βήματα πολλών άλλων λαϊκιστικών, στην πλειονότητά τους, σχηματισμών, μιλούν κι αυτοί με τρόπο στομφώδη για περισσότερη δικαιοσύνη, για μάχη κατά της εγκληματικότητας και της διαφθοράς, για ισότητα και κοινωνική και φορολογική.
Ο Ντίας δεν έκρυψε ποτέ την αποστροφή του για το PT, το κεντροαριστερό Εργατικό Κόμμα που κυριάρχησε στην πολιτική σκηνή της χώρας τα τελευταία 15 χρόνια. Τάχθηκε επίσης ανοιχτά υπέρ της αποπομπής της Ντίλμα Ρούσεφ (όπως και ο Ρομάριο), επιθυμεί τη σύλληψη του Λούλα ντα Σίλβα ενώ σε μία από τις τελευταίες συνεντεύξεις του προσδιόρισε πως εμπνεύστηκε από ανάλογα κινήματα της Ευρώπης: μερικά στοιχεία, οπότε, από το ιταλικό Κίνημα Πέντε Αστέρων, κάποιες ομοιότητες με τους Podemos της Ισπανίας και ολίγον Μακρόν ή και από το ελληνικό Ποτάμι. Επισήμανε, ωστόσο, ότι «είμαστε διαφορετικοί γιατί δεν έχουμε κάποιο ιδεολογικό προφίλ, συμμετέχουμε στις μάχες κατά της διαφθοράς, υπερασπιζόμαστε τη δημοκρατία και είμαστε ιδιαίτερα δραστήριοι στο διαδίκτυο και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης».
Οι δημοσκοπήσεις δίνουν στους Podemos ποσοστό από 7% έως 8% αλλά δεδομένης της γενικευμένης ρευστότητας και της σχεδόν διαρκούς πολιτικής αναταραχής στη χώρα, κανένας δεν τολμά να προβεί σε προβλέψεις. Λόγω της αβεβαιότητας και της απογοήτευσης που κυριαρχούν, με τη βία να έχει πάρει εκρηκτικές διαστάσεις, το ποσοστό ανεργίας να είναι υψηλό και τις συλλήψεις πολιτικών και λοιπών κρατικών αξιωματούχων να συνεχίζονται, τα μεγάλα κόμματα κινούνται με ιδιαίτερη προσοχή. Γνωρίζουν ότι περιφρονούνται από την πλειονότητα των Βραζιλιάνων την ώρα που στους Podemos γνωρίζουν πως μεταξύ των πολλών υποψηφίων που θα λάβουν μέρος στις εκλογές, στο τέλος θα ξεχωρίσουν κυρίως τα μεγάλα ονόματα. Και αν ο Ρομάριο, αλλά και και ένας άλλος εξαιρετικός εκπρόσωπος των Καριόκας που ακούει στο όνομα Ροναλντίνιο, αποφασίσουν να συμμετάσχουν και επίσημα στη μάχη για την προεδρία, τότε δεν αποκλείεται το Podemos να βελτιώσει σημαντικά τα ποσοστά του και ν΄ αναδειχθεί σε κάθε άλλο παρά αμελητέα πολιτική δύναμη με την οποία θα πρέπει να συνομιλήσουν οι μελλοντικοί κυβερνητικοί συνασπισμοί.
Oσον αφορά το γεγονός ότι ο Ρομάριο έχει την τάση να αλλάζει κόμματα ιδιαίτερα συχνά, γεγονός το οποίο αποτελεί μειονέκτημα για έναν πολιτικό, αντισταθμίζεται από το ότι είναι πασίγνωστος και ιδιαίτερα αγαπητός μεταξύ των Βραζιλιάνων καθώς είναι ο δεύτερος ποδοσφαιριστής στην ιστορία της χώρας που σημείωσε 1.000 γκολ, μετά, φυσικά, τον θρυλικό Πελέ.
Παραμένει με λίγα λόγια ένας αστέρας ολκής. Του ποδοσφαίρου, σίγουρα. Γιατί όχι της πολιτικής;