Τη συνέντευξη Τύπου του Δημήτρη Γιαννακόπουλου, ο κόσμος του Παναθηναϊκού την περίμενε με αγωνία. Για να μάθει αν το μπάτζετ της επόμενης σεζόν θα μειωθεί – και πόσο. Αν υπάρχει περίπτωση, ο Νικ Καλάθης να συνεχίσει στην ομάδα. Αν θα παραμείνουν οι υπόλοιποι πρωτοκλασάτοι παίκτες. Αν αυτοί που θα αποκτηθούν, θα είναι επιπέδου Ευρωλίγκας. Αν ο Γιώργος Βόβορας θα είναι, οριστικά, ο νέος κόουτς. Είχαν την κρυφή ελπίδα ότι ο (πάντα απρόβλεπτος) ηγέτης της ΚΑΕ θα σάλπιζε τη μεγάλη αντεπίθεση, σε πείσμα της δύσκολης συγκυρίας και της λογικής των αριθμών – το έχει ξανακάνει. Τελικώς, άκουσαν αυτό που κατά βάθος φοβόντουσαν ότι θα πει.
Η απόφασή του να αποστασιοποιηθεί από τον μπασκετικό Παναθηναϊκό «οριστικά και αμετάκλητα» δεν ελήφθη εν θερμώ. Τους προηγούμενους μήνες, τόσο ο ίδιος όσο και ο στενός του συνεργάτης, Μάνος Παπαδόπουλος (που από τον Δεκέμβριο του 2014 κατέχει το 89,9% της ΚΑΕ), αναζητούσαν χορηγίες, νέες πηγές εσόδων, δεδομένα για την καινούργια, αχαρτογράφητη εποχή. Παραλλήλως, ο διευθυντής scouting, Νίκος Παππάς, διερευνούσε ποιοί παίκτες θα μπορούσαν να αποκτηθούν, και με ποιο κόστος. Το πόρισμα ήταν απογοητευτικό: η ομάδα του ορατού μέλλοντος δεν θα έχει καμία σχέση, όχι μόνο με τον «Εξάστερο» του Παύλου και του Θανάση, αλλά ούτε με τον Παναθηναϊκό του Δημήτρη, της τελευταίας οκταετίας.
Αυτή η «μνημονιακή» ομάδα θα μπορούσε να πρωταγωνιστήσει μόνο στο Τσάμπιονς Λιγκ της FIBA (γι’ αυτό και τέθηκε το ζήτημα), όμως μια τέτοια κίνηση θα έχει συνέπειες: στο ταμείο, αλλά και στο πρεστίζ του συλλόγου. Ακόμη κι αν κατακτήσει το τρόπαιο, όπως έκανε η ΑΕΚ το 2018, ο Παναθηναϊκός δεν θα ανήκει, πλέον, στην ελίτ του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Δεν θα μπορεί να προσελκύσει top παίκτες, ακόμη κι αν τους χρυσοπληρώσει. Οι κορυφαίες ομάδες του καιρού μας αγωνίζονται -χωρίς καμία εξαίρεση- στην Ευρωλίγκα. Με τα καλά της και τα στραβά της.
Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Ο Γιαννακόπουλος τζούνιορ δεν θέλει να συνδέσει το όνομά του με τέτοια παρακμή. Θα μπορούσε, βεβαίως, να εξηγήσει στους οπαδούς την κατάσταση και να τους ζητήσει να κάνουν υπομονή. Μια περίοδο χάριτος, μέχρι να περάσει η μπόρα. Δεν το έκανε, επειδή είναι πολλά αυτά που τον έχουν απογοητεύσει. Πολύ περισσότερο από το γεγονός πως η ομάδα του έχει να παίξει σε Φάιναλ-4 από το 2012, κι ότι θα χρειαζόταν να περιμένει πολύ ακόμη για να τη δει εκεί που ονειρεύεται.
Ο Δ. Γιαννακόπουλος αποχωρεί, επειδή νιώθει να παλεύει (και να ξοδεύει) για τον Παναθηναϊκό μόνος, προδομένος απ’ όλους.
– Τον Ιούλιο του 2019, παρουσιάζοντας το «PaoAlive», τόνιζε: «Στόχος δεν είναι μόνον τα 20 εκατομμύρια ευρώ. Αυτό είναι το μίνιμουμ. Στόχος είναι τα 30, τα 50, τα 100. Δεν μπορώ να φανταστώ ότι δεν θα μαζευτούν 20 εκατομμύρια ευρώ». Εξι μήνες αργότερα, εφέτος τον Ιανουάριο, είχαν συγκεντρωθεί… 762.810 ευρώ, και το ποσό αυτό δεν έχει αυξηθεί σημαντικά μέχρι σήμερα. Τα έδωσαν οι αφανείς Παναθηναϊκοί, οι μεροκαματιάρηδες, από το υστέρημά τους. Τα μεγάλα πορτοφόλια δεν άνοιξαν, κι ο Δημήτρης το πήρε προσωπικά. Επειδή εκείνος σηκώνει, χρόνια τώρα, το βάρος της χρηματοδότησης του μπάσκετ, αλλά και του Ερασιτέχνη. «Διαψεύστηκα οικτρά», ομολόγησε στη συνέντευξη Τύπου.
– Στην υπόθεση του Βοτανικού, η απογοήτευση ήταν ακόμη μεγαλύτερη. Η περυσινή συμφωνία, στην οποία πρωτοστάτησε, προέβλεπε την παραχώρηση της Λεωφόρου στον Δήμο Αθηναίων, με αντάλλαγμα τη δημιουργία (στον Βοτανικό) γηπέδων για το ποδόσφαιρο (28.000 θέσεων), το μπάσκετ (12.500 θέσεων) και για τα Τμήματα του Ερασιτέχνη (3.000 θέσεων), πισίνας, μουσείου του συλλόγου, γραφείων για τον Ερασιτέχνη, κ.ά. Αλλά, όπως ανακάλυψε προσφάτως, το σχέδιο άλλαξε και προβλέπει την κατασκευή μόνον ποδοσφαιρικού γηπέδου. Με τις ευλογίες της ΠΑΕ και την ανοχή (ή τη σύμπραξη) των οργανωμένων οπαδών.
Τώρα, η «ερώτηση του εκατομμυρίου» είναι αν η ομάδα μπάσκετ του Παναθηναϊκού μπορεί να ζήσει χωρίς τον Δ. Γιαννακόπουλο. Δηλαδή, μόνο με τα έσοδα από τη συμμετοχή της στην Basket League και την EuroLeague (ή το Basketball Champions League). Η απάντηση είναι «ναι, αλλά φτωχικά». Τα εγγυημένα έσοδα για την επόμενη σεζόν είναι τα περίπου τρία εκατομμύρια ευρώ από την παρουσία του στην Ευρωλίγκα (από αυτά, τα 2.500.000 ευρώ προέρχονται από το τηλεοπτικό του συμβόλαιο με τη NOVA) και το 1,5 εκατ. ευρώ που εισπράττει από την Cosmote TV για τη μετάδοση των αγώνων του στην Basket League. Πρόβλεψη για έσοδα από εισιτήρια δεν μπορεί να υπάρξει, λόγω κορονοϊού, ενώ το συνολικό ποσό από τις χορηγίες είναι ευθέως ανάλογο με τις προοπτικές της ομάδας. Λογικά, θα είναι μικρότερο από το εφετινό, που δεν ξεπερνούσε τα 2 εκατ. ευρώ (αν αφαιρέσουμε τη χορηγία της ΒΙΑΝΕΞ).
Σε περίπτωση που ο Παναθηναϊκός επέλεγε να αγωνιστεί στο Basketball Champions League, το τηλεοπτικό συμβόλαιο θα ήταν πολύ – πολύ μικρότερο, και οι χορηγοί πιο απρόθυμοι. Ο «Εξάστερος» θα έπαιρνε κάποιο μπόνους συμμετοχής από τη FIBA (που στη Γαλατάσαραϊ προσέφερε 350.000 ευρώ), όμως για να αντισταθμίσει τις απώλειες, θα έπρεπε να κατακτήσει το τρόπαιο, ώστε να εισπράξει το εκατομμύριο, που είναι το έπαθλο του BCL για τον θριαμβευτή της διοργάνωσης.
Αλλά, γιατί να κουραζόμαστε με νούμερα και λογαριασμούς; Από το 2012 μέχρι σήμερα, ο Δ. Γιαννακόπουλος έβαλε από την τσέπη του 62 εκατομμύρια ευρώ, κι ο Παναθηναϊκός Φάϊναλ-4 δεν είδε. Εύκολα καταλαβαίνει κανείς ποια θα είναι η δυναμική της ομάδας χωρίς οικονομική ενίσχυση από τον ιδιοκτήτη της.
Βεβαίως, το ερώτημα τίθεται και αντιστρόφως: Μπορεί ο Δ. Γιαννακόπουλος να ζήσει χωρίς τον Παναθηναϊκό; Είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς, πως αν σήμερα εμφανιζόταν ένας υποψήφιος αγοραστής με 25 εκατ. ευρώ στο χέρι, ο Δημήτρης θα του πουλούσε το ιερό οικογενειακό του κειμήλιο. Πως θα αντέχει να βλέπει την ομάδα που ταυτίστηκε με τους Γιαννακόπουλους να υποφέρει, ενώ εκείνος θα δίνει χρήματα στο βόλεϊ, κι όχι στο μπάσκετ. Πως αφήνει τον Παπαδόπουλο και τον Τριαντόπουλο να αποφασίσουν, αν ο Παναθηναϊκός θα παίζει στην Euroleague ή την Basketball Champions League. Και, κυρίως, πως αν το γήπεδο μπάσκετ «χωρέσει» στη Διπλή Ανάπλαση, δεν θα επιστρέψει… τρέχοντας να συνεχίσει το «έργο ζωής» του πατέρα και του θείου του.
Η σημειολογία της ημερομηνίας που ο 46χρονος επιχειρηματίας διάλεξε για να πει το «αντίο» -ανήμερα της 33ης επετείου της ενασχόλησης της οικογένειάς του με τον Παναθηναϊκό-, το βιντεάκι που τον προλόγισε, ο απολογισμός των πεπραγμένων τριών δεκαετιών, ενισχύουν την πεποίθηση πως -αυτή τη φορά- εννοούσε κάθε του λέξη. Η αποχώρησή του δεν είναι «μπλόφα». Ισως, όμως, να μην έχει μετρήσει ούτε ο ίδιος το… πράσινο αίμα που κυλά στις φλέβες του. Αυτό που πολλές φορές τον κράτησε στον Παναθηναϊκό όταν το μυαλό του, του έλεγε να φύγει.