Ένα τεράστιο όνομα, ένα σύμβολο του ιταλικού —σωστότερα: του ευρωπαϊκού— σινεμά, δεν είναι πια μαζί μας. Ο Πάολο Ταβιάνι, ο οποίος, μαζί με τον αδελφό του, Βιτόριο, άφησαν εποχή με τις ταινίες τους και υπήρξαν, τρόπον τινά, οι διάδοχοι του Ρομπέρτο Ροσελίνι και του Φεντερίκο Φελίνι, άφησε την τελευταία του πνοή στη Ρώμη, σε ηλικία 92 ετών.
Στον μακροχρόνιο βίο του, ο Πάολο Ταβιάνι δούλεψε ως σκηνοθέτης, σεναριογράφος, ηθοποιός και συγγραφέας. Ηταν το ένα «μισό» της ιταλικής πρωτοπορίας στα 70s: στα γνωστότερα έργα των αδελφών Ταβιάνι (ο Πάολο απεβίωσε το 2018) συμπεριλαμβάνονται το «Ο Σαν Μικέλε είχε έναν κόκορα», του 1972, το «Αλοζανφάν», το οποίο γυρίστηκε δυο χρόνια αργότερα με τους Μαρτσέλο Μαστρογιάνι, Λάουρα Μπέτι και Λέα Μασάρι, και βεβαίως το «Πατέρας Αφέντης,» του 1977, το οποίο βραβεύθηκε με τον Χρυσό Φοίνικα του Φεστιβάλ των Καννών.
Αεικίνητοι και πάντα δημιουργικοί, το 2012, οι αδελφοί Ταβιάνι βραβεύθηκαν με τη Χρυσή Αρκτο του Φεστιβάλ του Βερολίνου για το έργο τους «Ο Καίσαρας πρέπει να πεθάνει», στο οποίο έπαιζαν κρατούμενοι των φυλακών της Ρώμης.
Οπως ανέφερε η εφημερίδα La Repubblica, «οι αδελφοί Ταβιάνι συνεργάστηκαν με απόλυτη αρμονία, τόσο που ήταν αδύνατον να ξεχωρίσει κανείς τις σκηνές που γύρισε ο Πάολο από εκείνες του Βιτόριο» ενώ «κινήθηκαν με απόλυτη άνεση σε όλα τα είδη του κινηματογράφου: με έμπνευση από την επικαιρότητα, την Ιστορία (συχνά με μεταφορική σημασία) και τη λογοτεχνία».