Οι νεότεροι ίσως τον θυμούνται από το «Skyfall» (2012), στον χαρακτηριστικό ρόλο του επιστάτη της έπαυλης του Τζέιμς Μποντ. Μια γενιά πριν, είχε αφήσει την ερμηνευτική σφραγίδα του στο «Erin Brockovich» (2000) –ήταν άλλωστε η πέμπτη του υποψηφιότητα για Οσκαρ. Οι πιο παλιοί θα τον αγάπησαν και από το «Annie» (1982).
Ο Αλμπερτ Φίνεϊ όμως υπήρξε κάτι πολύ μεγαλύτερο, από τους ρόλους του με τους οποίους τον έμαθε και τον αγάπησε το ευρύτερο κοινό. Υπήρξε ένας γίγαντας του βρετανικού –και του παγκόσμιου– κινηματογράφου. Αυτός ο γίγαντας έφυγε από τη ζωή την Παρασκευή, σε ηλικία 82 ετών.
«Ο Αλμπερτ Φίνεϊ, 82 ετών, έφυγε εν ειρήνη ύστερα από μικρή ασθένεια με τους δικούς του ανθρώπους στο πλευρό του. Η οικογένεια ζητά να σεβαστούν τις ιδιωτικές αυτές στιγμές», ανέφερε η οικογένειά του.
Ο Φίνεϊ είχε τιμηθεί δύο φορές με BAFTA.
O Φίνεϊ στην ύστερη περίοδό του υπήρξε ιδανικός ερμηνευτής ρόλων του σεβάσμιου ή και σκληρού ηλικιωμένου. Επαιζε ρόλους ώριμου άνδρα ήδη από τη δεκαετία του 1980, όταν ήταν απλώς 40αρης. Ωστόσο υπήρξε ένας από τα πρώτα άγρια νιάτα του σινεμά.
Εκ των πρωταγωνιστών του περίφημου βρετανικού Free Cinema, ο γεννημένος το 1936 στο Μάντσεστερ, Αλμπι έκανε το πρωταγωνιστικό ντεμπούτο του με το «Saturday Night and Sunday Morning» (1960), υποδυόμενος έναν άνδρα που σχετίζεται με δύο γυναίκες.
Ακολούθησε μια σπουδαία καριέρα μισού και πλέον αιώνα. Πέρα από την ηθοποιία, σκηνοθέτησε το «Two For The Road» (1967) και το «Charlie Bubbles» (1967), όπου επίσης έπαιζε.
Το 1963 ο Φίνεϊ έπαιξε στο «Tom Jones» του Τόνι Ρίτσαρντσον –που τον είχε ως δευτεραγωνιστή του στο ντεμπούτο του στο «The Entertainer»– και κέρδισε την πρώτη του υποψηφιότητα για Οσκαρ.
Κάτι που λίγοι γνώριζαν είναι ότι σε αυτόν οφείλουμε το εμβληματικό «Εαν» (1968) του Λίντσεϊ Αντερσον. Ηταν η εταιρεία του Φίνεϊ, η Memorial Enterprises, που ανέλαβε την παραγωγή του «If» της ταινίας που αποτέλεσε σύμβολο της λεγόμενης «γενιάς της αμφισβήτησης».
H γοητεία του και το «γράψιμό του» στον φακό, υπήρξαν στοιχεία που τον ακολούθησαν σε όλη του την καριέρα –δεν υπήρξε ρόλος που δεν τον υπηρέτησε στο έπακρον.
Στη δεκαετία του 1970, πέρα από τον γάμο του με την υπέροχη Ανούκ Εμέ (ο δεύτερος από τους τρεις γάμους του – από τον πρώτο είχε αποκτήσει έναν γιο), ο Φίνεϊ μαγνήτισε το κοινό με τους ρόλους του, άλλοτε ως Εμπενίζερ Σκρουτζ στο «Scrooge» (1970) και άλλοτε ως Ηρακλής Πουαρό στο «Εγκλημα στο Οριεντ Εξπρές» (1974).
Οι επόμενες δεκαετίες υπήρξαν επίσης δημιουργικές με εξαιρετικά περάσματα. Στο «Annie», στο «The Dresser» (1983) του Πίτερ Γιέιτς και στο «Under the Volcano» (1985) ένα από τα τελευταία φιλμ του θρυλικού Τζον Χιούστον. Στο «Πέρασμα του Μίλερ» των αδελφών Κοέν το 1990. Αξιομνημόνευτη επίσης η συμμετοχή του στο «Big Fish» (2001) του Τιμ Μπάρτον και στο «The Bourne Ultimatum» (2007)
Και βεβαίως στο αντίο του, το «Skyfall» του Σαμ Μέντες.
Οπου κάποια στιγμή λέει στον 007 του Ντάνιελ Κρεγκ: «Ημουν έτοιμος πριν καν γεννηθείς, γιε μου»… Οντως ήταν.