Πέθανε σε ηλικία 53 ετών ο Σίνισα Μιχαΐλοβιτς, ο οποίος πάλεψε τα τελευταία χρόνια με τον καρκίνο.
Ο σέρβος πρώην ποδοσφαιριστής και προπονητής είχε συγκινήσει το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο μιλώντας για την μάχη του με τον καρκίνο ενώ δεν είχε σταματήσει να βρίσκεται στους πάγκους παρά την κατάσταση της υγείας του.
Ο Σίνισα είχε νικήσει δύο φορές την λευχαιμία και είχε επιστρέψει στον τελευταίο πάγκο της καριέρας του, αυτόν της Μπολόνια όπου έμεινε μέχρι τον Σεπτέμβριο.
Βοϊβοντίνα, Ερυθρός Αστέρας, Σαμπντόρια, Ρόμα, Ιντερ, Λάτσιο ήταν οι ομάδες που έπαιξε στην καριέρα του, ενώ ως προπονητής είχε τα ηνία των Κατάνια, Μπολόνια, Φιορεντίνα, Εθνική Σερβίας, Μίλαν, Τορίνο.
Ο Μιχαΐλοβιτς έπαιξε κάτι λιγότερο από 600 ματς με συλλόγους στην καριέρα του και πέτυχε 99 γκολ κυρίως με εκτελέσεις φάουλ, στις οποίες ήταν ένας από τους 2-3 καλύτερους όλων των εποχών. Πέρα από τεχνικός, υπηρέτησε την Εθνική Σερβίας και ως παίκτης πραγματοποιώντας 63 εμφανίσεις και σκοράροντας 10 φορές.
Πρωτάθλημα με την Βοϊβοντίνα, Κύπελλο Πρωταθλητριών και Διηπειρωτικό με τον Ερυθρό Αστέρα, πρωτάθλημα, κύπελλο, Super Cup Ιταλίας, Κύπελλο Κυπελλούχων, ευρωπαϊκό Super Cup με την Λάτσιο και πρωτάθλημα, κύπελλο, Super Cup ήταν οι τίτλοι που κατέκτησε στην Σερβία και την Ιταλία τις μοναδικές χώρες που αγάπησε και έπαιξε.
Σε μια εξομολογητική συνέντευξη δύο χρόνια πριν, ο σέρβος τεχνικός της Μπολόνια είχε μιλήσει για τη δυσκολότερη περιπέτεια της ζωής του, από την οποία είχε καταφέρει να βγει τότε νικητής εμπνέοντας παράλληλα πολλούς ανθρώπους που παλεύουν με την λευχαιμία. Τότε είχε πει:
«Δεν είμαι ένας από αυτούς που λένε ότι μετράει η συμμετοχή. Όχι, θέλω να κερδίζω. Με αυτήν την προσέγγιση μπήκα σε αυτήν τη μάχη, με αυτήν την επιθυμία να κερδίσω με κάθε κόστος, και ποτέ δεν σκέφτηκα την πιθανότητα να χάσω.
Από την αρχή, είπα στον εαυτό μου ότι δεν θα μπορούσα να χάσω αυτήν τη μάχη, για μένα και την οικογένειά μου. Έχω ένα τσεκ-απ κάθε τρεις μήνες, το πιο πρόσφατο ήταν στις 29 Οκτωβρίου ένα χρόνο μετά τη μεταμόσχευση και ήταν τέλειο.
Ήμουν ευαίσθητος και πριν, αλλά δεν… φαινόταν. Τώρα, αν θέλω να κλάψω, κλαίω. Κατάλαβα ότι όταν είσαι άρρωστος, σου επιτρέπονται όλα, να πεις ή να κάνεις, έχεις το δικαίωμα να μη σκέφτεσαι μην πληγώσεις τους άλλους. Σκεφτόμουν όμως: Γιατί να μην μπορώ να τα πω όλα και όταν θα είμαι καλά; Δεν βλέπω τη μητέρα μου από τα προηγούμενα Χριστούγεννα. Φέτος ελπίζω ότι θα πάω…»