Η αμερικανική πολιτική έχασε έναν σπουδαίο άνδρα, η ομογένεια έναν θρύλο, η Ελλάδα έναν φίλο και σύμμαχο. Ο Πολ Σαρμπάνης, πρώην γερουσιαστής του Μέριλαντ, ο οποίος υπερασπίστηκε με επιμονή τα θέματα του Ελληνισμού για 30 χρόνια στην αμερικανική Γερουσία, έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 87 ετών.
Την είδηση του θανάτου του ανακοίνωσε ο γιoς του και βουλευτής του Μέριλαντ Τζον Σαρμπάνης, λέγοντας: «O πατέρας μου, ο γερουσιαστής Πολ Σαρμπάνης, πέθανε ειρηνικά σήμερα το απόγευμα στη Βαλτιμόρη».
Ο Πολ Σαρμπάνης γεννήθηκε στο Σόλσμπερι του Μέριλαντ το 1933, γιος της Ματίνας και του Σπύρου Σαρμπάνη που είχαν μεταναστεύσει στις ΗΠΑ από τη Λακωνία και είχαν –τι άλλο;– εστιατόριο. Σπούδασε στο Πρίνστον και πήρε πτυχίο Νομικής από το Χάρβαρντ. Ξεκίνησε την πολιτική καριέρα του στα 30 του, κατέχοντας μια θέση στο πολιτειακό κοινοβούλιο, ενώ το 1970, σε ηλικία 37 ετών, εξελέγη ως Δημοκρατικός στο Κογκρέσο. Το 1976 διεκδίκησε και κέρδισε τη μία θέση του γερουσιαστή της Πολιτείας, την οποία κατείχε έως το 2007.
Σε αυτά τα 30 χρόνια είχε υπηρετήσει, μεταξύ άλλων, στην Επιτροπή Εξωτερικών Υποθέσεων της Γερουσίας, όντας μάλιστα ένας από τους πρωτεργάτες για την επιβολή του αμερικανικού εμπάργκο όπλων στην Τουρκία μετά την εισβολή στην Κύπρο.
Στη συγκεκριμένη επιτροπή, την πλέον σημαντική της Γερουσίας, συνεργάστηκε στενά με τον (νυν εκλεγμένο πρόεδρο των ΗΠΑ, τότε γερουσιαστή του Ντέλαγουερ) Τζο Μπάιντεν, με τον οποίο έκανε ένα δίδυμο που επηρέασε σε μεγάλο βαθμό την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ.
Σε μήνυμά του στα social media (και στα αγγλικά) για την απώλεια του Πολ Σαρμπάνη, ο Κυριάκος Μητσοτάκης εξέφρασε τη βαθιά του λύπη και τα συλλυπητήρια προς την οικογένεια του εκλιπόντος γράφοντας:
«Ο γερουσιαστής Πολ Σαρμπάνης ήταν μια εμβληματική προσωπικότητα της αμερικανικής πολιτικής και ένας σημαντικός υποστηρικτής των ελληνικών θεμάτων. Η Ελλάδα θα τον ευγνωμονεί πάντα».
Τον Πολ Σαρμπάνη αποχαιρέτησε και η Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου, κάνοντας λόγο για τη διαρκή στήριξη που παρείχε ο εκλιπών στις ελληνικές θέσεις μέχρι το τέλος και το γεγονός ότι ήταν πάντα εκεί όταν τον χρειαζόταν το έθνος μας.