Ο Νίκος Αλέφαντος δεν υπήρξε ο σπουδαιότερος έλληνας προπονητής, αλλά ήταν μακράν ο πιο γνωστός –ποιος άλλος κατάφερε να γίνει τραγούδι και να μπολιάσει τόσο εμφατικά τον δημόσιο λόγο με ατάκες-σήμα κατατεθέν του; Αυτός ο άνθρωπος, ένα φαινόμενο όπως τον είχαμε χαρακτηρίσει εδώ στο Protagon όταν πέρυσι έκλεισε τα 80 του, έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 81 ετών, όπως μετέδωσε το μεσημέρι της Τρίτης η ΕΡΤ1.
Ο Αλέφαντος αντιμετώπιζε το τελευταίο διάστημα προβλήματα με την υγεία του και απεβίωσε από καρδιακή προσβολή.
Ως ποδοσφαιριστής δεν υπήρξε κάτι το ιδιαίτερο –ως προπονητής όμως, υπήρξε ένα σύμβολο με μια καριέρα δεκαετιών και έχοντας περάσει από τον πάγκο των περισσότερων ομάδων από κάθε άλλον, συνήθως αναλαμβάνοντας τις πλέον δύσκολες αποστολές.
Γεννημένος στις 3 Ιανουαρίου του 1939 στην Αθήνα και μεγαλωμένος στα Εξάρχεια, ξεκίνησε να παίζει μεσοεπιθετικός στον τοπικό Αστέρα Εξαρχείων. Επειτα έπαιξε στην ΑΕ Χαλανδρίου, στον ΠΑΟ Ρουφ και στη μεγάλη του αγάπη τον Ολυμπιακό (σε έναν μόλις αγώνα πρωταθλήματος). Ακολούθησε ο Παναιγιάλειος, ο Πανελευσινιακό και ο Βύζαντα Μεγάρων, όπου το 1969, σε ηλικία 30 ετών, τερμάτισε την καριέρα του.
Ο Αστέρας Εξαρχείων ήταν και η πρώτη ομάδα που ανέλαβε ως προπονητής την ίδια χρονιά. Θα ακολουθούσε μια εντυπωσιακή σε διάρκεια, ποικιλία και εντάσεις προπονητική καριέρα.
Τον Ολυμπιακό τον ανέλαβε τρεις φορές (ανά μία δεκαετία: τέλη 1983, 1994 και 2004), ενώ υπήρξε προπονητής: στην ΑΕΚ, στον ΠΑΟΚ, στη Λάρισα, στον Ηρακλή, στον Πανιώνιο, στον Εθνικό Πειραιώς, στον ΟΦΗ, στην Καστοριά, στην Παναχαϊκή, στον Ιωνικό, στη Δόξα Δράμας, στην Κόρινθο, στον Απόλλωνα Καλαμαριάς, στην Προοδευτική και στον Εθνικό Αστέρα! Αρνητικό ρεκόρ στην ιστορία του ελληνικού (τουλάχιστον) ποδοσφαίρου αποτελεί η παραμονή του στην τεχνική ηγεσία του Φωστήρα για τρεις μόλις ώρες, το Σεπτέμβριο του 2002.
Πέρα άλλωστε από προπονητής, ο Αλέφαντος υπήρξε μια καλτ μορφή της ελληνικής δημόσιας σφαίρας, αγαπημένος των ΜΜΕ και όχι μόνο, για τον αυθόρμητο και ευρηματικό χαρακτήρα του –μνημειώδης η συνέντευξη που είχε δώσει στην Ελλη Στάη το 2004, όταν είχε χάσει την ευκαιρία να κατακτήσει το πρωτάθλημα με τον Ολυμπιακό και εγκατέλειψε πικραμένος την προπονητική, όχι όμως και τη δημοσιολογία. «Γιατί δεν βγαίνει ο κ. Δούρος στο τηλέφωνο. Βγες από την Κόρινθο να μιλήσεις με τον Αλέφαντο», είχε παρακαλέσει ενώπιον της ψύχραιμης κυρίας Στάη, η οποία με έναν τρόπο είχε κάνει την επιτυχία της χρονιάς.
«Τα πάντα όλα», «μάθε μπαλίτσα απ’ τον άρχοντα» υπήρξαν φράσεις του Αλέφαντου τόσο χαρακτηριστικές που μπήκαν στα χείλη των ποδοσφαιρόφιλων, των καλλιτεχνών, των πολιτικών, πέρα από καινοφανείς ποδοσφαιρικούς όρους που έμειναν: «μαντουμαδόρος», «πρεσαδούρα», «μαρκαδόρος» (αυτός που μαρκάρει) και τόσα άλλα, για τα οποία γράφεις βιβλίο. Ο ίδιος έγραψε δύο: Το «Από τη φτώχεια στην αναγνώριση» και το «Τα πάντα όλα».
Ηδη άλλωστε από το 1983, ο Αλέφαντος ήταν και τραγούδι: το λαϊκό μουσικό σχήμα «Τα παιδιά από την Πάτρα» είχε γράψει το τραγούδι «Γεια σου ρε Αλέφαντε, είσαι παλικάρι».
Η κηδεία του Νίκου Αλέφαντου θα γίνει το προσεχές Σάββατο 27 Ιουνίου στη 1 μ.μ. στο Α’ Νεκροταφείο Αθήνας. Οπως ανακοίνωσε η οικογένεια η σορός του θα τεθεί από τις 11 π.μ. σε λαϊκό προσκύνημα, ώστε πλην των συγγενών, να έχουν τη δυνατότητα όλοι οι φίλοι και οι θαυμαστές του να πουν το τελευταίο αντίο.