Εικόνα πρώτη. Στο «Σταντ ντε Φρανς» δεν πέφτει καρφίτσα. Δευτέρα βράδυ, 80.000 Γάλλοι γέμισαν ασφυκτικά το πέμπτο μεγαλύτερο γήπεδο της Ευρώπης για να παρακολουθήσουν από κοντά ένα διόλου «εμπορικό» ματς της εθνικής τους ομάδας με την Ελλάδα. Οι διεθνείς μας θα ζήλεψαν – είναι ανθρώπινο. Στο δικό τους, κρίσιμο παιχνίδι εναντίον της Ιρλανδίας, την περασμένη Παρασκευή, τα μισά καθίσματα της «Opap Arena», χωρητικότητας 32.000 θεατών, έμειναν κενά. Αλλά είναι αποφασισμένοι να κάνουν τους έλληνες φιλάθλους να αγαπήσουν, ξανά, την Εθνική τους. Φάνηκε και στα 104 λεπτά της αναμέτρησής τους με τους «Τρικολόρ». Αυτή η μέρα δεν θα αργήσει.
Εικόνα δεύτερη. Τρία τραγικά λάθη του Ντίνου Μαυροπάνου έχουν φέρει την Εθνική πίσω στο σκορ, και την έχουν υποχρεώσει να αγωνιστεί στο υπόλοιπο του παιχνιδιού (21 λεπτά συν τις καθυστερήσεις) με παίκτη λιγότερο. Είναι η στιγμή που οι ελπίδες σβήνουν, τα κουράγια τελειώνουν, και ο πανικός της συντριβής κάνει την εμφάνισή του. Αλλά, ενώ οι παίκτες του στοιχήματος αναζητούν τις αποδόσεις του 2-0, του 3-0, ή του 4-0, ο Γκουστάβο Πογιέτ δείχνει ξεκάθαρα, στην πράξη, ότι μια τιμητική ήττα από την καλύτερη ομάδα της Ευρώπης δεν του αρκεί. Βγάζει έναν αμυντικό χαφ (Σιώπης), βάζει έναν επιθετικό (Φούντας) και συνεχίζει με τρεις στην άμυνα. Η Ελλάδα φτάνει στην αντίπαλη περιοχή τρεις φορές, με καλές προϋποθέσεις. Οταν η αποστολή της είχε γίνει ακατόρθωτη, πλέον, η ομάδα έδειξε τον χαρακτήρα της με ακόμη πιο εμφατικό τρόπο. Στο 102’, δυο λεπτά πριν από τη λήξη, οι αποκαμωμένοι από το αδιάκοπο τρέξιμο διεθνείς μας κέρδισαν κόρνερ και βγήκαν μπροστά. Ολοι, εκτός από τον γκολκίπερ. Πίστευαν στο «θαύμα» μέχρι το τέλος.
Εικόνα τρίτη. Ο ισπανός διαιτητής, Λαόθ, σφυρίζει για τελευταία φορά (στο ματς και στην καριέρα του), και οι έλληνες παίκτες σωριάζονται στο χορτάρι. Απογοητευμένοι, που έχασαν ένα παιχνίδι «χαμένο από χέρι». Από τη δευτεραθλήτρια Κόσμου, Γαλλία. Στο ίδιο γήπεδο που, τον περασμένο Μάρτιο, η Ολλανδία ηττήθηκε με «τεσσάρα». Αυτό δείχνει φιλοδοξία, αυτοπεποίθηση, φιλότιμο – στοιχεία τα οποία έλειπαν από την Εθνική για πολλά χρόνια.
Εικόνα τέταρτη. Πριν φύγουν για τα αποδυτήρια, οι διεθνείς μας κατευθύνονται προς το πέταλο που φιλοξένησε τους (περίπου) χίλιους έλληνες θεατές, και τους χειροκροτούν. Εκείνοι ανταποδίδουν με ενθουσιασμό. Νιώθουν πως η ομάδα της χώρας τους, τους εκπροσώπησε σε αυτό το δύσκολο ματς με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, κι ας μην πήρε ούτε τον βαθμό της ισοπαλίας. Η Εθνική επιστρέφει από το Παρίσι με ψηλά το κεφάλι, υπερήφανη για την προσπάθεια.
Εικόνα πέμπτη. Ο Ντίνος Μαυροπάνος αποχωρεί από τον αγωνιστικό χώρο με βήματα βαριά, έχοντας αντικρίσει την κόκκινη κάρτα του διαιτητή. Πριν αφήσει την ομάδα του με 10 παίκτες, έχει κάνει ένα αχρείαστο, άτσαλο μαρκάρισμα στον Γκριεζμάν, σε στιλ… καρατέκα, που έδωσε στον Εμπαπέ το δικαίωμα να στήσει την μπάλα στην άσπρη βούλα. Σαν να μην έφτανε αυτό, γίνεται η αιτία να επαναληφθεί η εκτέλεση πέναλτι (και να πάει στράφι η υπέροχη απόκρουση του Οδυσσέα Βλαχοδήμου), επειδή βιάστηκε να μπει στην περιοχή προτού ο γάλλος σούπερ-σταρ σουτάρει προς την ελληνική εστία. Ετσι επιτεύχθηκε το μοναδικό γκολ της αναμέτρησης, στο 55’. Είναι απαρηγόρητος, γιατί «πρόδωσε» τους συμπαίκτες του για δεύτερη φορά. Οπως πριν από δυο χρόνια στην ήττα από τη Σουηδία, που μηδένισε τις ελπίδες της Εθνική μας να προκριθεί στο Μουντιάλ. Ο 25χρονος στόπερ της Στουτγκάρδης είναι το τραγικό πρόσωπο της βραδιάς. Αλλά συμβαίνουν αυτά στο ποδόσφαιρο. Ο Ουπαμεκανό, που χθες έπαιζε στην απέναντι περιοχή, έχει κάνει πολύ χειρότερες «γκάφες», κι ας κοστίζει 45 εκατ. ευρώ.
Το ματς στο Παρίσι δεν ήταν για να μαζέψουμε βαθμούς -θα χρειαζόταν, το σύμπαν να συνωμοτήσει υπέρ μας-, αλλά για να μετρήσουμε δυνάμεις. Αν καταφέραμε να κάνουμε την πρώτη ευρωπαϊκή δύναμη να ανησυχεί για τη νίκη της μέχρι το τελευταίο λεπτό των καθυστερήσεων, γιατί να μην ελπίζουμε σε κάτι περισσότερο στα δυο παιχνίδια με τους Ολλανδούς το Φθινόπωρο;
Θα το παλέψουμε. Ακόμη κι αν δεν φτάσουμε στο Euro 2024 από τον δρόμο των προκριματικών, θα έχουμε και δεύτερη ευκαιρία μέσω του Nations League. Προς το παρόν, ας μείνουμε σε αυτό: με τη βοήθεια του ουρουγουανού προπονητή της, η Εθνική μας βρήκε, επιτέλους, τη χαμένη της αξιοπρέπεια.