«Θα ήθελα να συναντήσω τον Κερτ Κομπέιν για να τον βοηθήσω, γνώρισα την Τζάνις Τζόπλιν αλλά ήταν αυτοκαταστροφική, όμως η Τέιλορ Σουίφτ δουλεύει σκληρά και δίνει λεφτά σε φιλανθρωπίες» – αυτές είναι μερικές ατάκες της Πάτι Σμιθ στη συνέντευξη που της πήρε η Corriere della Sera. Ισως θα ξένιζε κάπως στους δικούς μας φίλους της ροκ το πώς η 77χρονη τραγουδοποιός, τραγουδίστρια και ποιήτρια, με σημαντικό ίχνος στον χώρο, αναφέρθηκε τόσο στους «καταραμένους» του παρελθόντος όσο και στη σύγχρονη ποπ.
Η κουβέντα ξεκίνησε με αναφορές στη σχέση της Σμιθ με την Ιταλία. Είπε ότι γνώρισε την Ιζαμπέλα Ροσελίνι και πήγαν βαρκάδα με γόνδολα λίγο πριν από τις συναυλίες που είχε δώσει στην Μπολόνια και στη Φλωρεντία το 1979. Τώρα θα δώσει κάποιες άλλες, ενώ μετέβη και στη Μόστρα – αυτό, εξάλλου, ήταν και η αφορμή της συνέντευξης.
Μάλιστα η Σμιθ ανέφερε ότι τότε, το 1979, «δεν υπήρχαν ροκ συναυλίες στην Ιταλία», κάτι λανθασμένο 100% (οι συναυλίες του Ντε Αντρέ, λόγου χάρη, κυκλοφόρησαν σε LP την ίδια χρονιά). Θεωρεί κιόλας ότι εκείνες οι εμφανίσεις της συνιστούσαν «και πολιτικά και καλλιτεχνικά γεγονότα», αν και την ίδια εποχή, και νωρίτερα ακόμη, ο Ντάριο Φο έδινε θεατρικές παραστάσεις στους δρόμους και όλη η Ιταλία ήταν πολιτικοποιημένη σε βαθμό… κακουργήματος («Μολυβένια χρόνια» ονομάστηκαν, επειδή μιλούσαν και τα όπλα).
Η Corriere, ίσως από αβρότητα, δεν θέλησε να επιμείνει ή να διορθώσει, έτσι πέρασε γρήγορα στο σήμερα: «‘‘Δεν είσαι ο Ντίλαν Τόμας, δεν είμαι η Πάτι Σμιθ’’ τραγουδάει η σούπερ σταρ Τέιλορ Σουίφτ» ήταν η ερώτηση, με αποσιωπητικά που γύρευαν μια κάποια απάντηση.
«Με εξέπληξε στέλνοντάς μου ένα πολύ σεβαστό μήνυμα. Είπε ότι θα με έβαζε σε ένα από τα τραγούδια της. Ηταν ωραία και στοργική. Εξομολογήθηκε ότι της άρεσε το ‘‘Because the Night’’ (τη θρυλική επιτυχία της Σμιθ), που συνέθεσα με τον Σπρίνγκστιν, όπως και το βιβλίο μου ‘‘Just Kids’’» είπε η Σμιθ.
Η Corriere, όμως, επανέρχεται: «Η Σουίφτ είναι το αντίθετό σου». Και η Σμιθ εξηγεί: «Είμαστε διαφορετικά πρόσωπα του πολιτισμού μας. Πριν από λίγο καιρό ήμουν στην Ευρώπη, σε ένα φεστιβάλ με 30.000 θεατές, με τον ίδιο εξοπλισμό που χρησιμοποιούσα τη δεκαετία του ’70. Σήμερα οι παραστάσεις είναι γιγάντιες. Ομως η Τέιλορ εργάζεται σκληρά και δωρίζει πολλά χρήματα για καλούς σκοπούς». Οι σημερινές αγαπημένες καλλιτέχνιδες της Σμιθ, όπως είπε ερωτηθείσα, είναι οι Μπίλι Αϊλις και Λάνα Ντελ Ρέι.
«Στόχος μου ήταν να ανοίξω τον δρόμο για τις γυναίκες, τους νέους καλλιτέχνες, τα παιδιά κάθε φύλου και σεξουαλικού προσανατολισμού. Κάντε τους ανθρώπους να νιώσουν ότι αν έχουν ένα όραμα, μπορούν να το πραγματοποιήσουν, όσο φτωχοί ή περιθωριοποιημένοι και αν ήταν». Αυτά, είπε, έλεγαν πάντα τα άλμπουμ της. «Δεν είχαν μεγάλη εμπορική επιτυχία, όμως απεκόμισα κάτι πολύ πιο πολύτιμο. Προτιμώ να κάνω δουλειές που έχουν θετική επιρροή στους άλλους, παρά να κερδίσω πολλά χρήματα. Πάντα θεωρούσα τον εαυτό μου σκληρά εργαζόμενο. Ως νέα, στο εργοστάσιο και στο βιβλιοπωλείο. Επαιζα και στον δρόμο. Οι περισσότεροι φίλοι μου έχουν πεθάνει. Εχω πολλές αναμνήσεις. Μου λείπει ο σύζυγός μου Φρεντ, ο αδελφός μου κ.ά., και εκτιμώ τον χρόνο που πέρασα μαζί τους».
Η κουβέντα γύρισε στα προσωπικά: «Νιώθεις μόνη;» Η Σμιθ απάντησε ως εξής: «Οχι. Είμαι τυχερή που έχω νέους φίλους, καλούς και πιστούς, σε όλον τον κόσμο. Δεν βαριέμαι, προσπαθώ πάντα να είμαι απασχολημένη. Μένω μόνη μου, τα παιδιά μου έχουν μεγαλώσει. Θεωρώ τον εαυτό μου συγγραφέα. Χρειάζομαι μόνο ένα σημειωματάριο, ένα στυλό, τη φαντασία και τη μνήμη μου. Οταν παίζω, απελευθερώνω όλη την ενέργειά μου στη σκηνή, ακόμα και σήμερα, στα 77 μου».
Υπάρχουν ωστόσο και περιορισμοί. «Δεν κινούμαι όπως παλιά, δεν φαίνομαι ίδια, αλλά είμαι ακόμα εγώ. Στην περιοδεία μου τραγούδησα το “Smells Like Teen Spirit” ως φόρο τιμής στον Κερτ Κομπέιν. Ξέρω για τι μιλάει, και ερμηνεύω αυτό το τραγούδι συναισθηματικά και σωματικά σαν να είμαι 25 χρόνων. Ηθελα να τον γνωρίσω, ήμουν μεγαλύτερή του και καταλάβαινα τον πόνο του».
Ακολούθησαν οι αναμνήσεις της Σμιθ από την Τζόπλιν και άλλους «καταραμένους» ροκάδες. «Ημουν 24, εκείνη 27. Περάσαμε χρόνο μαζί, όμως δεν ανήκε στον κόσμο μου. Ηταν εξαιρετική ερμηνεύτρια, αστεία, της άρεσε να πίνει. Η Τζάνις δεν αυτοκτόνησε εσκεμμένα, ούτε ο Τζίμι Χέντριξ και ο Τζιμ Μόρισον. Υπέφεραν από τη δύναμη των ναρκωτικών και της κακής παρέας. Εγώ δεν υπήρξα ποτέ μου αυτοκαταστροφική».
Το φινάλε της συνέντευξης της Πάτι Σμιθ στο μιλανέζικο Μέσο ήταν μια δήλωση ικανοποίησης για τη δουλειά της, η οποία «έχει εμπνεύσει πάρα πολλούς ανθρώπους». Εδωσε, μάλιστα, την υπόσχεση ότι θα συγγράψει ένα βιβλίο για τα παιδικά χρόνια της και θα εκδώσει και άλλη ποιητική συλλογή. Και σε συναυλίες, φυσικά, θα εμφανιστεί, «εφόσον έχω την υγεία μου», όπως είπε.