Παρασκήνιο από το τέταρτο φόρουμ της Ευρωπαϊκής Πολιτικής Κοινότητας που έγινε στο «ανάκτορο του Τσόρτσιλ» με τη συμμετοχή του πρωθυπουργού της Ελληνικής Δημοκρατίας Κυριάκου Μητσοτάκη είχε η Washington Post. Αναφέρθηκε με θετικό τρόπο στη δέσμευση του νέου πρωθυπουργού της Βρετανίας, Κιρ Στέρμερ, «να διορθώσει τα πράγματα» με την Ευρωπαϊκή Ενωση στο πλαίσιο της νέας πολιτικής προσέγγισης, άνευ επανεντάξεως όμως.
Οπως διακήρυξε ο ίδιος ο Στάρμερ, «θέλουμε να συνεργαστούμε με όλους σας για να επαναφέρουμε τις σχέσεις μας, για να ανακαλύψουμε ξανά το κοινό μας ενδιαφέρον και για να ανανεώσουμε τους δεσμούς εμπιστοσύνης και φιλίας». Πολλές οι φωτογραφίες, πολλές οι διμερείς συναντήσεις στο περιθώριο της συνεδρίασης, όλα έμοιαζαν με αγώνα ταχύτητας, έγραψαν οι Αμερικανοί, «όμως ο Στάρμερ κέρδισε πόντους για την προσπάθειά του». Το Μέσο της Ουάσινγκτον ανέφερε ότι και οι Ευρωπαίοι επιδοκίμασαν τη στάση του Στάρμερ.
«Ο γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν είπε στα media ότι αυτή είναι μια μεγάλη ευκαιρία για επαναφορά, ο ισπανός πρωθυπουργός Πέδρο Σάντσεθ δήλωσε ότι προσδοκά πολλά για μια νέα σχέση με τη Βρετανία και ο ιρλανδός ηγέτης Σάιμον Χάρις ανέφερε ότι χαίρεται να βλέπει τη Βρετανία να επιθυμεί στενότερη σχέση με την Ευρώπη. Φυσικά, το Brexit συνέβη, και τα σημάδια του είναι ορατά, ιδιαιτέρως η παράνομη μετανάστευση».
Πέρα από τις διακηρύξεις περί συνεργασίας Βρετανίας και Ευρωπαϊκής Ενωσης για το θέμα και περί οικονομικής βοήθειας 109 εκατ. δολαρίων στην Αφρική και στη Μέση Ανατολή προς αντιμετώπιση των λόγων της παράνομης μετανάστευσης, «ο Στάρμερ δεν ανέφερε τίποτα για τους ανθρώπους που διασχίζουν τη Μάγχη με μικρά σκάφη, προερχόμενοι από τη Γαλλία».
Οι Αμερικανοί έγραψαν ότι ο βρετανός πρωθυπουργός «δεν θέλει Ρουάντες βέβαια, όμως απαιτείται κάποια συμφωνία με τη Γαλλία» και ανέφεραν ότι ο Μακρόν, ο επινοήσας το συγκεκριμένο φόρουμ γνωριμίας των γειτόνων της ΕΕ με το κλαμπ των Βρυξελλών, όταν ρωτήθηκε σχετικώς απέφυγε να απαντήσει με σαφήνεια, λέγοντας απλώς ότι «ξέρει την κατάσταση, την έχει βελτιώσει και κάνει ό,τι μπορεί».
Οι Αμερικανοί απέδωσαν στον Μακρόν τα εύσημα για την έμπνευσή του να γεννήσει ένα φόρουμ συνομιλιών άνευ πρακτικού αντικρίσματος, αλλά δεν του χαρίστηκαν: «Η ικανότητα του Μακρόν να κατευθύνει την Ευρώπη προς μεγαλύτερη συνεργασία, ώστε να επιβεβαιωθεί ο ίδιος ως de facto ηγέτης της Γηραιάς Ηπείρου, περιορίστηκε από τις συνεχόμενες ήττες του κόμματός του στις ευρωεκλογές και στις γαλλικές βουλευτικές εκλογές».
Το υπόλοιπο άρθρο της Post αφιερώθηκε στις τριβές εντός της Ευρωπαϊκής Ενωσης για το θέμα του ούγγρου πρωθυπουργού Βίκτορ Ορμπαν που αφορά και τις ΗΠΑ: «Χρησιμοποιεί την εκ περιτροπής προεδρία του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ενωσης ως πρόσχημα για ταξίδια στη Μόσχα, στο Πεκίνο και στη Φλόριντα, λέγοντας ότι κινείται στο πλαίσιο ειρηνευτικής αποστολής». Το μέσο της Ουάσινγκτον ενοχλήθηκε από τη βεβαιότητα του Ορμπαν ότι ο Τραμπ θα ξαναγίνει πρόεδρος, αλλά και από τις δηλώσεις του Τζέι Ντι Βανς που ο Τραμπ διάλεξε για αντιπρόεδρό του.
«Ο Βανς, όπως και ο Τραμπ, φαίνεται να πιστεύει ότι η Δύση έχει μεγαλοποιήσει την απειλή που συνιστά ο ρώσος πρόεδρος Βλαντίμιρ Πούτιν. Δεν νομίζω ότι ο Πούτιν αποτελεί υπαρξιακή απειλή για την Ευρώπη δήλωσε ο Βανς στη Διάσκεψη Ασφαλείας του Μονάχου τον Φεβρουάριο. Και στο βαθμό που είναι, συνέχισε, δείχνει ότι η Ευρώπη πρέπει να αναλάβει έναν πιο επιθετικό ρόλο στη δική της ασφάλεια.
»Ετσι στους διαδρόμους του φόρουμ οι ηγέτες πιθανότατα συζήτησαν κατ’ ιδίαν μεταξύ τους τι μπορεί να σημαίνει μια δεύτερη κυβέρνηση Τραμπ για την Ευρώπη. Είναι σίγουρα επιφυλακτικοί απέναντι στον πρώην πρόεδρο των ΗΠΑ, και δεν λένε το όνομά του δημοσίως. Μόνο ο Βολοντίμιρ Ζελένσκι της Ουκρανίας είπε ότι δεν φοβάται τυχόν δεύτερη προεδρία Τραμπ».
Και το ρεπορτάζ της Post έκλεισε ως εξής: «Το φόρουμ ήταν τέλεια ευκαιρία για τον Στάρμερ να γυρίσει σελίδα ύστερα από τις κυβερνήσεις των Τόρις που συχνά πολέμησαν και υποτίμησαν την Ευρωπαϊκή Ενωση. Οι αναλυτές πιθανολογούν ότι ο Στάρμερ θα διευρύνει τον όρο ‘‘συνεργασία στην ασφάλεια’’ ώστε να συμπεριλάβει και τους τομείς της ενέργειας, του κλίματος, της Τεχνητής Νοημοσύνης και της μετανάστευσης, θα ακυρώσει τη βλακωδώς ανταγωνιστική πολιτική των Τόρις, όμως δεν θα επακολουθήσει και την ευρωπαϊκή πολιτική του Τόνι Μπλερ, της δεκαετίας του ’90».