Το παραλήρημα του Ραζβάν Λουτσέσκου στην αίθουσα Τύπου της Τούμπας ήταν αντάξιο του συγκλονιστικού αγώνα (ΠΑΟΚ – Πανιώνιος 4-2), που προηγήθηκε. «Κανείς από την Αθήνα δεν μας θέλει νικητές. Εχουν στρατηγική απέναντί μας. Δημιουργούν καταστάσεις εναντίον μας, για να συνεχίσουν όσα κάνουν εδώ και χρόνια… Δεν μίλησα μετά το παιχνίδι με τον Αρη, όταν δεχθήκαμε γκολ οφ-σάιντ, όμως σε κάθε ματς παλεύουμε για να ξεπεράσουμε αυτές τις καταστάσεις».
Ο ρουμάνος προπονητής του ΠΑΟΚ είπε κι άλλα, πολλά. Αλλά, αυτό ήταν το ρεζουμέ των δηλώσεών του: η αγαπημένη θεωρία των ΠΑΟΚτσήδων, ότι πίσω από όλα τα δεινά της ομάδας τους κρύβεται κάποια συνωμοσία του αθηνοκεντρικού κράτους. Βρισκόταν, προφανώς, σε σύγχυση. Διότι, βεβαίως και είχε αναφερθεί στη διαιτησία (και) μετά το ισόπαλο ντέρμπι της Θεσσαλονίκης, την περασμένη Κυριακή. «Δείξτε μου ένα λάθος υπέρ μας», είχε προκαλέσει τους εκπροσώπους του Τύπου. Την επόμενη μέρα δημοσιεύθηκε ο σχετικός κατάλογος, μετο περιλάλητο χέρι του Βιεϊρίνια στην κορυφή του.
Ποιος καταδιώκει, σήμερα, τον ΠΑΟΚ; Η κεντρική εξουσία, με την οποία ο Ιβάν Σαββίδης διατηρεί άριστες σχέσεις; Η ΕΠΟ, που διοικείται από τον «δικό του άνθρωπο» (όπως έχει χαρακτηρίσει ο Ιβάν τον Βαγγέλη Γραμμένο); Η Κεντρική Επιτροπή Διαιτησίας των ιβήρων αρχιδιαιτητών; Ο διαιτητής του ΠΑΟΚ – Αρης, που ήταν Νορβηγός; Ο άρχοντας του παλιού συστήματος, Ολυμπιακός, που τώρα πια δεν του δίνουν πέναλτι ούτε όταν προηγείται με 4-0 (στο ματς με τον ΟΦΗ);
Ο αόρατος εχθρός του ΠΑΟΚ είναι το άγχος του. Η αδημονία του να κατακτήσει έναν τίτλο που κυνηγά εδώ και 34 χρόνια. Ο φόβος του, καθώς η μέρα της λύτρωσης πλησιάζει, ότι στο τέλος κάτι μπορεί να συμβεί και να μείνει, πάλι, με άδεια χέρια, όπως πέρυσι. Ο ΠΑΟΚ «την πάτησε» με τον Αρη, επειδή οι παίκτες του εκνευρίστηκαν. Συνάντησαν δυσκολίες που δεν τις περίμεναν, και έχασαν την ψυχραιμία τους. Και χθες (Τετάρτη) έφτασε στο χείλος του αποκλεισμού από το Κύπελλο, γιατί με 22 τελικές προσπάθειες, 18-0 στα κόρνερ και 75%-25% κατοχή μπάλας (μέχρι το 83′) πέτυχε μόλις ένα γκολ. Ενώ ο Πανιώνιος, σκόραρε για δεύτερη φορά -στην αρχή της παράτασης- στην τρίτη του ευκαιρία.
Αντί να τα βάλει με την αστοχία (ή την κακοτυχία) των παικτών του, που έχασαν τα… άχαστα, ο Λουτσέσκου προτίμησε να ανακαλύψει, πάλι, κάποια σκοτεινή μεθόδευση σε βάρος της ομάδας του. Η τιμωρία του με πρόστιμο 28.000 ευρώ, τον περασμένο Οκτώβριο, για τις δηλώσεις του σε ρουμανικό ΜΜΕ («Ημασταν πρωταθλητές, μόνο στη Γερμανία του Χίτλερ έγιναν αυτά!»), δεν τον συνέτισε. Παρότι θα γνωρίζει, ασφαλώς, ότι ο σχετικός κανονισμός προβλέπει ποινή απαγόρευσης εισόδου σε αθλητικούς χώρους, σε περίπτωση υποτροπής. Ισως γι’ αυτό να τόνισε στο τέλος: «Δεν πιστεύω ότι υπάρχουν διαιτητές που παίζουν προκατειλημμένα εναντίον μας». Κάτι που αναιρεί όσα, προηγουμένως, είχε πει.
Δεν του έφταιγε μόνον ο διαιτητής, αλλά και ο Πανιώνιος. «They wanted to fuck us», ωρυόταν μετά τον αγώνα στο flash interview. Ηταν έξαλλος, που οι αντίπαλοι έπαιξαν σκληρά και έπεφταν κάτω για να κερδίσουν χρόνο. Λησμόνησε, φαίνεται, τι έκανε η «δική του» Ξάνθη επί των ημερών του. Τώρα είναι προπονητής μιας μεγάλης ομάδας και απαιτεί από τις μικρομεσαίες να υποκύπτουν στη μοίρα τους, όταν αντιμετωπίζουν τον (ανώτερο) ΠΑΟΚ.
Ναι, ο διαιτητής (Μανώλης Σκουλάς) έκανε «χοντρά» λάθη. Δεν έδωσε πέναλτι υπέρ του ΠΑΟΚ, σε τράβηγμα του Κρέσπο την ώρα που ετοιμαζόταν να σκοράρει. Δεν απέβαλε τον Καμαρά, του Πανιωνίου, όταν έριξε «σκαριά» σε αντίπαλό του με προφανή σκοπό να τον τραυματίσει. Αλλά, από την άλλη, δεν είδε το επιθετικό φάουλ του Ακπόμ στον Κότνικ, στη φάση του τρίτου γκολ του ΠΑΟΚ. Και «σφύριξε» ένα πέναλτι -αυτό που έκρινε την πρόκριση, στο 118′ της παράτασης- το οποίο θα δίσταζε να δώσει ακόμη και ο Γιώργος Σαββίδης.
Ο Λουτσέσκου θα είχε απόλυτο δίκιο, εάν έλεγε πως αυτός ο άνθρωπος δεν κάνει για ρέφερι. Το καταλαβαίνεις από την τελευταία φάση του αγώνα – δεν χρειάζεται να έχεις δει κι άλλη. Η παράβαση(;) του Μανθάτη γίνεται μπροστά στα μάτια του. Στην αρχή αποφασίζει να συνεχιστεί το παιχνίδι, γυρίζοντας την πλάτη, όμως σε δευτερόλεπτα επιστρέφει για να δώσει πέναλτι. Κάτι θα του είπε η βοηθός στο ακουστικό του. Αλλά, τι σόι διαιτητής είναι αυτός που εμπιστεύεται κάποιον άλλον, που βρίσκεται πολύ πιο μακριά, περισσότερο από τα μάτια του; Τι σόι διαιτητής είναι αυτός που «σφυρίζει» τη λήξη του αγώνα, ενώ η μια ομάδα (Πανιώνιος) αρνείται να παίξει τα δυο τελευταία λεπτά του;
Κρίμα που συνέβησαν όλα αυτά, σε ένα ματς το οποίο θα αργήσει να ξεχαστεί: με συναρπαστική διακύμανση του σκορ (1-0, 1-1, 2-1, 2-2, 3-2, 4-2), έξι γκολ κι ένα δοκάρι, πολλές χαμένες ευκαιρίες, σκληρές μονομαχίες, 13 κίτρινες κάρτες, αποβολή και πρόκριση που κρίθηκε στην παράταση. Χθες ο Λουτσέσκου θα έπρεπε να διαφημίζει τον χαρακτήρα της ομάδας του, το πώς οι παίκτες του κέρδισαν ένα παιχνίδι που (στο 2-2) έμοιαζε χαμένο. Αντ’ αυτού, προτίμησε να διηγηθεί… το παραμύθι με τον κακό λύκο (της Αθήνας).