Φαβορί υπάρχει, και είναι η Κροατία. Εκείνη, Νο 18 στην πιο πρόσφατη κατάταξη της FIFA (Οκτώβριος 2017). Εμείς, Νο 47. Είκοσι εννέα θέσεις πιο χαμηλά. Εκείνη, θα παρατάξει επιθετικούς της Γιουβέντους, της Ιντερ, της Μίλαν και της Νάπολι, μέσους της Ρεάλ και της Μπαρτσελόνα, αμυντικούς της Ατλέτικο Μαδρίτης, της Λίβερπουλ και της Ντινάμο Κιέβου, τερματοφύλακα της Μονακό. Εμείς, δεν διαθέτουμε τέτοιες… πολυτέλειες. Επιπλέον, μετράμε ζημιές. Ο Σωκράτης Παπασταθόπουλος πονάει αλλά μάλλον παίζει, ο Βασίλης Τοροσίδης μάλλον όχι, ο Μάνταλος είναι με πατερίτσες. Ο top αμυντικός μας, Κώστας Μανωλάς, τιμωρήθηκε σκανδαλωδώς για κάτι που κάνουν διαρκώς όλοι οι παίκτες σε όλο τον Κόσμο. Μέχρι και το κρύο αίμα του Μίχαελ Σκίμπε «έβρασε» από αγανάκτηση.
Τα εισιτήρια που βγάλαμε για το Ζάγκρεμπ θα ήταν πεταμένα λεφτά, εάν στους αγώνες νικούσαν πάντοτε οι ακριβότερες ομάδες ή οι πιο φημισμένοι ποδοσφαιριστές. Αλλά, δεν πάει έτσι. Αυτό το μάθημα η Εθνική μας το έχει διδάξει αμέτρητες φορές στο παρελθόν. Ιδίως σε παιχνίδια σαν το αποψινό (Πέμπτη, 21:45, ΣΚΑΪ και Cosmote TV), όπου το διακύβευμα είναι τόσο μεγάλο: ένα εισιτήριο για το Παγκόσμιο Κύπελλο της Ρωσίας (2018). Σε τέτοιες μάχες, αναμετρώνται χαρακτήρες και αντοχές. Το ταλέντο περνά σε δεύτερη μοίρα.
Τα παιχνίδια «χωρίς αύριο» είναι η εθνική μας σπεσιαλιτέ. Εχουμε κερδίσει πολλά τέτοια τα τελευταία χρόνια. Μπαράζ, ή σαν μπαράζ. Στη Ρουμανία το 2013, στην Ουκρανία το 2009 (με τον Βασίλη Πλιάτσικα απέναντι στον Σεβτσένκο, τον Γιαρμολένκο και τον Τίμορτσουκ), στην Τουρκία το 2007, ακόμη και απέναντι στους σημερινούς μας αντιπάλους, για το Euro 2012. Ο Μάντζουκιτς, ο Κάλινιτς, ο Πέρισιτς και ο Μόντριτς ήταν -και τότε- παρόντες. Ούτε που κατάλαβαν, πώς τους… δέσαμε κόμπο, τόσο στο Ζάγκρεμπ (0-0) όσο και στον Πειραιά (2-0). Σε καμία από αυτές τις περιπτώσεις δεν είχαμε μεγαλύτερη ποιότητα σε ατομικό επίπεδο, δεν ήμασταν εμείς το φαβορί. Καταφέραμε, όμως, να πάρουμε τα αποτελέσματα που χρειαζόμασταν. Εάν το κατορθώσουμε και τώρα, θα γίνουμε η πρώτη εθνική ομάδα από την Ευρώπη που θα έχει προκριθεί σε Παγκόσμιο Κύπελλο τρεις διαδοχικές φορές με τη διαδικασία των μπαράζ.
Χίλιες φορές καλύτερα να μας θεωρούν «τελειωμένους». Οπως με το Βέλγιο στις Βρυξέλλες, τον περασμένο Μάρτιο, ή στη Βοσνία τον Ιούνιο. Οι σούπερ χαρισματικοί Βέλγοι (που έχουν πολύ καλύτερη ομάδα από τους Κροάτες), στα πέντε εντός έδρας παιχνίδια τους στον όμιλό μας πέτυχαν -στο σύνολο- 26 γκολ. Σε εμάς έβαλαν μόνον ένα, στο 89′, κι έτσι απέφυγαν την ήττα (1-1). Η Βοσνία των μεγάλων «μπαλαδόρων», επίσης τα βρήκε σκούρα με την Ελλάδα (0-0). Ενώ στα εύκολα, κόντρα στην αδύναμη Εσθονία στο Φάληρο, την πατήσαμε μεγαλοπρεπώς.
Η Εθνική μας έχει έναν μοναδικό τρόπο να μπλοκάρει το παιχνίδι των ομάδων που είναι ανώτερες από εκείνη, και να τις «χτυπά» στην αντεπίθεση. Αλοίμονό της, εάν χρειαστεί να κρατήσει την μπάλα στα πόδια της, να πάρει την πρωτοβουλία του αγώνα και να αντιμετωπίσει οργανωμένη άμυνα. Αλλά, ευτυχώς, στα δύο ματς με τους Κροάτες το… ποντίκι θα είμαστε εμείς. Εκείνοι θα παίζουν τη γάτα.
Οι καλές ομάδες αποσυντονίζονται, όταν βλέπουν πως τα λεπτά του αγώνα κυλούν και το ακαταλαβίστικο ποδόσφαιρο που παίζουν οι Ελληνες -το οποίο περιφρονούν βαθύτατα- καταφέρνει να χαλάσει το δικό τους, ωραίο παιχνίδι. Εκνευρίζονται, αγχώνονται, κάνουν λάθη. Αρκεί να μας «πάει» η τύχη στην αρχή – να μη δεχτούμε γρήγορο γκολ. Ιδίως οι Κροάτες, που έχουν μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους (δικαιολογημένα, ίσως), τα χάνουν όταν το ματς «στραβώσει». Ο λόγος που παίζουν μαζί μας απόψε, στα μπαράζ, είναι ότι δεν κατάφεραν να νικήσουν τη Φινλανδία, στην έδρα τους, την προτελευταία αγωνιστική των Ομίλων. Οι Σκανδιναβοί τους έπαιξαν δυνατά, οι Κροάτες έχασαν τη συγκέντρωσή τους, έφεραν ισοπαλία και τους προσπέρασαν οι Ισλανδοί – η μικρότερη, σε πληθυσμό, χώρα που προκρίθηκε ποτέ σε τελική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου. Γι’ αυτό, τώρα, μας βλέπουν σαν ένα εμπόδιο που δεν άξιζαν να βρουν στον δρόμο τους – νιώθουν πως θα έπρεπε, ήδη, να έχουν βγάλει τα εισιτήριά τους για τη Ρωσία.
«Τρέμουν» το απρόοπτο. Μας έχουν άχτι γιατί, κατά βάθος, φοβούνται μήπως τους κάνουμε ζημιά. Ετσι εξηγείται αυτό το κρεσέντο των ανθελληνικών δηλώσεών τους, που άρχισε από τη μέρα της κλήρωσης, κιόλας. Θα θυμάστε τι είχε πει, τότε, ο Τσίρο Μπλάζεβιτς, ο προπονητής που τους έφτασε στην τρίτη θέση του Μουντιάλ 1998 (έχει περάσει και από τον πάγκο του ΠΑΟΚ). Οτι, για να κατέβει να παίξει η Κροατία μαζί μας, θα πρέπει πρώτα να έχουμε συμφωνήσει… στα πόσα γκολ θα σταματήσει. Εκτοτε, δεν έπαψαν να εκφράζονται υποτιμητικά για την Εθνική μας. Πάτησαν τον κάλο του εγωισμού μας – κι αυτό μπορεί να μην τους βγει σε καλό.
Η Κροατία του Μόντριτς, του Ράκιτιτς, του Μάντζουκιτς, του Κάλινιτς, του Σρνα, του Βρσάλικο, είναι μία ομάδα με τεράστιες δυνατότητες. Απέναντί της, εμείς θα αντιπαρατάξουμε τη γνωστή ποδοσφαιρική μας πατέντα: άγια άμυνα, μαχητικότητα, ομαδικότητα, εξυπνάδα, ψυχραιμία, υπομονή. Θα κοιτάξουμε να τους «χτυπήσουμε» στο πιο αδύνατο σημείο τους: το κέντρο της άμυνάς τους. Γι’ αυτό στηρίζουμε πολλά στον Μήτρογλου και τον Φορτούνη. Αλλά, το πιο μεγάλο μας «ατού» είναι πως εμείς έχουμε, ήδη, πετύχει πολλά. Εχουμε καταφέρει να ξαναφτιάξουμε ομάδα – να μας υπολογίζουν και πάλι, όπως παλιά. Εάν δεν προκριθούμε στο Μουντιάλ, θα έχουμε χάσει μία καλή ευκαιρία, θα πικραθούμε, αλλά ως εκεί. Ενώ οι Κροάτες, έχουν να χάσουν πολύ περισσότερα. Εάν αποκλειστούν, θα το θεωρήσουν εθνική καταστροφή.