Τις πρώτες ημέρες του φθινοπώρου δεχτήκαμε την προτροπή: «Ελάτε να γνωρίσετε τους συνταξιούχους εκπαιδευτικούς που φιλοξενούν στο σπίτι τους τον Καρίμ, τη Χανάαν και τα τρία τους παιδιά. Πρόκειται για μία εξαιρετική περίπτωση φιλοξενίας προσφύγων».
Την Μαρία Πατσικού την καταλαβαίνεις από το τηλέφωνο. Μια γυναίκα ανοιχτόκαρδη που μόλις σε δει θα σε ρωτήσει τι να σου βάλει να φας και να πιείς. Μας υποδέχτηκε στο σπίτι της στον Πειραιά ένα μεσημέρι Παρασκευής. Η πόρτα ήταν ορθάνοιχτη. «Ετσι την αφήνω παιδί μου. Μην ενοχλείσαι». Λίγα μέτρα από το διαμέρισμα της, η Χανάαν έκανε τις τελευταίες προετοιμασίες ενώ ο Καρίμ τακτοποιούσε τα ψώνια. Ετοιμάζονταν να μας πουν την ιστορία τους.
«Οταν το λιμάνι του Πειραιά είχε γεμίσει με σκηνές προσφύγων, πήγαινα συχνά για να βοηθήσω» μας είπε.. «Εκεί έβλεπα γυναίκες να υποφέρουν, μικρά παιδιά άρρωστα. Ηθελα πολύ να φιλοξενήσω μια οικογένεια με παιδιά. Εκεί γνώρισα τη Χανάαν και τον Καρίμ με τα τρία μικρά παιδιά τους: τη Τζάνα, τον Αχμάντ και τη Λάνα». Η Μαρία Πατσικού ήταν εκπαιδευτικός σε δημόσιο λύκειο για 33 ολόκληρα χρόνια. Δίπλα στο δικό της διαμέρισμα είχε μία μικρή γκαρσονιέρα. Εκεί βρήκε στέγη η πενταμελής οικογένεια από τη Συρία.
Βρισκόμασταν καθισμένοι στο σαλόνι του σπιτιού όταν από τις σκάλες ακούστηκαν βήματα. Ηταν ο Καρίμ μαζί με τον γιο του Αχμάντ. Η ιστορία του Καρίμ μοιάζει με χιλιάδες άλλες. Ζούσε στην Λαττάκεια και εργαζόταν σαν ζαχαροπλάστης. Οταν ξεκίνησε ο πόλεμος είχε ήδη γνωρίσει την Χανάαν και είχαν κάνει δύο παιδιά. Για να μην τον επιστρατεύσει ο Ασαντ, έφυγε για την Τουρκία. Εζησε για λίγα χρόνια στην γειτονική χώρα όπου δούλευε για 10 ευρώ την ημέρα. «Ο σκοπός μου ήταν να δουλέψω μέχρι να σταματήσει ο πόλεμος και μετά να γυρίσω με την οικογένεια μου στην Συρία» μας είπε. Στην Τουρκία όμως οι συνθήκες δεν ήταν καθόλου καλές ενώ ο πόλεμος στην πατρίδα του είχε «φουντώσει». «Ετσι αποφασίσαμε να φύγουμε για την Ευρώπη» συμπλήρωσε.
Ο Καρίμ καθόταν απέναντί μας ενώ ο μικρός Αχμάντ δεν σταματούσε να τρέχει γύρω από το ξύλινο τραπέζι του σαλονιού. Από τα τέλη Μαρτίου η οικογένεια από τη Συρία έφυγε από το λιμάνι του Πειραιά και μπήκε στο σπίτι της κυρίας Μαρίας και του άντρα της. Είχε προηγηθεί ένα ταξίδι με βάρκα από τις ακτές της Τουρκίας στη Λέρο. «Οι διακινητές μου ζήτησαν 250 ευρώ για τον κάθε έναν από μας» θυμήθηκε ο Καρίμ. «Η βάρκα μας ήταν για 30 άτομα και μπήκαμε περίπου 100». Από τη Λέρο η οικογένεια έφτασε στον Πειραιά και η περιπέτειά τους τελείωσε όταν γνώρισαν την κυρία Μαρία που τους πρότεινε να μείνουν στο σπίτι της.
Η φιλοξενία της οικογένειας από την Συρία εντάσσεται στο Πρόγραμμα Φιλοξενίας & Στέγασης «Home for Hope» που υλοποιείται από τη SolidarityNow με την υποστήριξη της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες και χρηματοδότηση της ΕΕ.
Το μυστικό της επιτυχίας αυτής της φιλοξενίας δεν είναι μόνο τα αποθέματα αγάπης που δείχνουν να έχουν η κυρία Πατσικού και ο άνδρας της. Η ίδια μας ξεκαθάρισε ότι το ζευγάρι από τη Συρία είναι ευτυχισμένο επειδή έχει την αυτονομία του. Ενα δικό τους σπίτι όπου μπορούν να μαγειρέψουν, να κοιμηθούν και να ζήσουν πραγματικά ελεύθεροι. «Αυτό που μου έκανε εντύπωση τον πρώτο καιρό ήταν ότι καθημερινά η κυρία Μαρία μας χτύπαγε την πόρτα για να μας πει μία καλημέρα» εξομολογήθηκε ο Καρίμ.
Η Μαρία Πατσικού επέμεινε να πάει η μεγάλη κόρη, η Τζάνα στο σχολείο. Ετσι η μικρή ξεκίνησε κανονικά να πηγαίνει σε ημερήσιο δημόσιο σχολείο του Πειραιά (υπήρχε διάταξη του υπουργείου Παιδείας να γίνουν δεκτά τα προσφυγόπουλα που ήθελαν να γραφτούν στο κανονικό πρόγραμμα του σχολείου). Σήμερα το κορίτσι, που έχει κλείσει τα έξι, μπορεί να πει αρκετές λέξεις στα ελληνικά. Η οικογένεια έχει πραγματικά αγαπήσει τη χώρα μας ενώ ο Καρίμ χαμογέλασε όταν του ζητήσαμε να αναλύσει τις διαφορές Ελλήνων και Σύρων. «Και οι δύο λαοί είμαστε σκουρόχρωμοι» είπε σημειώνοντας ότι «και το κλίμα των δύο χωρών μοιάζει». Οσο για τις διαφορές Ελλάδας και Συρίας, ο Καρίμ υποστήριξε: «Οι Ελληνες είστε πιο σοβαροί ενώ οι δημόσιες υπηρεσίες είναι πιο οργανωμένες». Η λαϊκή όμως του θυμίζει πολύ τα παζάρια της πατρίδας του.
Μπορεί ο μικρός Αχμάντ να έχει μάθει απ’ έξω τις ελληνικές διαφημίσεις, η Τζάνα να αποκτά τους πρώτους φίλους στο σχολείο και ο Καρίμ να πηγαίνει καθημερινά στα μαγαζιά της γειτονιάς για να ψωνίσει, όμως η οικογένεια δεν μπορεί να μείνει άλλο στην Ελλάδα. «Το μόνο που ήθελα ήταν να βρω μία δουλειά» μας είπε ο Καρίμ. «Εχει περάσει πολύς καιρός και δεν έχω βρει τίποτα. Ξέρω ότι η Ελλάδα έχει οικονομική κρίση και αποφασίσαμε να πάμε στη Ρουμανία».
Σε λίγο καιρό λοιπόν, η οικογένεια θα κάνει άλλο ένα ταξίδι στην αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής. Η κυρία Μαρία έδειχνε να στενοχωριέται και να χαίρεται ταυτόχρονα με αυτήν την εξέλιξη. Σαν μία μητέρα που βλέπει τα δικά της παιδιά να φεύγουν για το εξωτερικό. «Στενοχωριέμαι αλλά τι να κάνουν τα παιδιά; Εκεί τουλάχιστον θα έχουν μια δουλειά» έλεγε σε κάθε ευκαιρία.
Οταν ο Καρίμ και η Χανάαν μας αποχαιρέτησαν, τα δύο μικρά παιδιά, ο Αχμάντ και η Λάνα επέμειναν να μείνουν. Η κυρία Μαρία τους ζέστανε δύο μεγάλα μπολ σούπα και τους έβαλε να κάτσουν στο τραπέζι. Σαν ελληνίδα γιαγιά έριχνε κλεφτές ματιές προς την κουζίνα για να δει αν τα παιδιά θα φάνε όλο τους το φαγητό. Κατεβαίνοντας από το σπίτι ακούσαμε την παιδική φωνή του Αχμάντ. Είχε βγει στο μπαλκόνι για να μας χαιρετίσει και εκείνη την στιγμή θα ορκιζόμουν ότι άκουσα τις φωνές της κυρίας Μαρίας: «Ελα παιδί μου στο τραπέζι να τελειώσεις το φαγητό σου».
Διαβάστε περισσότερα στο www.homeforhope.gr